Purest Stone (Paradise Series#3)

Kabanata 15

Lies

My phone keeps on ringing so I decided to answer it without looking on it.

"H-Hello..." my voice cracked.

"Bakit ganiyan ang boses mo?" a familiar voice sounded worrying.

I look to my phone and I saw Gideon's name. I can't stop but to cry again. I accidentally tap the speaker so I heard his voice.

"Nasaan ka?"

Hindi ako nakasagot agad. Bakit parang mas dindibdib ko yung sakit nang marinig ko ang boses ni Gideon?

Namutawi ang katahimikan at napatigil ako sa paghagulgol. I looked at my phone right my side and the call was still on going.

"H-Hello? Why did you call?"

"I was just worried. You didn't text me after you got home..."

"I'm so sorry. Something happened..." mahina kong sambit.

"I want to go to you. Are you okay?"

Napatulala ako sa ceiling. How I wish this is just in my dreams. "Uh. N-No.." I don't want to lie about my feelings, about what I felt today.

"You want to rest? I'll hang up the phone."

I nodded and realized that he can't see me. "O-Okay. Take care youself."

"Papasok ka bukas?" pahabol niyang tanong.

Hindi ko alam ang isasagot. Papasok ba ako? But we need to go to hospital to take DNA test. Pilit kong isipin na nananaginip ako pero yung sakit na dumadaloy sa dibdib ko ay ramdam na ramdam ko kaya alam kong nasa reyalidad ako.

"I-I don't know..."

Namutawi ulit ang katahimikan at narinig ko ang buntong-hininga niya. "Sige. Pupuntahan na lang kita sainyo bukas. Pahinga ka na."

"Okay. Bye."

He hang up the phone and I position myself to the side and I saw the sky from here. And I saw my reflection to window.

Someone knock on my door and I ignored it. I don't want to be rude pero ayoko rin magsalita at the same time. Narinig ko ang mahinang pagbukas nang pinto. Hindi ko 'yon nilingon. I felt a weight on the side of my bed.

"Anak..."

Napalunok ako. May nagbabadyang luha sa mga mata.

"A-Alam kong nasasaktan ka..." napatigil siya. Medyo nanginginig rin ang kaniyang boses.

Napapikit ako at napahawak sa dibdib. Bakit may ganitong pangyayari? Masaya lang kami dito? Bakit out of nowhere may pain na dumating? Yung pain na hindi ko inaakalang posible kong maramdaman.

"Nasasaktan rin ako, Anak... ang sakit-sakit."

Binaling ko na ang katawan nang marinig ang hikbi ni Mama. Napaupo ako at mabilis siyang niyakap.

"Shh. We're still not sure about this, Ma. Baka nagkakamali lang si Mrs. Domingo." Hinagod ko ang likuran nang kaniyang ulo.

"P-Paano kung totoo nga anak? Noon ay nagtataka rin ako kung bakit nawala ang pendant na nasa bracelet mo... ngayon ay bumalik ulit ang pagtataka ko..."

Humiwalay ako sa pagkakayakap. "M-Ma... huwag tayong mawalan ng pag-asa." Kahit ako ay unti-unti rin nawawalan nang pag-asa pero hangga't hindi pa kami nagpapa-DNA test ay kakapit pa rin ako.

"Gustuhin ko man na manatiling maniwala na anak talaga kita. Hindi ko rin naman maiwasang matakot..."

Hindi ako nakasagot. Maya-maya ay may kumatok at may tumatawag raw sa telephoned. Kaya bumaba ulit si Mama. Naiwan na naman ako mag-isa.