Behind Every Lie [Completed]

SIMULA

LIE, LOVER

"One Iced Coffee, please." Nag-iiwas kong tingin na inilahad ang isang libo sa cashier. Kaagad niyang tinipa ang order ko at ibinigay pabalik ang change at receipt.

"Tatawagin lang po namin ang pangalan ninyo." Bahagya niyang tiningnan ang nakasulat kong pangalan sa plastic cup at nagtaas ng tingin. "Miss Aurelia?" paglilinaw niya.

Lubos akong nailang nang nagtagal ang tingin niya sa mga mata ko.

I cleared my throat and nodded. "Yes..."

"Upo na po kayo..." Hindi pa rin maiwas ang mga mata niya hanggang sa ako na ang nanguna.

"Thanks..." I smiled and stepped away from the counter. Tahimik kong sinuri ang kubuaan ng Café. Nang may makitang libreng upuan ay naglakad ako patungo roon.

I sighed and sat on one of the single chairs facing the entrance and cashier. Ang mumunting ingay sa buong lugar ang nagpapakalma sa sistema ko.

I've been anxious after realizing I should've not gone out. Nakalimutan ko pang magsuot ng contacts o kaya magpaalam sa kaibigan ko. Siguradong naghahanap na si Chad sa akin o kaya tumatawag.

Balisa kong kinalap ang laman ng bulsa. My phone.

I left my phone at home.

"Great..." I sighed and stood up after hearing the barista call my name.

Walang-imik kong ininom ang Iced Coffee. After taking a sip, I looked back at the counter. Ang sinabi ko Iced Coffee. Ba't mukhang napakainit nito?

"Bingi ba siya?"

Ibinalik ko ang mga mata sa hawak na plastic cup. I couldn't feel its warmth so it took me seconds before knowing it wasn't the right one.

Naiirita kong itinaas ang tingin para masulyapan ang babae. Ngunit, ako'y nanigas sa pwesto nang makasalubong ang mga mata ng isang lalake. Halos mapatayo ako sa pagkakaupo.

"Anthony..." I uttered in full shock.

But my brows furrowed when I realized that he's dead... years ago... and I must be hallucinating.

Bigla akong napaupo. Hinawakan ko ang sentido at napatingin ulit sa dako niya. Longing and fear immediately embraced me... but questions filled my mind, too.

How could he be Anthony when he's dead? And if he's not, how could he not know me at all?

He is looking intently at my eyes with his dead orbs. Kahit may kasamahan siyang nag-oorder ay panay pa rin ang pagtitig niya sa akin.

I uncomfortably shifted in my seat and decided to lower my gaze.

I tapped the cup with my fingers a couple of times. Unconsciously, I bit my lips and raised my gaze again... only to find the man still looking at me.

Anthony... Anthony... love. I wanted to run and give him an embrace. Pero ang tanging umusbong sa akin ay ang kaba.

Paano kung alam niya?

Bago pa ako makapag-isip pa ay bahagya siyang napatango kaya napakurap ako.

"Black coffee for Aidan and Caramel Mocha for Adjer?"

"Thanks."

So, he's not Anthony? But he looks exactly like him!

Sa pagkalito'y napasinghap ako. Nakagat ko rin ang labi bago inilapag ang cup.

Anthony is dead.

Right?

Tumunog ang chime ng pintuan kaya napalingon ako roon. He started walking carelessly towards his parked car on the side of the street.

They said he was dead.

Bahagya akong napapikit dahil hindi pa rin humuhupa ang malakas na pagtibok ng puso ko.

My sister said he was dead!

I looked at his eyes and it was just like Anthony's. Kahit tindig ng katawan, buhok, ulo, kamay, at binti, ay kanyang-kanya.

Don't tell me... they lied? My lover lied?

Dahil sa umaapaw na emosyon ay napatayo ako para habulin siya. Pero sa pagbaling ko ng atensyon sa labas ng Café ay nasagip ng tingin ko ang isang babaeng nakatayo habang nguminginig.

Inilibot ko pa ang tingin sa kabuuang lugar at napansin na nagtatakbuhan ang mga tao papalayo sa kabilang panig ng kalye.

"Oh my god! I'm going to die!"
"Is that an armed man?! Holy sh—"

"Fuck," napamura ako at napagtantong may nakawalang kriminal. Unti-unti akong natigilan.

My plan to run towards Anthony and confront him was absolutely gone.

Sa pag-aalala'y hinanap ko siya at nakitang papasok na siya sa sasakyan. Ngunit, hindi siya kagaya ng iba na tumatakbo papalayo sa baliw na kriminal. May tapang pa siyang titigan ito. The crazy criminal pointed his gun at him but he seemed to have shrugged this.

Nanginginig kong tinungga ang kape at napatayo na sa pagkakaupo. Napalunok ako at kinain ng kaba.

Anthony could be alive. He could be this man.

I ran like it was my life at stake. Tumakbo ako patungo sa pwesto ng misteryosong lalake, sakto lang para saluhin ang papalapit na bala. I held into his arms as my shoulder meddled with the bullet's path.

"Ahhh!" Nagsisigawan na ang mga tao sa kapaligiran kasabay ng pagtakbo ng criminal papalayo.

I remained frozen, looking at his familiar yet strange orbs. I'm sure his name isn't Aidan nor Adjer just like what the barista called them.

It's Anthony. He's Anthony... my dead lover.

Unti-unti siyang napakurap.

"A-Are you okay, Miss?" Agresibo niyang hinawakan ang mga braso ko.

It's love... I wanted to correct him.

He touched my back and saw blood staining his palms. He turned pale as he looked at me. "Fuck! You're not okay!"

I nodded a couple of times and gave him a small smile.

"It's okay... Adjer?" mahina kong tanong, puno ng pagbabakasakaling tama ang hinala ko.

He is Anthony... but he just doesn't know me.

"What?" Nalito siya sa tinawag kong pangalan.

Bahagya kong naramdaman ang unti-unting pagkawala ng malay kaya desperadong napahawak sa braso niya.

"Fuck! Adjer, fuck! Help me! Shit! Adonis, answer... fucker!" He remained in panic and uttered such unfamiliar names to me.

"I'm fine..." I uttered before falling into his arms.

I'm fine cause I can't feel pain at all, Aidan... but you can, my lover.

How dare you lie that you're dead?