Seventeen Imagines

28: Catch

Running as fast as i can, I'm trying to catch you. Bakit ba ang hirap mo makuha?

It's my parents expectations, they expect na makakakuha ako ng mataas na grado. Sinusubukan ko 'yon gawin para sa kanila, pero nahihirapan ako!

Trying to focus on my studies, hindi ko magawa. Nahihirapan ako sa ganito. Simple lang ang pinapagawa nila sa akin pero hindi ko magawa gawa para sa kanila.

Ginagawa din naman nila ang lahat para ipasok ako sa magandang eskwelahan. They sacrifice everything. I felt so guilty dahil hindi ko maibigay sa kanila yung expectations nila.

Bakit ba ako naging ganito!?

Did i do my best?

I'm trying to focus on studying but why can't I do it!?

30

46

34

Pasok naba ito sa expectations nila? Ginawa ko din naman ang lahat ah. Binigay ko na ang lahat lahat para lang makakuha ako ng mataas na grado.

Ano bang mali sa akin?

Did I fail?

Isa ba akong talunan?

May kulang paba sa akin? Maliban sa pera.

Nasaan na ba yung paniniwala ko na ang isang manok ay hindi lumilipad kapag hindi nagulat. Wala namang connect 'to sa problema ko. Gusto ko lang magbiro para mabawasan kahit papaano yung iniisip ko.

Umiling iling nalang ako at tinitigan ang mga test paper ko. Halos kalahati ang mga scores ko sa bawat subject. Panigurado ako na kapag nakita 'to ni mama ay susunugin niya 'to sa harapan ko.

Natatakot ako na baka ay masampal ako muli ni Papa kapag nakita niya yung test paper ko.

"Ayos ka lang ba?" a random deep voice that i heard somewhere at the rooftop, agad kong pinunasan ang luha ko at itinaas ang ulo ko.

A man standing in front of me, offering a handkerchief. He has a foxy eyes, sharp nose and a pale skin. Wonwoo, Jeon Wonwoo ang nakalagay sa ID niya.

"Ayos lang ako" ngumiti ako sa kanya para malaman niya na ayos lang talaga ako.

Humihinga at nabubuhay pa ako para sa ganyang tanong. Malakas pa naman ako, walang cancer.

Nakita ko naman siyang umupo sa tabi ko at tiningnan ang test paper na hawak hawak ko. Bigla akong nakaramdam ng hiya nang makita niya yung mga scores ko.

"Umiiyak kaba dahil sa papel na 'yan?" tanong niya, napayuko ako sa sobrang hiya at tumango tango nalang bilang sagot.

Naramdaman ko naman ang malaki niyang kamay sa likod ko na tinapik tapik ako bilang comfort. "Ayos lang 'yan, marami pa namang chance para makuha yung mataas na grado" inangat ko tingin ko sa kanya.

Marami pa nga bang chance para makuha 'yon? I'm running, i'm trying to catch it. Kailan ko pa nga ba maibibigay 'yon sa magulang ko?

"It's like we trying to catch a fish, mag aantay ka ng matagal para mabingwit ang isang sariwang isda" isda? anong connect doon?

"But i'm a failure to catch it" mahina kong sambit.

"No you're not" napatingin ako sa kanya sa sinabi niya "Take time to catch it, maabot mo rin yan" I smiled at him.

Did i just need a patience to catch it? To catch a higher grades that my parents expect to me to get.

"Actually mas mataas pa yung scores mo kasya sa'kin" napakunot ang noo ko sa kanya.

Hindi halata sa kanya ang pagkaakroon ng isang mababang grade tulad sa akin. Mukha naman siyang mas matalino kaysa sa akin.

"I only got 10/60 at minsan itlog pa yung nakukuha ko" natatawa niyang sambit.

Curious ako sa kanya kaya napatanong ako sa kanya ng "Bakit?" napatigil siya sa pagtawa ng magtanong ako. May mali ba sa nasabi ko?

"Hindi ako makafocus minsan sa pag aaral" seryoso niyang sambit "Lagi lang akong tulala at halos sa computer shop na ako tumira kakalaro" dagdag niya.

Wala na akong masasabi sa kanya. I felt so speechless. Hindi ako ganoong karunong para magbigay ng isang comfort o advice sa iba.

Maraming salita ang nag aaway sa isipan ko kung ano ang sasabihin ko sa kanya.

"I tried to learn, ginagawa ko ang lahat para maibigay sa parents ko yung expectations nila pero wala eh olats talaga" he sighed, parehas pala kami ngayon ng pinoproblema aa buhay.

We tried everything pero parang hindi talaga sa amin yung ganoon. Nahihirapan din kami sa pag aaral, ginagawa din namin ang lahat.

"What if let's try to catch it together?" sambit ko, hindi ko na alam yung pinagsasabi ko sa kanya.

Nakita ko naman siyang ngumiti sa akin. I think that's a yes?

"Sabi nga nila kapag ang manok may itlog" natatawa kong sabi, i heard him laugh too.

Hindi man kami close sa ganito, we didn't interact before. We're both introverted person. He's the first person who i opened up my problems. Siya lang ang tanging nakakaalam pa ng mga problema ko.

It's so hard to catch your parents expectations. High grades, high scores pero tanging high lang sa akin yung shabu, char lang.

We've been studying all day, trying to catch.