Only Star Can See (Inspired Series 1)

Chapter Five

Limang araw na ang nakakalipas mula nang sa bahay nila Thalia ako umuuwi.

Limang sunod-sunod na araw na ring tumatawag sa akin sila Mama. Hindi ko sinasagot mga tawag nila dahil alam kong kukulitin lang nila ako na umuwi sa bahay para makahingi ng pera. Naubos na siguro iyong binigay ko sa kanilang pera.

Pumunta rin si Mama sa shop para kumbinsihin ako na umuwi pero hindi ko siya pinagtuonan ng pansin kaya kung anu-ano na naman ang pinagsasabi niya sa akin bago siya umalis sa shop. Buti na lang talaga ay wala akong mga tauhan sa shop dahil ako ang mahihiya sa ingay ng boses ni Mama.

Palagi na lang itong nangyayari pero di pa rin sila nagbabago.

"Wag ka na kayang umuwi sa inyo, Nyx." biglang sabi ni Thalia sa akin.

Nakadapa siya sa kama niya paharap sa pwesto ko kung saan nakaupo ako sa sahig. Nag-uusap lang kami kasi wala kaming magawa ngayon.

"Hindi naman kasi ako pwedeng hindi umuwi sa bahay. Hindi ko naman sila kayang pabayaan na lang." sagot ko sa kanya.

"Nyx, kung hindi pa rin nagbabago ang trato nila sayo bakit ka pa nagtitiis sa mga ugali nilang kasing sama ni Satanas."

Napahiga na lang ako sa sahig dahil sa sinabi ni Thalia. Bakit nga ba ako nagtitiis sa kanila. Simple lang, kasi sila ang pamilya ko.

"Kahit gaano pa sila kasama, mahal ko pa rin sila dahil sila ang pamilya ko." malungkot kong wika.

"Pero hindi naman pamilya ang turing nila sayo ehh. Hindi ganyan tratuhin ng pamilya ang  isa't isa. Ala naman nating pera lang ang habol nila sayo." malungkot na saad niya.

I smile at her bitterly. Masakit man isipin pero yun ang katotohanan.

Simula bata pa lang ako ramdam ko na ang pagkadisgusto ng mga magulang ko sa akin. Nadagdagan pa noong lumaki ang mga kapatid ko.

I know why they hate me. I accidentally heard it but they didn't know that I overheard their conversation. Isang linggo akong umiyak noon simula ng malaman ko ang totoo. Even if I know the truth, I still stay because they are my family.

"Kaya nga ako nagtratrabaho para may maibigay ako sa kanila." aniya ko at tumawa para maibsan ang pait na aking nararamdaman.

"Wow, Nyx! Magpapatayo na talaga ako nang rebolto mo sa may plaza para malaman ng lahat ng tao sa mundo kung gaano ka kabuting anak." mataray niyang sabi habang pumapalakpak pa.

Napatawa na lang ako sa kalokohan niya. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko sa kalokohan niya.

Hindi naman ako mabuting anak kasi minsan kapag sumusobra na sila ay hindi ako umuuwi sa bahay ng ilang araw. Napapagod rin kasi ako sa mga nangyayari sa bahay.

Minsan nagsasawa rin ako sa mga ginagawa ko sa sarili ko pero ito na lang ang nagiging dahilan ko para ipagpatuloy ko ang aking buhay.

Sa kanila na lang ako kumakapit kahit na matagal na nila akong binitawan.

"Pero Nyxie Girl, alam mo namang palaging bukas ang pinto ng aming bahay kapag di mo na kaya." hinawakan niya ang kamay ko at pinisil.

"I know that, Thalia. And thankful ako sa kabaitan niyo para sakin." pasasalamat ko sa kanila.

Busy ako ngayong nakaupo sa harap ng lamesa at nag-arrange ako ng tulips sa bouquet. May nag-order kasi nito at dahil wala naman akong mga tauhan ay ako na ang gumagawa ng bouquet.

Libangan ko na ito noon pa man. Nag e-enjoy kasi ako sa pag-aayos ng mga bulaklak para kaakit akit siyang tingnan.

Business Management ang tinapos ko nung college ako pero di ako pinalad na matanggap sa mga ina-applyan kong komopanya kaya nagtayo na lang ako ng sariling negosyo.

When I was in a college, I am a working-student just to pay my tuition fee. I work in a flower shop that's why flowers became my favorite one.

Malapit na akong matapos sa ginagawa ko ng marinig kong tumunog ang bell sa pinto, indicate na may pumasok sa shop.

Hindi ko makita kong sino ang pumasok dahil mataas ang counter kaysa sa inuupuan ko.

Tinapos ko muna ang aking ginagawa bago ko harapin ang costumer. Naramdaman kong nasa harapan ko siya kaya tumayo ako para batiin ito.

I feel like my world stop when I finally see and recognize the person in front of me.

I stood there like a statue. My heart is now beating faster. Nahugot ko ang aking hininga ng makita kong nakatingin siya sa akin.

His blue eyes that makes my knees weak. He just stare at me like he never know me.

The person that still hunt me in my dreams is now standing in front of me.

I can see that he never look shock when he saw me. I think he already move on while I'm still hurting like hell.

Agad akong napakapit sa gilid ng lamesa para kumuha ng suporta bago pa ako matumba ng tuloyan dahil sa nanginginig kong tuhod. Pinakalma ko muna ang aking sarili bago pilit na ngumiti sa kanya.

"Good Morning Sir. What can I do for you." I thankfully pray to God when I didn't stuttered.

"Do you have a white daisy here?" he asked while roaming his eyes in the display flowers inside.

"We have it, Sir." simple kong sagot pero sa loob ko ay kinakabahan ako sa presensiya niya.

"Give me a one basket of it." he demand like a king.

"Just a minute, Sir."

Mabilis akong kumuha ng white daisy at maayos na inilagay sa isang basket. Nilagyan ko rin ito ng white ribbon palibot sa basket para magandang tingnan.

Muntikan na akong masamid sa sarili kong laway ng makita ko sa gilid ng mata ko na nakatingin siya sa akin.

Bigla na namang bumilis ang tibok ng puso dahil doon. Nanginginig pa ang kamay ko nang matapos ko nang ayusin ang order niya.

Inabot ko ito sa kanya kahit pa nanginginig ang kamay ko. Iniwasan kong magkadikit ang balat namin dahil baka di ko iyon kayanin pa at mapaupo na lang ako.

"450 pesos, Sir." I said when he ask the cost of the flowers.

He put a thousand bill in the counter. I get it and gave him the change.

I just watch him when he walk towards the door to go outside.

I saw that he rode in the black car in front of my shop.

Nang hindi ko na siya nakita pa ay para akong natunaw na kandila na biglang napaupo.

Tulala ako sa kawalan habang iniisip kong panaginip nga ba ang nangyari kanina.

Bigla na lang tumulo ang aking luha nang mapagtanto kong totoong nakaharap ko siya.

I can't stop crying while thinking of him. My heart is already broken but why do I feel like it broke again.

Acrux. Why is it so hurt to see you again?

_________________