Snowman, Changlix ✔︎

33⛄

"Changbin! Aklıma bir şey geldi ve itiraz istemiyorum~"

Televizyon izleyen Changbin, koşarak ve bağırarak kapıdan girip kucağına atlayan sarışınla birlikte gülmeye başlamıştı. Felix'in nasıl böylesine enerjik olabildiğini merak etmiyor değildi.

"Ne gelmiş bakayım aklına?" Bacakları iki yanında duran gencin beline kollarını sarıp biraz daha kendisine yaklaştırdı. Felix neredeyse tüm gün sevgilisinin kucağında bu şekilde oturuyordu ve ikisi de halinden yeterince memnundu.

Her akşam büyük olanın kucağında uyuya kalıyor, Changbin ise onu yatağa götürmek zorunda kalıyoru ama hoşuna gittiğini inkar edemezdi. Bir bebekle ilgileniyor gibiydi ve Felix'in bu davranışlarına bayılıyordu.

"Benim sürekli gittiğim bir yer vardı.  Sokağın sonundaki ağaçların arasında yüksek bir yer. Bulutları veya yıldızları izlemek için giderdim hep, birlikte gidelim mi?"

Tam anlamıyla yavru köpek bakışları atan sevgilisine karşı gelemezdi, doğrusu direkt Felix'e karşı gelemiyordu.

"Tamam, öyleyse yanımıza yiyecek birkaç şey alalım da boş boş oturmayalım. Üstüne düzgün bir şeyler giy, bekliyorum ben."

Sarışın olan diğerinin yanağına bir öpücük bırakıp geldiği gibi koşarak ve kollarını heyecanla sağa sola sallayarak odasına gitti. Changbin'in beklemeyi pek sevmediğini biliyordu, bu yüzden eline ne geldiyse onları giydi.

İkisinin kıyafetlerini de karışık biçimde raflara yerleştirmişlerdi. Felix'in kıyafetlerdi, Changbin'in kıyafetleri diye ayırmamışlardı. Çünkü küçük olan, sevgilisinin kıyafetlerini giymeye bayılıyordu. Alış-verişe gittiklerinde bile kendisine değil de Changbin'e alıyordu her şeyi. Böylelikle kendisi de onları giyebilirdi.

Yine öyle yapmıştı. Özenle seçmemiş olsa da üstüne giydiği siyah sweatshirt büyük olana aitti. Ve hatırladığı kadarıyla Changbin, Felix'in evine ilk geldiğinde de bunu giyiyordu.

Altına gri bir eşofman giyip saçlarını düzeltti ve yine aynı hızla aşağı indi. Çok heyecanlıydı çünkü gittiği bu yeri ilk defa birine gösterecekti, annesi ile babası bile bilmiyordu gizli yerini.

"Hadi Binnie, gidelim!"

Süper kahramanları andıran pozu Changbin'e komik gelmişti. Bir elini beline koymuş, diğer elindeki işaret parmağıyla da kapıyı işaret ediyordu ve yüzünde zafer sırıtışı vardı.

"Sakin ol kaptan," Gülerek küçük olanın yanına gidip yanağına bir öpücük kondurmuş, ardından küçük bir poşede koyduğu sandiviç ve meyve sularını eline almıştı.

"Şimdi gitmeye hazırız!"

~~~~~
Şimdi öhöm bi' okursanız burayı sevinirim.

Geçen bölümlerde sorduğum soru üzerine kaos istenmişti, bunun için bir önceki bölümü yayınlayıp meraklanmanıza neden olmuştum.

Ancak daha sonra düşündüğümde bu kitaba kaosu yakıştıramadım açıkçası, final olmasın diye zorlama olurmuş gibi geldi.

Bu yüzden kaos yapmaktan vazgeçtim ve önceki bölümü sildim.

Bunun için söz verdiğim kişiden ve boşuna meraklandırdığım sizden özür dilerim.

İki bölüm sonra da final bu arada, ficte pek bir olay yoktu biraz boş gibi geldi ama her neyse.

Sizi seviyorum <3