ပန္းတုရင္ကေတာ့ စိတ္ကတိကေအာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေမ႐ွားကေတာ့ မ်တ္နာရိပ္ မ်တ္ႏွာကဲကိုပင္ ဂ႐ုမဆိုက္ လိုရာ
ဆြဲယူေနၾကေလသည္။
"ပန္းတု မင္း ဘာလိူ႔ ဘာမွမဝယ္တာလဲ"
ေမး႐ွားကိုေၾကာ္ၿပီးပန္းတုကိုအရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနေသာ ဇိုးဇစ္ ေမးခြန္းသက္လိုက္ေလသည္။
"ကြၽန္မ ဘာမွ ဝယ္စရာ မ႐ွိလို႔"
"ပန္းတု နင္နဲ႔ဒီနားကပ္ေလးလိုက္တယ္ ငါ နင့္ကိုလက္ေဆာင္ေပး
မယ္ေလ"
"ငါ မလိုအပ္ဘူးေလ"
"လာပါ ဝတ္စမ္းပါ ငါငိတယ္ နင့္အိမ္ေၾကာင့္ နင္ဒါေတြမဝယ္တာ
အခုဟာက ငါဝယ္ၿပီး နင့္ကို ေပးမွာေလ"
"ၾကည့္စမ္းပါအံုး မလွဘူးလား"
ေမ႐ွား ဇိုးဇစ္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ေမးလိုက္ေလသည္။
"မလွဘူး...အျဖဴနဲ႔မလိုက္ဘူး"
ဇိုးဇစ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေမ႐ွားေရာပန္းတုမွာ ကို႔ယို႔ကားဟား ျဖစ္ေလသည္။
"ပန္းတု ဘာမွ မဝယ္ခ်င္မွ ငါတို႔ အိမ္ျပန္ၾကမယ္"
"အာ..ျပန္ေတာ့မွာလား...! ကြၽန္မက ဝယ္လို႔ေတာင္ မၿပီးေသးဘူး"
"ဒါေပမယ့္လဲ ပန္တု မဝယ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ျပန္ၾကတာေပါ့"
ေမ႐ွားရဲ႕စကားေတြက ပန္းတုကိုေ႐ွ႕တန္းတင္ေနေလသည္။
"မင္း သူငယ္ခ်င္းက မင္းအေပၚ အရမ္းေကာင္းတာဘဲ"
"မင္း မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဆို သူပါ မေနေတာ့ဘူး"
"တဂယ္ေတာ့ မင္းဆက္ဝယ္ခ်င္ေသးရင္ ဝယ္လို႔ရပါေသးတယ္"
"ကိစၥမ႐ွိပါဘူး...ပန္းတုနဲ႔ကြၽန္မမေတြ႔တာလဲ ၾကာၿပီေလ"
"စကားေျပာရင္း သူ႔အိမ္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္မယ္"
"ေမ႐ွား..ငါ...?''
"မလိုဘူး ပန္းတုက ငါနဲ႔ေနေနတာ"
"ငါ သူ႔ကို ျပန္ကို႔ေပးလိုက္မယ္"
"ဘာ...!"
သူတို႔တစ္အိမ္ထဲေနေနတာ! ဒါဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ!?
"ပန္း...ပန္းတု တကယ္ဘဲလား နင္နဲ႔သခင္ေလးဇိုးဇစ္...."
"နင္ထင္သလိုမဟုက္ဘူး ငါ သူ႔အိမ္မွာ အိမ္ငွါးလိုဘဲ ေနေနတာ"
"ေအာ္"
အိမ္ငွါး?! ဇိုးဇစ္လို ေရႊပံုေပၚထိုင္ေနသူ သူေဌးသား တစ္ဦးကအိမ္ငွါးလိုမလား ငါယံုခ်င္ေအာင္ ေျပာစမ္းပါ!!
"နင္ ေနတဲ့ေနရာ ငါသိလို႔ရမလား...ဒီအတိုင္းဆို ငါစိတ္မခ်ဘူး"
