Seventeen Imagines

36: Tears of Sorrow

"How can i love you if you are already far away" im just looking at your grave as i one by one remove the dry leaves.

Paano na kita maabot kung nasa langit kana kasama ang anak natin.

Pagkatapos ng pitong taong pagsasama natin, nakakagulat lang sa iyo na ikaw rin pala ang mauuna. Sabi mo sa'kin sabay tayo.

Ano ba ang kailangan kong gawin para ibalik natin ang masasayang alaalang nagawa nating dalawa. Kailan mo muli maibabalik ang buhay mo para makasama kita kahit sa sandaling oras.

Yung bawat oras, minuto at segundo ay nasayang ko. Gusto kitang ibalik muli para sulitin ang mga oras na 'yon.

Nasasaktan ako ng sobra. Ako nalang mag isa, wala ka na. Ikaw nalang ang tanging babaeng nandiyan sa tabi ko, handang pakinggan ang mga problema ko, you never judged me.

You always treated me the best, you gave me all your best. The love you showered to me. Our memories together, our dreams and promises.

How did this happen?

The baby.

After you died i just found out that you are carrying a child, our child. You didn't do it as well as the baby.

Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa nang marinig ko ang balitang 'yon mula sa mga doctor. Wala na akong magawa.

Gulong gulo ang isipan ko.

Lahat ay iniwan na ako, magulang o kahit ang mga kaibigan ko. Ikaw nalang yung natitira sa buhay ko eh. Pero bakit ganito, iniwan mo din ako.

Mag isa nalang ako.

I regret everything, i didn't protect you that day.

Burdensome.

Paano kung buhay ka ngayon kasama ang anak natin. Sigurado akong masaya tayo sa mga oras na 'to. Watching the baby kicked your tummy inside.

A smile plastered on your face, i miss that. I missed everything about you. Your voice, sweet smile, warm hugs and kisses. Everything we did together, i miss it.

"Y/N," smile and looked up in the sky "I miss you, more than the i love you's you said to me" i wipe away my tears and turned my gaze to your grave.

"A flower like you should be taken care of" i murmured. "Sadly i'm not a plantito eh" pagbibiro ko.

Masyado na akong umiiyak sa harapan ng libingan mo. Araw gabi akong umiiyak sa tuwing naalala kita.

Makita ko lang ang larawan mo ay maraming alaala ang pumapasok sa utak ko. Simula sa masaya hanggang sa pumatak ang pag hihirap.

Masakit man isipin pero nangyari na. Siguro ito talaga yung sinasabi nilang oras mo na. Kailangan ka na nila sa langit dahil tapos na ang misyon mo dito sa lupa.

Sobrang dami man nating nagawa dalawa nandito lang sa puso't isipan kong nakatatak. Wala ng hihigit doon.

"You can now take a rest with our baby" a rain falls down at the same time as my tears were falling.

Ramdam ko ang malamig na tubig, yumayakap sa katawan ko. I hugged myself as i feel that you hugged me too.

"Well your mission is already finished" i said.

Kailangan din kaya matatapos ang misyon ko dito? Gusto na kitang sundan para magawa uli natin ang mga bagay na hindi pa natin nagagawa.

May mga pangarap pa tayong dalawa. Gusto kong kasama kitang magawa 'yon. Ayokong ako lang mag isa ang gagawa n'on.

"No matter how far you are, you're still on my mind and heart"

Higit pa sa eighty eight million million piso dollar dollars six hundred pesos ang pag mamahal ko sayo, mas marami pa sa buhok mong 'di mabilang bilang.

Remembering those days makes my heart skipped a beat but it cries at the same time when i realized that you're no longer beside me.

The taste of sky reminds me of you. You are my forever, my love, my warmth, my passion, my heart. I miss you Y/N. Our happy memories are just tattooed on my brain. My love.