"မင်းခိုက်....!!! ဆရာတို့ရယ် ကျွန်မမောင်လေး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ!"
"သူက သူများတွေနဲ့ ရန်ဖြစ်တက်တဲ့သူ မဟုက်ပါဘူးရှင်"
"အကြောင်းကိုတော့ ဖုန်းခေါ်ပြီးအကြောင်းကြားတဲ့သူသာ
သိမှာ"
"အခုလောဆယ် လူနာအခြေနေက သတိရလာမို့ အချိန်အကြာကြီး
ယူပြီး ကုရအုံးမယ်"
"ဘယ်လောက်ဘဲ ကြာကြာ ဘယ်လောက်ဘဲ ကုန်ကုန်"
"ကျွန်မမောင်လေးကို ကုသပေးပါနော် ကုန်ကျစရိတ် ကျွန်မတို့
တက်နိုင်ပါတယ်"
"ဒါနဲ့ ဘယ်သူက ကျွန်မမောင်လေးအတွက် ဆေးရုံကား ခေါ်ခဲ့တာလဲ"
"ငါပါ"
"မင်းက..."
"ငါက ပန်းတုရဲ့ရည်စား"
"မင်းရဲ့မောင်လေးကို လူတစ်စုကရိုက်နေတာ ငါတို့တွေ့လို့ ကံကောင်းသွားတယ်မှတ်"
"ဟုက်တယ်မလား ပန်းတု"
သူ့ပုံခုံးပေါ် ဇိုးဇစ်လက်တင်ထားပြီး အသိသက်သေခေါ်လေခြင်း။
ကြောက်လို့ တုန်နေတဲ့ ပန်းတုကလဲ ခေါင်းဘဲ ညိတ်ပြလိုက်လေသည်။
"ဘုရား ဘုရား...ငါ့မောင်လေးက ဘယ်သူနဲ့မှ ရန်စမရှိပါဘူး"
"ဘယ်ပြောရမလဲ ရှိရင်လဲ ရှိသလို ၊မရှိရင်လဲ လူမှားရိုက်တာ နေမှာပေါ့"
"ဟူး...ဘာမှမဖြစ်စေနဲ့ အရှင်ဘုရား..."
"သူ့ကိုလဲ ပို့လာပြီပြီး.ငါတို့ ပြန်ရအောင်"
"အော် ကောင်းပြီလေ ဆေးရုံကားခေါ်ပို့ပေးတဲ့ ကျေးဇူးပါရှင်"
"ပန်းတု ဂရုဆိုက်နော်..."
"ဟုက် ဟုက်ကဲ့"
>>>>>>>>>>>>>>>
"ဒီနေ့ကစပြီး မင်းငါ့အိမ်မှာ နေရမယ်"
"မင်းအဝတ်တွေထုပ်ပိုးမို့ မလိုဘူး အကုန်ရှိပြီးသား"
"......................."
အခုချိန်ထိ စကားပြန်ပြောမို့ကို ရင်တုန်နေတဲ့ပန်းတု....
တစ်ခွန်းတောင်မဟရဲဘူး ဇိုးဇစ်ခေါ်ရာ ပါသွားလေသည်။
"သခင်လေး ပြန်လာပြီလား"
"အို..မမလေးပါ ပြန်ပါလာတာဘဲ"
"ခင်များ ပြောစရာ ရှိလို့လား"
"မရှိပါဘူး"
အရှေ့မှာ ရပ်ပိတ်လိုက်တဲ့ အိမ်တော်ထိန်းကိုလဲ သူမကြည်ဘူး။
သူ့ရှေ့မှာ ဘာဆို ဘာမှ ပိတ်ဆို့နေတာကို ဇိုးဇစ်က ကြိုက်တာမဟုက်။
