Seventeen Imagines

32: Sacrifice

Kapag ang nasunog at nangitim na tinapay ay maibabalik pa sa maayos, pero paano ang buhay ng mahal mo pwede paba 'yon maayos?

Ang sabi mo sa'kin hanggang sa pag tanda natin ay sasamahan mo ako? Hanggang sa pumuti ang buhok natin at masilayan ang apo natin sa tuhod.

Bakit ikaw pa ang mas naunang nawala sa tabi ko.

Masakit lang dahil ikaw nalang yung nandiyan. Ikaw lang ang tanging tao na malalapitan ko sa tuwing down na down ako.

Paano na ngayon?

Sino na ang lalapitan ko?

Saan na yung taong pinakamamahal ko?

Kailan ko muli masisilayan ang ngiti mong nakakalusaw. Ang boses at bawat bigay mo sa akin ng matatamis mong salita.

Lahat nalang ng bagay na hindi maganda ay sa'kin nalang napupunta. Nawala na ang lahat sa akin kahit ikaw, Hoshi.

Ganito ba talaga kapag oras mo na?

Bakit ang lahat ay kinukuha na sa'kin at bumabalik ang mga pangyayaring hindi ko inaakala.

Tagos sa puso yung pagkakasaksak sa'kin sa tuwing inaalala ko ang lahat na 'yon.

Para bang ang lahat ay nangyari lang kahapon ng sabay. Sariwa pa sa mata't puso ko ang nangyari.

Hindi ko inaakala na mangyayari ito sa'kin at nagawa mo ito sa akin.

Pagkatapos ng limang taon naming pagsasama ay ganito nalang ang mangyayari. Bigla ka nalang mawawala sa'kin.

Kinuha kana sa akin.

Minulat ko ang mata ko at nurse ang una kong nakita. Sabi mo sa'kin dapat ikaw ang una kong makikita kapag naging maayos yung operasyon.

Nagulat nalang ako ng nurse ang nakita ko at hindi ikaw. Pilit kita n'ong hinahanap pero hindi ka manlang sumipot.

Binigay nalang sa'kin ang papel n'on ng nurse at saka iniwan na ako sa kwarto.

After this bakit mo nagawa 'to sa akin. Hindi mo sinasabi sa'kin na ikaw ang magiging donor ko.

Oo masaya ako dahil may tsanya akong mabuhay ng matagal pero kung ikaw lang pala ang magiging donor ko, hindi na ako papayag. Mas gugustuhin ko nalang mahirapan kaysa mawalan ako ng mahal ko.

You sacrifice everything.

You have done everything for me.

"Hindi ko inaakala na puso mo na pala ang dala dala ko ngayon" i said, wiping my tears away.

I was just looking at your grave at the same time as my tears were falling. The wind blow up and it seemed like you wanted to wipe away my tears.

"Iingatan ko 'tong puso mo" inangat ko ang tingin ko.

Sana ngayon ay masaya tayo. Nasa paborito mong lugar at gumagawa ng masasayang alaala.

"Seventh anniversary natin ngayon" ngumiti ako "Ito ba yung sinasabi mong regalo sa'kin?" kinakausap ko lang ang hangin, pero ang hangin na 'yon ay si Hoshi.

Alam kong nasa tabi ko lang siya at nakaupo sa tabi ko. Hindi ko man siya nakikita pero sigurado akong nandito lang siya.

Tiningnan ko ang binigay mo sa aking papel n'ong pagkagising ko pagkatapos ng operasyon.

Dalawang taon na ang nakalilipas simula n'ong nawala ka. Matagal ko ng hinanap hanap ang matamis mong ngiti, ang mainit mong yakap.

"Nothing in life comes easy. Everything comes with a sacrifice"

Ikaw ang nagbigay ng sakripisyo. Ginawa mo ang lahat para lang maisalba ang buhay ko.

"Maraming tayong alaalang ginawa" tinapat ko ang kamay ko sa dibdib ko, ramdam ko ang pag tibok nito.

"Even from far away, you can't see me with your naked eyes. Just remember that I love you, my heart is your heart"

My tears flowed again as i re-read the letter you made for me. I didn't expected that would be the last thing you would tell me before you disappeared.

Nasasaktan ako sobra.

Bakit ba kasi 'to nangyari sa akin. Dalawang taon na ang nakaraan pero hindi ko pa rin matanggap.

"Through the days have passed i love you, Kwon Soonyoung"