''Niespełnione marzenia'' {Hyunjin x Jisung} ✔

✞ 14 ✞

- Hyunjin.

Czarnowłosy usłyszał melodyjny głos swojego chłopaka, który chaotycznie go szarpał, próbując wyciągnąć spod jego ciała kołdrę. Szybko przetarł oczy i mrugając popatrzył na Jisunga, posyłając mu zaskoczone spojrzenie. 

- Bałem się w nocy i chciałem się przykryć kołdrą, ale zawinąłeś się w niej jak naleśnik i nie miałem co zrobić! - chłopak uśmiechnął się na widok twarzy Hyunjina i podszedł jeszcze bliżej, skracając centymetry, które ich dzieliły. Nie musiał czekać długo, gdyż czarnowłosy szybko odgadnął jego pragnienia i zatopił się w jego ciepłych ustach, przyciągając go blisko do siebie. 

- Musisz przeprosić Minho za to, że pocałowałeś go w policzek. - Han szybko zakończył pocałunek, uśmiechając się serdecznie na wspomnienie sytuacji, gdzie czarnowłosy pocałował Lee w policzek, chcąc wprowadzić młodszego w zazdrość. Lecz Jisung nie był przez to zły, nie winił Hyunjina. Zaś przeproszenie Minho było dość istotne, jeżeli dalej chcieli pozostać w przyjaźni. 

- Ach, wiem, ale myślę, że Minho mogło się podobać. - zaśmiał się pod nosem.

   Po chwili Hwang wygramolił się z łóżka. Szybko zmienił ubranie i po drodze zdążył coś zjeść, po czym wziął najważniejsze rzeczy i razem z blondynem wyszli z pokoju. W sali znajdował się cały ich komplet, co przyniosło czarnowłosemu uczucie ulgi. Lecz później jego serce ścisnął żal na myśl, że już nigdy nie ujrzy pozostałych chłopców. A nadziei w ich sercach zostało już niewiele. 

- Hej, Hyunjin! - Bang położył pod lustrem butelkę z wodą i podszedł do czarnowłosego. - Dzisiaj po kolacji robimy spotkanie w naszym pokoju, musimy coś przedyskutować. Przekażesz to Minho i Jisungowi?

- Jasne. To coś ważnego? - przez chwilę chłopak czuł ulgę, że może spotkać się ze swoimi towarzyszami i szczerze porozmawiać. Bang Chan zachował milczenie, patrząc z niepokojem na ciemnowłosego. Hyunjin szybko odgadł, iż może chodzić o coś znacznie poważniejszego, niż zwykła pogadanka przy herbacie. Mogło chodzić o ich ucieczkę, która była teraz najważniejsza.

                                                            ⋆⋆⋆

       Han spojrzał na widoki za oknem, napawając się milczeniem, które wciąż trwało. Gdy w końcu ich komplet został uzupełniony, Chan nabrał do płuc powietrza, układając w głowie słowa. Płomień świeczki stojącej na ziemi zakołysał się spokojnie. 

- Nie mamy wyboru, musimy uciec. 

   Chłopcy popatrzyli po sobie, dzieląc się swoją determinacją, która błyszczała w ich spojrzeniu. Teraz już nie bali się przyszłości. Bang Chan spojrzał na kołyszący się pod wpływem powietrza ogień rozpalony na cieniutkim knocie. 

- Nasza przyszłość jest chwiejna, lecz nie zlękniemy się jej. Nasza nadzieja może rozpalić żywy ogień, który pomoże nam w uzyskaniu wolności. 

   Hyunjin popatrzył na milczącego teraz Chrisa. Wiedział, jak wiele ciężaru i odpowiedzialności musi spoczywać na jego barkach, przez co postanowił sobie, że za wszelką cenę będzie chciał mu pomóc. Czarnowłosy liczył, że lider niedługo znajdzie sposób i ułoży plan, by uciec. 

- Mamy jakikolwiek plan, który mógłby działać? - Minho obrzucił wzrokiem najstarszego z nich, próbując dowiedzieć się czegoś więcej.

- Musimy w jakiś sposób ominąć ochronę, ale kręcenie się w okolicach, w których nas być nie powinno tylko i wyłącznie na próbę, nie wchodzi w grę. - ich tymczasowy ''przywódca'' uniósł głowę i pozostał w zamyśleniu, wyrzucając powoli swoje myśli.

- W grę nie wchodzi również ucieczka w pojedynkę. Musimy trzymać się razem aż do końca. - Hyunjin wiedział, że ucieczka jest jeszcze bliżej. Lada chwila i mieli zrealizować swój cel, mieli rzucić się w pogoń czasu. Lecz co miało stać się później? Czy mieli porzucić to wszystko, co właśnie stworzyli?

     Chan odwrócił głowę w stronę okien, z których wylewał się blask gwiazd. Przez chwilę stał nieruchomo, następnie szepnął coś, jakby do siebie.

  - Już niedługo, jeszcze tylko kilka dni...

a/n: nie podobają mi się te rozdziały :///

sprawdzę wszystko, gdy książka zostanie zakończona.