Young Forever ๛ KNJ

9.BÖLÜM

->Nerelisiniz?

Vote-Yorum💜

(Soo Yeon)

Uzun ısrarlar sonucu Yun kendi isteğini kabul ettirmişti.

Yun'un kira olarak oturduğu bir ev -yurtta çok sorun yaşadığı içim küçük bir eve kiraya çıkmış- olunca yanına taşınma teklifini istemeyerek de olsa kabul etmiştim.

Sonuç olarak annemle yaşadığımız evdeki işe yarayabilecek eşyaları toplarken küçük bez valizimize de kıyafetlerimizi topluyordum.

" Unnie~ beraber yaşayınca ev kirası olmayınca masrafımız azalacaktır. Bir de iş bulursak..."

Yun'u başımla onaylarken aklıma gelen kağıdı ona doğru uzattım.

" Bak burdaki kafeye git. İşe gireceğini düşünüyorum."

Elimden aldığı kağıdı inceledikten sonra:

" İyi ama unnie sen neden gitmiyorsun? "

Acı bir tebessüm sundum ona. Ne yapacaktım! Kovulduğum yere gidip babanız beni işe almanızı söyledi falan mı diyecektim! Tabiki hayır; belki acınası haldeydim onlara göre ya da yardıma muhtaç zavallı bir kız gibi görümüşlerdi beni ama öyle değildi. Ne yapar ne eder alnımın teriyle kazanırdım paramı, anneme bakardım.

Ama hepsinden önce gururum vardı. Bu bir ego ya da kibir değil her insanın taşıması geren gururuydu; benliğini, sınırlarını, karakterini koruması için gereken gurur.

" Bu senin için daha uygun ben başka iş arayacağım." dedim.

" P-peki unnie."

Çekimserliği ses tonundan rahatça fark ediliyordu.

Eşyaları toplamamız bittiğinde bir iki kutu ile benim ve annemin giysileriyle dolu bir valiz çıkmıştı:  her şeyi toplamak o kadar da uzun sürmemişti, diğer eşyalar zaten eski diye bu eve atılmıştı biz kiraladığımızda.

Eve göz gezdirdiğimde kalbimde büyük bir boşluk oluştuğunu tekrar ve yeniden fark ettim.

Hiçbir zaman yuvam dediğim bir evim olmamıştı. Hiçbir zaman kendimi bir yere ait hissedememiştim.

Ve sonunda buradan da ayrılıyordum işte. Yaklaşık 2 yıldır iyi kötü alıştığım evdi.

Burukça gülümsedim bu evin bana kazandırdığı güzel bir teyze olmuştu aldıkları ise çoktu, çok..

Kapıyı arkamızdan çektiğimde derince bir soluk bıraktım. Bir sayfa daha geride kalmıştı.

Bizi dışarda bekleyen Goo Ra teyzenin eşine anahtarları uzattığımda sertçe elimden alıp arkasını döndü ve üst kata çıkmaya başladı.

Elimizde eşyalarla binanın dışına çıktığımızda kapının önündeki taksiye iletlerken birinin -oldukça tanıdık bir ses- seslenmesi üzerine duraksayıp arkamı döndüm.

" Noona~, noona!"

Jimin'le karşılaşmayı beklemediğim için bir miktar şaşkındım.

Koşarak yanımıza kadar geldikten sonra dizlerinin üzerine eğilerek soluklandı.

"Sonunda seni yakaldım noona. Sanırım senin kadar yürüyebilmek için sıkı bir antrenmana ihtiyacım var." dedi hafif yakınma tonuyla.

Düz bir ifadeyle onu seyrederken dedikleri bir kulağımdan girip diğer kulağımdan çıkıyordu.