🏆 Wattpad Romence TR'de "Aşkı Enlerde Yaşayanlar" Listesinde 🏆
Annesi ve babası öldükten sonra ailesinin en yakın arkadaşları tarafından evlatlık olarak alınan Eylül, ansızın onu evinin önünde ilk defa gördüğü adam tarafından gece vakti kaçırılır...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27 Eylül 2019
Pırıl yere düştüğü gibi omuzundan bir anda zemine kan damlaları aktı. Hepimiz ona şok içinde bakarken Çınar önümden geçti, Pırıl'ın yanına yaklaşıp ellerini yüzüne yerleştirdi. "Ambulansı arayın!"
Omuzumun üstünden arkamda olan Vera'ya baktığımda cebinden telefonunu çıkarmış, ambulansı aramaya koyulduğunu gördüm. Ambulansı buraya çağırıp adresi vererek telefonu kapattı.
Annemle babam hala daha yanımızda hiçbir suç işlememiş gibi suskun halde duruyordu. Ambulans gelene kadar birimizden bile çıt çıkmamış, kulaklarımızda Çınar'ın yalvarmaları çınlamıştı.
Ambulans geldiğinde hemşireler kapıdan içeri girip Pırıl'ın durumuna bakmaya koyulduğunda Çınar gözlerini yerde yatan kızın üstünden çekmeyerek ayağa kalktı. Hemşireler Pırıl'ı sedyeye koyup evden çıkarırken Çınar onların arkasından çıktı.
Vera, "Gidin buradan!" diye anlık bir öfkeyle konuştuğunda olduğum yerde irkildim. Sanki bu öfkeyi içinde yıllardan beri barındırmış gibiydi.
Gözlerimi kırpmadan annemle babama baktığımda ikisi de Vera'ya öfke dolu bakışlarla bakıyordu. Bu bakışların anlamı neydi şimdi? Benim kaçırılmama mı bu kadar öfkelenmişlerdi? Onları ilk defa bu kadar öfkeli görüyordum, hele ki babamın bakışlarını. İlk defa benimle ilgili bir konuda bakışları öfkeye dönmüştü. Annemin bakışlarını küçüklüğümde ezberlemiştim bile.
Vera arkamdan hareketlenip onların karşısına dikildi. Babamın göz hizasında durup, "Karını da al, defol git buradan!" dedi aynı öfkeli ses tonuyla.
Babam, Vera'ya bakıp, "Bu burada bitmedi daha," dedikten sonra gözleri bana döndü. "Hiç mi özlemedin bizi?"
Gözlerimi babamın gözlerinden çektiğim dakika başımı yana çevirdim. Ben gerçek ailemi özlemiştim yıllarca, bana her gün o evde nefretle bakan kadının bakışlarını ve mutlu baba-kız pozları kesen bir ilişkiyi değil.
Vera, "Sizin özlenecek ne yanınız var?" dediğinde kaşlarımı çatıp başımı onlara çevirdim. Onları benim kadar iyi tanıması, evde birkaç kez bulunmayla ve uzaktan beni izlemekle öğrenemezdi.
Eylül, çocuk yıllardır senin peşinde. Seni ezbere biliyor.
O tarafı da var tabii.
Vera evden annemle babamı dışarı çıkarmayı başardıktan sonra karşımızdan bize doğru gelen polislerle karşılaştık.
