Young Forever ๛ KNJ

17.BÖLÜM

Son kısmı okumadan geçmeyin lütfe~n😘

Vote-Yorum💜

(Namjoon)

Young Forever'ın kapısından içeri girdiğimizde, karşıdaki kasada zayıflamış yüzüne rağmen gülümsemenin en çok yakıştığı kadın ,Soo Yeon, müşterilerin siparişlerini alıyordu.

Başkomiser Kim öne atıldığında ondan hızlı davranarak önünü kestim.

" Böyle olmaz komiserim."

" Kızımdan daha fazla ayrı kalamam Namjoon."

~~~

Mezarlıkta...

" Sizi araştırmamı isteyen kızınızdı." dediğimde kaşları havalanmıştı ikisininde.

" Ne diyorsun Namjoon? Benim kızım yok ki?!"

Verdiğim nefesle omuzlarım düşerken en baştan aldım.

" Var, bir kızınız var başkomiserim. Bayan Sun Hi gittikten kısa süre sonra hamile olduğunu öğrenmiş ve böylece dönmekten tamamen vazgeçmiş.

Sonrasında ise Savcı Han Chan Woo eşinizi öldü gibi gösterip eşinizi bir kasabaya yerleştirmiş.

Kızınızı kendi nüfusuna almış yardımcı olmuş ancak sonrasında ölünce hayatları pek iyi gitmemiş. "

Devam etmemi bekleyen bakışlara itiraz etmeden devam ettim.

" Bayan Sun Hi önce felç geçirmiş, sonra kanser olduğunu öğrenmişler hal böyleyken maddi sıkıntılar çekmişler,kızınız okulu bırakıp işe girmeye başlamış, çalışmış...

Bildiklerim bunlar komserim Bayan Sun Hi'nin son isteği kızınızın sizi bulmasıydı. Ona yardımcı olmak istedim. "

Başkomiser gözünün etrafını ıslatan yaşları silerken Seokjin hyung hiç çekinmeden ama sessizce ağlıyordu.

" Pe-peki... " dedi yutkunarak.

" Kızım kim Namjoon, bunca acısında yanında olamadığım kızım kim? "

İşte artık sona gelmiştik bütün sırlar çözülmüştü.

" Onu tanıyorsunuz..."

Seokjin hyung kendini toplarken içimi yiyip bitiren o ismi dudaklarımdan serbest bıraktım.

" Soo Yeon, Han Soo Yeon sizin kızınız."

~~~

" Birden karşısına çıkıp 'ben babanım' derseniz bu ağır olmaz mı?"

Sakince sorduğum soru üzerine düşünürken Jin hyung itiraz etti.

" Koskoca 25 yıl Namjoon, yetmez mi? Zaman akıp gidiyorken daha fazla ayrı kalmaya gerek yok. "

Derince bir nefes verdi.

" En kötüsü ne biliyor musun: o annesinin acısını yaşarken aslında benim annem de öldü ama ben kız kardeşimi tanımıyordum, abisi olarak ona destek olamadım. "

Dediğini anlıyordum en azından empati yapmaya çalışıyordum.

" Seokjin haklı Namjoon, daha fazla beklemek istemiyorum."

Onları onaylarken bana seslenen Soo Yeon'un sesi geldi. Bir iki adımla yanıma ulaşırken " Konuşabilir miyiz? " diye mırıldanmıştı.

Göz ucuyla Başkomisere baktım, izin alma gereksinimi duymuştum istemeden de olsa.