feble, yoonmin

on beş,

bol bol yorumla beni desteklemeyi unutmayın <3 sizi seviyorum ve çok özledim.

1 AY SONRA

Elimde yarısına kadar bitmiş olan bir dal sigara, karşımda hastane manzarası duruyordu. Benim için o kadar zor şeyler olmuştu ki, çareyi arakladığım birkaç sigarada dahi aramaya başlamıştım.

İştahı keser diyorlardı, öyle olduğunu umuyordum.

Tanrı şahit, bu kadar isteksiz bir şekilde getirildiğim hastanenin içine bile girmiyor; sanki oraya doğru bir adım atsam beni içine çekecek ve bırakmayacak gibi hissediyordum. Ailem beni şu an tedavide biliyorlardı. Bir aydır hastaneye bırakıp, kimi zaman kaçmamam için yanımda duran hyungum da öyle biliyordu.

Belki de onlara göre doğrusu tedavime gitmemdi. Benim fikrimi dikkate almadıkları için anlaşamıyorduk işte. Bir ay içinde beni çukurdan almış ailemle ne kadar kavga edebilirsek, ondan birkaç kat fazla tartışmıştık. Artık Wheein annem sabahları bana sarılmak yerine kilomu kontrol ediyor, aceleyle işe gidiyordu.

Beni en çok bu kırıyordu. Hastalıklıymışım gibi davranılıyordu ve el üstünde tutulmaktansa artık hiç sevgi görmüyormuş gibi hissettiriyordu. O kadar para verilen doktorlar bile derdimi anlayamıyordu. Kimse beni dinlemediği için ise ben de anlatamıyordum.

Herkes kendi işlerine, ilgilerine dönmüştü ve beni oradan oraya uğraşılması, bitirilmesi gereken bir şeymiş gibi sürüklüyorlardı. Bunu Yoongi Hyung dahi yapıyordu. İyice kendi dünyama kapanmaya ve daha çok zayıflamaya başlamıştım.

En azından doktorlar zayıfladığımı söylüyordu. Biraz daha zayıflarsam aniden düşüp bayılacağımı ve yoğun bakıma alınacağımı da. Aslında alınırsam ailem bu sıralar göstermediği sevgiyi biraz olsun gösterirdi. O açıdan bu durum benim için bir problem olmaktan çıkıyordu.

Zehirli dumanı içime derin bir nefesle çektim ve akciğerlerime karışmasına izin verdim. Sigaram üç nefesten sonra bitecek kadar kalmıştı. Neyse ki yanımda birkaç dal daha bulunuyordu.

Küçük sırrımın ortaya çıkmasının ardından kendime bir şeyler ararken başlamışım bu zehire. Birçok insanın öğütlerinden sonra bana rahatlatıcı gelen şey olmuştu. Belki de yanlıştı ama kendimi gergin ve endişeli hissetmekten doğru ile yanlışı ayırt bile edemiyordum. Birkaç terapiye ve ilaca bağlı olmak bana kendimi bile unutturuyordu.

Canımdan en yakın olan Taehyung'u bile unuttuğum olduğundan, artık her şey bana korkunç ve anlaşılmaz geliyordu. Zira aynanın başında kendimi incelediğim ve adımı söyleyemediğim bir gün de olmuştu.

Başımı olumsuzca iki yana salladım ve o anıları kafamdan atmaya çalıştım. Düşünmek bile istemiyordum. İçimi titretmeye yetiyordu bütün bu olanlar. Sigarayı yakınımdaki çöpe atmaya hazırlanırken telefonuma gelen bildirim beni duraklattı.

Çöpe doğru fırlatıp içeri girmesini sağlarken diğer elimle açılan ekranımda ki mesaja bakmıştım. Bakmamla kaşlarımı çatmam bir oldu. Şu an hyungumun sınavda olması gereken yerde bana mesaj atması kafamı karıştırmıştı.

Umarım hastanenin arka bahçesinde sigara içen kişi ikizindir.

Mesajında laubali herhangi bir sözcük olmaması beni korkutmuştu. Sürekli kaçtığımdan dolayı beni sordurmuş ve burada bulmuş olma ihtimali çok yüksekti. Bu beni açıkçası üzmüştü. Herkes nefes almama izin vermiyor ve beni kontrol altında tutuyordu. Kendimi iyi hissetmiyordum.

Yoongi Hyung'u görmek adına gözlerimi telefondan çektim ve çevrede gezdirdim. Tahmin ettiğim gibi birkaç adım uzağımda yeni aldığı motosikleti ile karşımda duruyordu. O kadar dalgındım ki motorun sesini bile duymamıştım. Almaması adına sigara paketini arka cebime sokuşturdum ve ceketimle gizledim.