Seventeen Imagines

29: Welcome

I felt so lonely whenever i am with my friends. Lagi akong napapagiwanan kapag may plano sila o gala manlang kaya napapasabi nalang ako na busy ako.

Nabubuhay ba talaga ako?

Nakikita pa ba nila ako sa mga mata nila?

In a dark room, I feel so happy. Hindi naman sa baliw o psychopath, parang doon lang din siguro ako sumasaya.

Kinakausap ang sarili, kinukwento ang tungkol sa mga ganap ko sa buhay, making jokes inside my head at tumatawa mag isa.

Hirap din ako sa pakikipag socialize. My hands and feet are trembling sa tuwing may mga tao ako nakakasalamuha. Iniisip ko ang negative ng sinasabi nila sa akin sa tuwing tinitingnan ako kapag dumadaan sa hallway.

Lagi nalang akong ganito kapag lumalabas ng bahay namin. Nasasabihan pa akong napapariwa at walang patutunguhan ang buhay.

Ano bang ginawa ko sa inyo para sabihan ako ng ganyang salita?

May nagawa ba ako para ganyan ang itapon niyong salita sa akin?

Nakakasakit lang kasi, you guys judging me without knowing my story. Kung kayo kaya ang tumuntong sa sitwasyon ko. Tingnan natin kung hindi ka masasaktan.

Insecurities.

Anxiety.

Socialize.

Humihiling pa ako noon na sana may lumigtas sa madilim kong buhay. Sa sobrang kawirduhan ko nakakapag isip na ako ng gan'on.

Umiling iling nalang ako at saka patuloy sa pag nguya ng pagkain ko at magbasa at the same time. Kinakailangan kong mag aral lalo dahil sa paparating na exam namin.

Natatakot akong mabigo si mama at mawalan ng tirahan. Ginagawa ko ang lahat para lang maiparamdam ko sa kanya na proud siya.

Napatigil ako sa pag nguya ng dumilim ang paligid "Hello?" ang lakas ng boses! Mga treseng lalaki ata yung nagsalita ng sabay. Ang sakit sa tenga!

Inangat ko ang tingin ko ng makita ko ang treseng lalaki na nakapalibot sa akin. Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko, nanlalambot ang mga tuhod ko.

"A-anong kailangan niyo?" pinipilit kong maging stable yung boses ko kahit na kinabahan ako at nanunuyo ang lalamunan ko.

"Pwesto kasi namin yan" sambit ng lalaki na may katangkaran.

"Sorry" sabi ko at saka inayos ang gamit ko para lumipat ng table.

Ramdam ko sa paligid ang awkwardness dito. Uminit ang buong cafeteria.

"'Wag kanang lumipat, makikisit in nalang kami" masayang sabi ng lalaking singkit, pilit nalang akong ngumiti at nag bow sa kanila.

Sabay silang umupo sa tabi ko. Kita ko sa kanila ang saya sa mukha nila habang nag uusap usap.

Napapasabi nalang ako sa sarili ko na sana ganyan rin ang turing ng mga kaibigan ko sa akin. Lagi nalang kasi akong naleleft out.

Hopefully I am also in a happy circle.

"Hi!" tanong sa akin ng isang lalaki na medyo bata pa sa tabi ko.

"Hi?" ngumiti nalang ako sa kanya.

"I'm Dino, ikaw?" sabi niya, napatigil ako ng kausapin niya muli ako.

Maraming salita ang nagkakagulo sa utak ko. Hindi ko alam kung ano na ang sasabihin ko sa kanya.

May drugs ka?

Ako si Natoy, na mahal na mahal ka.

Kailan ka huling pumatay ng tao?

Gusto mo ng dugo?

Tangina anong klaseng sagot yan! Walang bang maayos!?

"I'm Y/N" simple kong sagot, he offered a hand to me.

"Nice to meet you" masaya niyang sabi, ngumiti nalang ako pabalik sa kanya at uminom ng tubig "Welcome sa circle namin" dagdag niya na dahilan na mabilaukan ako sa tubig.

"Ayos ka lang ba?" nag aalala niyang tanong, nag thumbs up nalang ako bilang sagot habang pinupunasan ang kalat.

Nakakahiya yung ginawa ko. Lumingon pa yung mga kaibigan niya ng marinig nilang nabilaukan ako. Sino ba naman kasi yung hindi magugulat sa sinabi niya.

Welcome sa circle namin.

"Are you okay, miss?" tanong ng isang lalaking kano sa harapan ko.

"Ayos lang ako, humihinga pa" i awkwardly laugh.

Ilang minuto din tumahimik ang paligid nang mag salita muli si Dino "Bakit mag isa ka lang kumakain dito?"

Hindi kasi ako belong kaya mag isa lang ako dito sa table. Ginusto ko din 'to dahil ayoko sa mga maiingay na lugar at napapaligiran ng tao.

"Ah wala lang" pag sisinungaling ko.

Naramdaman ko bigla ang spark sa katawan ko ng titigan niya ako. Hindi ako komportable sa kinauupuan ko at nag wawala bigla ang paru-paro sa tiyan ko at the same time.

"Kita ko sa mata mo na nagsisinungaling ka" sambit niya "Sabihin mo lang sa amin yung mga hinanakit mo, diba hyung?" ngayon ko lang napagtanto na lahat sila ay nakatingin sa akin.

Dapat ko bang sabihin yung mga problema ko sa kanila? Natatakot din ako na baka maperwisyo pa sila at masayang yung oras nila dahil lang sa walang kwenta kong buhay.

"Masarap maglabas ng hinanakit Y/N kaysa sa sarilihin mo 'yan" sabi ng lalaki na mukhang mas maganda pa sa akin.

"Nasa circle kana namin kaya feel at home, you're special" singit ni Dino, i smiled at them.

Naramdaman kong may mainit na likido ang tumutulo mula sa pisngi ko, luha. Bakit ba ako naiiyak sa ganito.

Ano ba ang dahilan para umiyak Y/N!

"Uy bakit ka umiiyak? Hindi naman kita sinapak eh" i feel his arms wrapped around my body, his warm hugs makes me feel more comfortable.

"Thank you... For making me feel comfortable, for making me feel that i'm special" humikbi ako, hindi ko man masabi sa kanila ang problema ko sa kanila pero dama ko na dinaramdam din nila ako, ang weird lang.

"Group hug sa new member ng circle natin!" rinig kong sabi ng hamster.

I feel their warm hugs to me. Kahit na suffocate ako dito ramdam ko ang pagmamahal nila, ang mainit na pag tanggap nila sa akin sa circle nila kahit wala naman akong sinasabi na gusto kong sumali.

I didn't say anything to them about myself pero damang dama ko ang pagmamahal nila sa akin, walang malisya.

Tinanggap nila ako.

Dino, he's the one who understands me.

Hindi nila ako hinusgahan.

The fact that they accept me in their circle. They make my life colorful.