Purest Stone (Paradise Series#3)

Kabanata 16

Puno

I thought having no friends was the most scary for me. But why this thing came?

It's been a days since we did DNA testing. But the fear are still in my mind. Hindi nakakatulog ng maayos habang hinihintay ang magiging resulta though the Doctor said it will take time to finish it.

And sunday or monday are the possible day.

Nagliligpit ako ng mga gamit ko ngayon dahil uwian na. I already saw Gideon outside in room. Patiently waiting to me. He's been like that since wednesday. He's not talking to much too. Siguro na rin dahil hindi na ako masyadong nagsasalita dahil sa dami ng iniisip. Even Aleena, hindi ko na siya masyadong nakikita siguro busy lang din siya.

I smiled as I walked outside. "Let's go?"

Tinitigan niya lang ako. Hinintay ko siyang magsalita ngunit patuloy lang siya sa pagtitig. Nagtataka na ako kaya't mas nilapit ko pa ang sarili sa kaniya at biglang nagulat nang yakapin niya ako.

"G-Gideon..."

"Hala! Totoo nga! Mag-jowa nga sila. Matagal na siguro sila. Narinig ko rin sa iba na since first day of school magkasama na 'yan." rinig kong bulong ng kung sino man ang nakakita sa amin sa paligid.

"Swerte naman..." rinig kong bulong pa ng isa.

Bigla naman nag-init ang pisngi ko at napatango. Gosh, Gideon! What are you doing?

"Are you okay? Napapansin kong nagiging matamlay ka at madalas kang nakatulala..." he whispered.

Napalunok ako nang maramdaman na naman ang sakit pilit kong inaalis sa isipan ko.

"Y-Yes... I'm just tired..."

Naramdaman ko ang pagkalas niya sa kaniyang braso mula sa aking katawan ng dahan-dahan. As our eyes met my heart beat rapidly. I averted my gaze. I cleared my throat. That was a unnecessary action. I never thought that Gideon will hug me.

We started walking as the people who passed us giving a curiousity look. And I try best not to feel uncomfortable. I am not uncomfortable when I'm with Gideon, it's just there's stares. Hindi ko alam kung may panghuhusga ba sa tingin nila or they amaze.

Walang nagsalita sa amin hanggang makarating sa parking lot. Bubuksan ko na sana pinto nang maramdaman ko ang kapit ni Gideon sa braso ko.

Nilingon ko siya. "Why?"

"Let's talk."

Nagtataka man ay tumango na lang ako. Naglakad siya palapit sa shed. Walang gaanong tao sa parking lot since halos lahat student sa exit talaga lumalabas. And I don't know why we need to go shed when we can talk inside the car.

Tahimik ang paligid at malamyos ang pag-ihip ng hangin. Tanging tunog ng takong sa aking sapatos ang nagsisilbing ingay. Ang mabibigat na paghinga ni Gideon ay sumasabay.

Pinaupo niya ako at umupo siya sa tabi ko. Pinagmasdan namin ang paligid. Maraming sasakyan pero mas napapalibutan ng mga puno. Napakahangin ng paligid na ito, yung tipong dito mo na lang nanaiisin magpalipas ng araw. Napakaaliwalas.

"Hindi mo ba naabutan ang mga puno dito noon?"

Saglit kong nilingon si Gideon na walang emosyon na pinapanood ang paglaglag ng mga tuyong dahon sa puno na nasa tapat namin.

"Uh. Yes. I heard there's a lot of trees here before but when the school was starting again they cut it off or the reason is because it had typhoon here before. I feel bad for the nature," malungkot kong sabi.

Hindi ko rin naabutan dahil sa Manila naman ako nag-aral hanggang senior high.

"Napakadaming puno dito noon. May dinadaanan pa doon sa dulo," may tinuro siya at sinundan ko 'yon ng tingin. May semento doon na siya lang ang naiibang kulay na senyales na tinakpan ito.