Only Star Can See (Inspired Series 1)

Prologue

Maaliwalas ang simoy ng hangin. Maliwanag ang sinag ng buwan kalakip ang bituin na nagbibigay ng magandang tanawin sa langit.

Kay gandang pagmasdan ang gabi habang tahimik na ninanamnam ang kapaligiran.

Ngunit hindi ko iyon magawa.

"You promise me that you will never hurt me. I believe on you because I know you will fulfill it. But you destroy your own promise. Believing you is my greatest mistakes in my life." I said while crying in front of him.

His eyes is full of regrets but he just stood there while watching me crying.

"Sorry." he said while staring at me. Even his voice is full of regrets.

"Sorry? Anong magagawa ng sorry mo kung nasasaktan na ako ngayon? Kung yung taong pinapahalagahan ko ay hindi naman pala ako pinapahalagahan?" sigaw ko sa kanya.

"Hindi ko naman sinasadyang saktan ka. Pinapahalagahan kita, Zeipy. Alam kung mali pero hindi ko na kasi alam ang gagawin ko." he said in frustrated tone. "Wala na akong ibang pagpipilian."

Gusto ko mang maawa sa kanya pero hindi ko magawa. Napatigil ako sa pag-iyak ng may maalala ako.

"Si Beathrix? Alam niya ba ito? Kasabwat mo ba siya ah?" tanong ko sa kanya.

Nakita kong dumaan ulit sa mata niya ang pagsisisi kaya di ko maiwasang mapasinghap.

"Sagutin mo ako, Acrux. May alam ba siya?" halos mapaos na ang boses ko kakasigaw sa kanya.

"Huminahon ka muna, Zeipy. Pag-usapan natin ito ng maayos." pakiusap niya.

"Oo o Hindi lang ang hinihingi kong sagot, Acrux. Kaya sana sagutin mo tanong ko." wika ko sa nanghihinang tono.

Unti-unti siyang tumango at iniwas ang tingin sa akin.

Kung kanina ay nanghihina na ako sa nalaman ko, ano pa kaya ngayon na alam kong dalawa silang niloko ako.

Muntik na akong matumba kung di lang ako napahawak sa gilid ng puno dito sa park.

"Wow! Nagsabay pa talaga kayong dalawa ah." tumatawa ako kahit na may tumutulong luha sa aking mata.

"Zeipy." ani nito. Nakita ko pa siyang napasabunot sa buhok niya na parang dun niya nilalabas ang hinanakit niya.

"Wala kaming maisip na ibang paraan kaya namin nagawa yun." saad niya.

"Maraming paraan ang pwedeng gawin, Acrux, kung ayaw niyo talaga akong masaktan." Pwede naman niyang sabihin sa akin eh. Maiintindihan ko naman pero pinili nila yun eh. "Pinili niyo akong saktan kaysa pahalagahan."

"Hindi iyon ganun, please lang sana maintindihan mo ako ngayon." humakbang siya papunta sa akin pero umatras agad ako.

"Maintindihan? Kung sa simula pa lang ay sinabi niyo na sa akin, maiintindihan ko kayo kasi alam kung wala na akkng panghahawakan eh pero ngayon na pinili niyo akong lokohin, wala na akong maintindihan dahil puro sakit at hinanakit na lang ang nararamdaman ko." aniya ko habang patuloy pa rin sa pagtulo ang aking luha.

Wala na atang katapusan itong paghihirap ko. Sumaya lang ako nang ilang araw, sakit agad ang kapalit.

Hanggang kailan ba ako magiging ganito. Hindi ko naman kasalanan kung bakit ako pinanganak sa mundong ito pero bakit lahat ng sisi ay sinasalo ko.

"Ayaw na ko na kayong makita pa kahit kailan. Pinagsisihan kong nakilala ko kayo. Sana maging masaya kayo sa naging desisyon niyo. Paalam." huli kong wika bago tumalikod sa kanya.

Mabilis akong naglakad paalis sa kinatatayuan niya. Naririnig ko pang tinatawag niya ang pangalan ko pero wala akong balak pang lumingon.

I keep on walking while savouring the pain in my heart.

In the middle of my darkest night, I realized that I am walking back to my darkest life.

I look up just to see the empty sky. How funny when the night change so fast.

I laugh when I realize that just like the sky tonight, I felt empty because my only star is breaking me.

And that's hurting me forever.

_________________