KAR TUTULMASI •ARA VERİLDİ•

22. Bölüm

Günün o kadar hızlı geçmesini istiyordum ki kızlara Baran ve Çağlar a ayrıca Uraz'a herşeyi anlatıp bir rahatlamak istiyordum. Evet Uraz, Uraz'a da anlatmaya karar vermiştim . Dersler geçmek bilmiyordu. İlk ve ikinci teneffüslerde Urazı yanıma gelmemesi için ikna etmiştim. Bilmiyorum belki büyük tepkiler veriyordum ama ilk kez okulda sevgilim oluyordu ve ben biraz kararsızdım. Şimdi üçüncü ders bitmişti ve biz sınıftan tam çıkarken Uraz'da bizim yanımızda belirmişti. Anlamadığım şekilde Baran ve Çağlar la selamlaştılar. Gözlerim sadece onlara odaklanmıştı. Çağlar sanki hepimize söyliyecekmişcesine biraz sesini yükseltti, kapını önünde öylece onu dinlemeye koyulmuştuk.

"Evet arkadaşlar artık Uraz'da bizden biri." Bu günlerde bana şok üzerine şok yaşatıyorlardı. Ne ara bu kadar kaynaşmışlardı. Sonra Uraz konuşmaya hazırlanır gibi;

"Evet arkadaşlar bende artık sizden biriyim ."

Allahım ona söyleyemesem de bu çocuğa hayrandım. Hem eğlenceli hem ciddi hemde bu kadar güzel seven birisi o bir mucizeydi sanki ama bunlar sadece içimde kalacaktı. Ben bunları kimseye söyleyemezdim. Çünkü bu benim kişiliğime aykırıydı. Sadece içimde bir yerlerde dursalar yeterli olurdu.

"Teneffüs biticek biz hâlâ burada dikiliyoruz."Dedim. Dememle birlikte gözler bana çevrildi sonra kızlar beni onaylayın herkes merdivene yöneldi. Aşağı indiğimizde herzamn oturduğumuz masayı bizden önce gelen birileri kapmıştı. Ama kim olduğunu tam çıkaramamıştım. Onun yan tarafında ki masa boştu oraya geçmek için kararlaştırdığımızda yavaş yavaş diğer masada oturanların kim olduğunu anlamıştım. Poyraz ve yanında 3 çocuk. Görünceye kadar olduğum yere çivilendim sanki benim durduğumuz fark eden Uraz'da durdu.

"Yağmur neden durdun?"
Ben gözlerim oradan almıyordum çünkü Poyraz'ın elinde bir fotoğraf vardı. Benim baktığım yöne bakan arkadaşlarım da benimle aynı tepkiyi verdiler. Uraz yatıştırıcı bir ses tonuyla ellerimi tuttu.

"Sakin ol ne olursun o sana hiç bir şey yapamaz ben varım burada lütfen kendine gel Yağmur. "

Aleyna ve Cansu da bu arada yanıma gelmişlerdi. Poyrazlar bizim yanımıza doğru geliyorlardı. Tam önümüze geldiklerinde durdular.

"Bak bak kimler varmış burada?"

Baran eski arkadaşına olan hıncını saklayamıyordu.

"Sana ne lan kim varsa var yürü git işine."

"Baran sende mi bunlara uyuyorsun kardeşim? "

"Nereden kardeşin oluyorum lan ben senin"

Biraz daha iyiydim şuan onlara destek olmam gerekiyordu çünkü bu derdi onların başına ben açmıştım.

"Poyraz " diye bağırdım okulun arka bahçesinde olduğumuz için pek fazla kişi yoktu. Arkadaşlarım da şaşkına bana bakıyorlardı. Biraz öne çıkıp tam Poyraz ın önünde durdum. Gözlerimden yaşlar dökülürken bağıra bağıra onunla konuşacaktım.

"Yeter artık yeter bıkmadın mı yetmedi mi bana bu  kadar acı çektirmek . Sevmiyorum diyorum seni anlasana o mesajlar , fotoğraflar hiç bir şey beni korkutmaya yetmeyecek anla bunu . Çünkü ..." deyip yanımda duran Uraz 'a baktım ve onun elini alıp sıkı sıkı tuttum .

"Çünkü artık o var senin gibi değil anladınmı sen kimsenin sevgisini hak etmiyorsun ahmak . Karanlığa mahkumsun sen şimdi ne halin varsa gör ."

"Yağmur bak yanlış yapıyorsun."

"Sana mı sorucam doğru yapıyormuyum yanlış yapıyormuyum diye ."

"O seni hiçbir zaman benim gibi sevemez." Demesiyle Uraz dayanamayıp Poyraz ın gözüne bir yumruk geçirdi. Hemen onu çektim.

"Uraz ne olursun yapma beni seviyorsan yapma."