It's All Just A Dream (Voltooid)

12

POV Olivia

Ik verveel me weer eens. Ik zit aan het water te oefenen. Ik wil zo snel mogenlijk terug. Ik kijk het water in en zie dat Freya weg is. Nu verdwijnt Ashton ook. Err rolt een traan over Luke's wang.'kom terug Olivia, alsjeblieft. Ik weet dat ik veel fout gedaan heb, maar het was om je te beschermen.' Zegt hij met een gebroken stem. Meerdere tranen rollen over zijn wang.'kon je me maar horen.' Hoor ik hem nog fluisteren. Oooh, hij moest eens weten... Hij veegt zijn tranen weg en kijkt naar beneden. Na een tijdje komen Ashton en Freya met een glimach op hun gezicht terug.'is ze al wakker geweest?' Vraagt Freya en kijkt naar Luke. Luke schudt droevig zijn hoofd. Opeens begin ik medelijden met hem te krijgen, maar waarom? Ik weet het niet! Je geeft om Luke zegt een stemmetje in mijn hoofd. Dat doe ik niet! Toch wel... Ga toch weg! Zit ik hier nu als een debiel tegen mezelf te praten? Misschien word ik hier gewoon gek. Er zijn hier geen kleuren, misschien daarom.

'Hey' Alexander gaat naast me zitten.'hi' zeg ik terug.'wanneer ga je terug?'  Vraagt hij.'ik weet het niet, zodra ik het kan denk ik. Ik moet eerst nog even oefenen. Ik mis mijn beste vriendin echt. Misschien dat ik straks terug ga ofso.' Hij kijkt me met grote grote ogen aan.'ik ga je missen, Olivia. Misschien klinkt het raar omdat we elkaar nog maar even kennen, maar ik heb het gevoel dat ik je al veel langer ken.' 'Ik ga je ook missen, Alex. Zouden we elkaars nummer kunnen geven? Of verdwijnt dat zodra we in de echte wereld zijn?' 'Ik weet het niet, we kunnen proberen, toch?' Ik knik.'heb je papier en een pen?' Vraag ik. Hij knikt en haalt het uit zijn zakken. Oke, is dit puur toeval? Niemand neemt zijn pen toch mee... Ik schrijf er mijn nummer op en geef het aan hem.'mis jij je gezin niet?' Vraag ik.'tuurlijk wel, maar zouden ze hier zijn? Als ze ook gewond zijn, zijn ze misschien ook hier.' 'Ik weet het niet, ga anders zoeken.' 'Nee, te veel moeite.' We beginnen te lachen.

POV Freya

Ik vind het best wel raar. Aurelie is nog niet langs geweest bij Olivia. Het is haar eigen dochter?!'gaan we terug naar huis?' Vraag ik.'we zitten hier nu al heel de dag. Ze zal waarschijnlijk nog niet wakker worden.' Zegt ik droevig.'maar wat als ze toch wakker word en we er niet zijn?' Vraagt Luke.'ik weet het gewoon niet meer.' Ik zucht.'ik ga gewoon even naar huis, ik wil even rusten.' 'Ik blijf hier.' Zegt Luke en kijkt naar beneden.'Luke, ik weet zeker dat ze het goed zal maken.' Zeg ik en glimlach naar hem. Hij kijkt op en glimlacht kleintjes terug.'ik blijf gewoon hier.' Zegt hij vastbesloten. Ik knik.'Ash, mag ik de autosleutels? Of ga je mee naar huis?' 'Ik ga mee. Luke, bel me als ik je moet komen halen.' Zegt Ashton en knipoogt. Samen met Ashton ga ik naar huis.'ik denk dat er iemand verliiieeefd is.' Zeg ik vrolijk terwijl we naar de auto stappen. Ashton kijkt geschrokken op.'wie bedoel je?' Zegt hij en bijt op zijn lip. Oké, ik kan het niet ontkennen. Daar valt elk meisje voor. Een Ashton die op zijn lip bijt.'Luke' zeg ik en ga in de auto zitten. Ashton zicht opgelucht. Ashton komt naast me zitten en start de auto.'owh' is zijn antwoord. Okee dan...

