အရာအားလုံးကလဲ တည်ငြိမ်လို့ ဘဝလေးကလဲ အေးချမ်းလာတာ
သုံးနှစ်ရှိပြီး ပြောင်းလဲသင့်တာတွေကလဲ ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီ...။
"အစ်မရေ...ဟိုရောက်ရင် ဂရုဆိုက်အုံး"
ငြိမ်းချမ်းတဲ့အိမ်လေးနဲ့မောင်လေးကို ထက်ခွဲရအုံမယ် မင်းခိုက်အကူညီကြောင့် မောင်လေးနဲ့ဆက်သွယ်ဖြစ်ပြီး မမလွှာနိုင်မှာ မောင်နှမနှစ်ယောက်လုံး နေနိုင်နေခဲ့တာ။ အခု မောင်လေးက သတ္တသိုလ် တက်လက်စမို့ အစ်မလုပ်သူနဲ့ပြန်မလိုက်နိုင်သေးဘူး။
ကိုယ်ကတော့ မမလွှာရဲ့လက်ထောက်အနေနဲ့လိုက်လာတာဆိုတော့၊
မမလွှာနဲ့အတူ ပြန်ရတော့မယ်...။
"ရှင်းသန့် ကိုယ့်ကိုဂရုဆိုက်နော်"
"အဲ့စကားက ကျွန်နော်က ပြောရမှာပါ"
"ကျမ်းမာရေးလဲဂရုဆိုက်အုံး စိတ်ပူအောင် မလုပ်နဲ့"
"အင်းပါ...မမက ကိုယ့်ကိုဂရုဆိုက်တက်ပါတယ်"
"ငါ့မောင်လေးကိုဘဲ စိတ်ပူနေရတာ"
"ပန်းတုရောမမတို့စထွက်ရအောင်"
"ဟုက် မမ လာပြီ"
"ရှင်းသန့် အစာကိုအချိန်မှန်စားနော် အစစအရာရာလဲဂရုဆိုက်အုံး"
"သိပါပြီ မမရဲ့..ဘိုင်ဘိုင့် ကျွန်နော် မကြာခင် လိုက်လာခဲ့မယ်"
"အင်း"
သုံးနှစ်လုံး မောင်နှမနှစ်ယောက်အတူနေထိုင်ခဲ့ရပြီး။
အခု ပြန်တောင်မခွဲချင်ဘူး သူက အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ထူးချွန်ဆုတောင်
ရထားသူ ကိုယ့်ကိုတော့ဂရုမဆိုက်တက်သေးဘူး...။
လွှာနဲ့ပန်းတု လေဆိပ်ကနေ စထွက်ပြီး ကိုယ့်နိုင်ငံကိုပြန်ရောက်
လာလေသည်။
သုံးနှစ်တောင်ကြာပြီ ပန်းတုလဲ နေထိုင်ပုံပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီး။
အလှဖန်တီးတွေ သူထဲမှာ ကျင်လည်နေတက်ခဲ့ပြီး ။
လွှာနဲ့ဆက်တူ အလုပ်တွေလုပ်ရင်း ၊ ဘဝသစ်ကိုခြေလှမ်းနေတုန်း...။
===============
"ဇိုးဇစ္...."
ဇိုးဇစ်ရဲ့နားထဲ မုန်းစရာကောင်းတဲ့ အသံလေလှိုင်းက တိုးဝင်လာလေသည်။ ဟုက်ပါတယ် ဒီအတွက်က အချိန်မြိန်ဆုံးဖြစ်ခဲ့သလို
အမုန်းဆုံးလဲ ဖြစ်ခဲ့ပြီ။
