The Nasty Pretender [ON GOING]

36. Check-in

Yhel's Note: From now on, pipili na ako ng bibigyan ko ng dedication among the commenters na mag-iiwan ng relevant comments sa bawat update ko just like the good old days. Enjoy reading!

⚠️RATED 🔞⚠️

Chapter 36

Kalmado akong pumasok sa pulang building habang nakakapit si Kosher sa hoodie ko sa bandang likuran. Teka. Kalmado? Really, Kristoffer Miguel? Sino nga ba ang niloloko ko? I am trying to stay calm in the outside but deep inside, I am chickening out!

Call me lame but I have never really been into any motel in my 27 years of existence. Well, surprise then! There's defnitely a first time in everything.

Anyway, wala namang masama sa pag-check in sa mga motels. Yun ay kung nasa ibang bansa kami! Motels in the Philippines have a different reputation. Kung sa ibang bansa ay pahingahan ito ng mga motorista, well, dito sa Pinas, motels are meant for couples na tiyak na kapag pumasok dito ay walang pahingang magaganap. Ehem. . . I want to give credits to Derrick for explaining that fact to me when I was still in highschool by the way.

Pagpasok namin ay may maikling pasilyo kaming nadaanan. Habang naglalakad kami patungo sa front desk ay may nadaanan pa kaming mga booths na, I think, ay waiting area. Weird nga dahil may charging station sa gilid ng bawat booths pati na rin headsets. What's that for?

"Good evening, Sir. Welcome to pulang building," bungad sa amin ng babaeng staff nang tuluyan na kaming makalapit sa front desk. "Here's our available rooms po at the moment. We have Regency, Mega Suite, Premium Room and Executive Room."

Saglit kong pinasadahan ng tingin ang tila menu ng mga kwartong pinapakita sa akin ng staff. "Uhm, alin dito yung pinakamagandang room?"

"Ito pong Executive room, Sir."

"Okay, we'll get... two—"

I was cut off through words when I felt Kosher pinched me at my back. Nilingon ko siya dahil dun. "Bakit dalawa?" asik niya.

Napalunok ako sa tanong niya. What the hell? Seryoso ba siya? Gusto niyang magkasama kami sa iisang kwarto?

"Para may privacy ka, Kosher."

"Gusto kong kasama ka. Ayokong mag-isa. Nakakatakot."

"Sir, two rooms po?" sabat ng front desk personnel.

"Isang kwarto lang," si Kosher na ang sumagot kaya napakunot na ang noo ko. Good Lord, what have I done? Papahirapan Niyo po ba akong ngayong gabi?

"Okay, Ma'am, Sir. One Executive room—" the personnel paused abruptly while scanning through the monitor. "Ay, wala pa po palang available na Executive room at the moment. Willing to wait po ba kayo, Ma'am, Sir, for one hour?"

"Akala ko ba merong available na Executive? Yun ang sabi mo kanina," medyo nagiging iritable na ang tono ng boses ko.

"Supposed to be po kasi magche-check out na yung naka-occupy dun by 8:30PM pero nag-extend pa po sila ng one hour."

Damn. Derrick's words of his so called wisdom suddenly resounded in my head. Naalala ko tuloy ang sinabi niya sa akin na oras ang binibilang dito sa motel kapag nag-check in. Depende pa sayo kung gusto mo mag-extend ng oras kapag hindi pa tapos ang saya at ayaw mong mabitin.

"Kahit ano nalang pong kwarto na available," ani Kosher na halatang naiinip na.

"How about Premium room, Sir?"

"Okay na 'yon."

"How many hours po?"

"Um..." Napatingin ako sa oras sa phone ko. 8:15 palang. Pwede naman na siguro kaming mag-check out bukas ng 8:15AM din para makabyahe kami ng maaga patungong Lobo. "12 hours nalang."