It's All Just A Dream (Voltooid)

4

P.O.V. Olivia

Ik werd wakker van de zon die in mijn gezicht schijnt. Wanneer ik naast me kijk zie ik dat Freya nog ligt te slapen. Ineens krijg ik een gemeen idee om haar wakker te maken. "AAAAAAAH" gil ik vlak naast haar oor. "AAAAAAAH! Wat is er gebeurd?!" roept ze. Ondertussen lig ik al op de grond van het lachen. "Hahahaha dat was super grappig!" lach ik. "Ja ja echt super grappig! Kom op we gaan eten." zegt ze. Ik kijk nog even om en twijfel of ik mijn gsm zou meenemen maar hij is aan het opladen dus laat ik hem maar liggen.

We lopen de trap af en we horen stemmen uit de keuken komen. Ik stop direct. "Negeer ze gewoon en eet zo snel als je kan." zegt Freya die gemerkt had dat ik was gestopt. Ik geef haar een knikje als teken dat het goed is. Ze stapt de keuken binnen en ik volg haar op de hielen. "Goeiemorgen!" zegt Ashton wanneer we binnen komen. Freya mompelt een goedemorgen terug en ik negeer hem gewoon compleet. Wanneer ik naar de kast loop om de cornflakes te nemen komt Luke voor me staan. Ik doe een stap naar rechts om hem te ontwijken maar hij stapt mee. Boos kijk ik hem aan. "Kunnen we even praten?" vraagt hij. "Ik wil eten want ik heb honger dus laat me er door!" zeg ik emotieloos. "Eten kan je er na ook nog" "Ja maar praten kunnen we daar na ook nog! Of we kunnen het helemaal niet doen want ik heb toch niets meer tegen jou te zeggen! Dus wil je mij er nu doorlaten?!" vraag ik een beetje boos. "Neen! Wij gaan praten en wel nu!" zegt hij en gooit me over zijn schouders.

Wanneer we de woonkamer binnenlopen legt Luke me voorzichtig neer op de bank. "Oliv please laten we heel even praten." zegt hij op een rustige toon. "Ik heb helemaal niets meer tegen jou te zeggen Luke! En ik wil helemaal niet horen wat je te zeggen hebt want je hebt 2 jaar geleden al genoeg gezegd!" roep ik en storm boos de kamer uit. Ik had geen zin om Freya of de andere jongens onder ogen te komen dus ren ik het huis uit.

Ik bleef maar rennen en sloeg willekeurige straten in. Tot op een bepaald moment dat ik bijna niet meer kon ademen, dat mijn benen me bijna niet meer konden dragen en ik mijn hart voelde bonken in mijn hoofd. Wanneer ik om me heen kijk herken ik me totaal niet. Ik sta in een donker steegje dat op het eerste zicht verlaten lijkt. Maar als ik een beetje dieper het steegje in kijk zie ik dat er een zwerver heel eng naar me zit te kijken. "Wat doet zo een mooi jong meisje als jij hier?" vraagt hij met een schorre stem. Hij staat op met een grijns op zijn gezicht en komt naar mij toe. Ik voelde me alles behalve op mijn gemak dus voelde ik in mijn broekzak opzoek naar mijn gsm. Shit... die ligt nog thuis op te laden. "I-ik..." begin ik maar draai me dan om en loop weg zo snel ik kan.

Terwijl ik loop durf ik niet achterom te kijken omdat ik bang ben dat hij mij achtervolgd. Ik was zo gefocust op het wegrennen van de zwerver dat ik de struik niet zag aankomen. Ik viel met mijn gezicht recht in de struik maar ik moest weg. Zo snel als ik kon stond ik weer recht en loop verder. Nadat ik ongeveer 10 minuten heb gelopen waag ik het er op en kijk achterom. Waar ik ook kijk ik zie de man niet meer. Ondertussen was ik vuil en bezweet. Ik voelde ook de schrammen die de struik op mijn lichaam heeft achtergelaten.

Op een rustig tempo stap ik verder. Ik liep nog steeds in een achterbuurt en het begon al donker te worden. Ook had ik heel erg veel dorst gekregen en honger. En als dat allemaal nog niet erg genoeg was begint het juist ook te regenen.

Wanneer ik een verlaten bankje zie staan ga ik er op liggen en stort in elkaar. Wenend om de regen, omdat ik verloren gelopen ben, honger heb, dorst heb, moe ben en zo verschrikkelijk eenzaam ben. Ondanks alle ellende val ik dan toch in slaap op een verlaten bankje in de gietende regen.