'Ja, je ziet duidelijk dat Luke voor haar valt.' Zegt hij nu met een grijns.'wie dacht je anders dat ik bedoelde?' Vraag ik.'nee, laat vallen.' 'Oké dan'

<3 dagen later>

POV Olivia

'Oliv, word wakker. Iedereen mist je enorm. Vooral Luke. Hij eet niet meer. Hij zit heel de dag in zijn kamer. Opgesloten. Of hij zit hier. Hij mist je echt enorm, Liv. En wij missen je ook. Ik weet dat je me niet kan horen. Maar het kan me niets meer schelen. Ik heb iemand nodig waarmee ik kan praten over alles. Oké, ik heb Ashton ook nog. Maar met hem kan ik niet praten over jongens. Of ik kan zijn haar niet doen. Ik mis die meidendingen. Ónze dingen.' Ik heb door dat ik ben beginnen huilen. Ik mis ze ook, en echt enorm. Ja, Alexander heb ik nu wel. Maar dat is niet hetzelfde. Hij kent me niet zo goed als Freya. Ik moet eerlijk toegeven. Ik mis de jongens ook een beetje. Buiten Luke dan. Ik heb wel beloofd aan Freya om met hem te praten dus dat zal ik wel eens moeten doen. Maar goed maken? Nooit van m'n leven. Maar goed. Ik moet zo snel mogenlijk terug gaan! Alexander en Nina zeggen dat ik het kan, maar ik heb echt stress. Wat als het me niet lukt? Dan zit ik hier. Voor eeuwig! En dan zie ik Freya nooit meer terug... Ik mag er niet aan denken! Ik heb wel gezegd tegen Nina dat ik het vandaag ga doen. Ik kijk weer in het water en zie hoe Freya de kamer verlaat.

Dan komt Luke binnen. Hij ziet er vreselijk uit. Zijn haar staat in alle richtingen en hij heeft dikke wallen onder zijn ogen. Misschien heeft Freya gelijk... Misschien geeft Luke nog wel om me. Ik weet het echt niet meer. Het leven is zo ingewikkeld!'Olivia' zegt Luke met een heze stem. Hij neemt plaats op de stoel die naast m'n bed staat en gaat verder.'ik weet dat ik je veel pijn gedaan heb. Maar het was met een reden gedaan. Als je me kon horen, ging ik je alles uitleggen. Uitleggen waarom ik het gedaan had. Word asjeblieft wakker, Olivia. Please.' Ik hoor hem snikken. Het blijft een tijdje stil en dan komt Ashton de kamer binnen.'hey gast, ze wordt heus wel wakker. Wacht maar af. En dan zal ze je vergeven. Ik weet het zeker! Nou, zo zeker dan ook weer niet. Maar ik ben er zeker van dat ze met je zal gaan praten. En dan kan je het uitleggen.' Ashton geeft hem een knuffel.'Ash, je hoeft me heus niet te troosten. Ik weet heus wel dat ze niet gaat luisteren. Als ze nou maar eens wist hoeveel ze voor me betekend.' Zegt hij met een zucht.

'Hey' Nina komt naast me zitten.'hey' zeg ik en zucht.'ben je er klaar voor?' Ik schud mijn hoofd.'wat nou als ik niet optijd ben? Of dat ik mijn adem niet meer in kan houden? Dan zit ik hier. Voor eeuwig.' 'Niet zo stressen, het overkomt je heus niet. Het is trouwens nog niemand overkomen. Ga je het nu doen? Of nog wachten?' Ik zucht. 'Ik doe het nu.' Ik geef Nina een knuffel.'ik ga je missen.' Zeg ik en glimlach naar haar.'ik moet je nog 1 ding vertellen. Het is best wel leuk, denk ik.' 'Nou, zeg op dan.' 'We hebben hier gsm's. We kunnen dus nog wel smsen. Het rare is, degene die hier zijn, kunnen alleen smsen met mensen die hier zijn of hier zijn geweest. Dus mensen die hier nu wonen of mensen die hier waren maar terug zijn gegaan en uit hun coma ontwaakt zijn. Zelf vind ik het heel raar, maar ja, dat is de technolochie hier gewoon. Dat is geweldig toch?!' 'Ja! Dan kunnen we contact houden! Wow, kon ik dan al die tijd naar mijn vriendin sms'en zeggen dat alles goed met mij gaat?' Natuurlijk heb ik het over Freya.'nee, jullie hebben elkaar niet ontmoet hier, dus dat gaat niet. Het is nogal ingewikkeld. Ikzelf snap er ook niet veel van.' Ik geef snel mijn telefoonnummer en kijk dan het water weer in. Ik sta langzaam recht.

Hier ga ik dan. Denk ik bij mezelf. Ik sprong het water in en hoor nog een 'doei' van Nina. Ik blijf heel de tijd zwemmen. Ik voel hoe het water me langzaam meeneemt naar de andere kant, terug bij Nina. Ik gebruik mijn laatste krachten en blijf doorzwemmen. Als mijn adem op is, ben ik zowieso ook dood. Dus ik kan even goed doorzwemmen tot ik niet meer kan. Ik ben er bijna maar de zee begint me harder en harder te trekken. Onee... Zal ik dit wel overleven? Dan zal ik Freya niet meer zien... Dit is een hel... Ik wil dat alles over is...