Purest Stone (Paradise Series#3)

Kabanata 18

Them

I don't know what time I fell asleep last night. Masakit ang likod ko. Dito na pala ako sa sahig nakatulog. Wala pa akong balak tumayo. I'm just staring at ceiling.

Someone knock on the door.

"Y-Yes..." mahina kong sabi.

Bumukas 'yon. I didn't even bother to look at the person who enter my room.

"Sloan. Pinapatawag ka ni Mama. Hindi ka ba papasok?"

Nilingon ko si Kuya. I pushed myself into seating position. Dahan-dahan siyang naglakad palapit at bigla akong niyakap.

"Sloan! Ikaw pa rin ang Sloan namin. Kapag sinaktan ka ng totoo mong Nanay, huwag kang magalinlangang tawagan ako at susunduin kita agad doon." hinagod niya ang likod ko.

I hugged him back. I smiled. "I love you, Kuya."

He let out a sighed. "Mahal na mahal ka rin namin, Sloan. Hindi mo alam kung gaano ka namin ka-mahal. Get up okay? We need to eat breakfast. Hindi muna ako papasok ngayon."

Kumalas na siya sa pagkakayakap at umayos ng tayo. Nangunot ang noo ko. I stretched my hand and he helped me to stand up.

"Why are you not going to school?"

"Sasamahan ko kayong hintayin ang Mrs. Domingo na sinasabi ni Mama. Sabi malapit na raw siya."

I looked at the wall clock and I saw it was a past 11. Bakit hindi nila ako ginising?

"Okay. Susunod ako. Maliligo lang ako."

He nodded and went out from my room. Naupo ako sa kama at napatingin sa cell phone na nasa sahig. Pinulot ko 'yon at nakitang may missed call si Gideon.

Nagtatampo ako sa kaniya.

After I took a bath I immediately went down. I also heard a someone's opening the entrance door. Saktong pagkababa ko ay nakita si Mrs. Domingo.

Why she's the one who always went here and not my mother? Is she too busy to give a time for her daughter?

I smiled at her. "G-Good afternoon po." I greeted.

Dumating si Mama at sinalubong si Mrs. Domingo. Naglakad na kami papuntang kusina at naupo sa upuan. Ramdam ko ang tensyon na namumuo sa harap ng hapag. Wala ang dalawa kong kapatid. Hindi pa nila alam ang ganitong pangyayari.

Si Mrs. Domingo ang unang nagsalita.

"I can't deny that I am very happy now. I found my niece, my best friend's daughter," tinignan niya ako at binigyan ng matamis na ngiti, hindi ko man lang magawang suklian. I don't want to look rude but I can't be happy right now just like her. "But I feel sorry for your family too. Alam kong mahirap mawalayan ng anak. Ramdam ko 'yon, dumating na ako sa puntong ito. I don't have any choice but just to accept it. Ano bang magagawa ko? Hindi ko maipipilit ang isang bagay na hindi naman talaga sa akin." sandali siyang tumigil.

"Alam kong mahal na mahal niyo itong si Sonia. Alam kong prinsesa ang turing niyo sa kaniya dahil iisang babae lang siya dito. At nagpapasalamat ako dahil sa mga kamay niyo napunta ang pamangkin ko. Pinalaki niyo siya ng maayos at mabuting bata. She's not rebellious girl. Nalaman niya na ang totoo but she still the Sonia I know. Sa ngayon, humihingi ulit ako ng pasensya. Alam kong masasaktan kayo ng sobra pero sobrang sakit na ng dinadanas ng kaibigan ko. For 21 years, that's too much. But in the end, it is still Sonia's decision."

Napalingon ako kay Mama nang marinig ang hikbi niya. I hold my other hand.

Lahat ng tingin nila ay nasa akin. Tumikhim ako.