Behind Every Lie [Completed]

TRUTH 21

AURELIA HEREDIA

Nanginginig kong tinupi ang hinahawakang sulat. Kahit sa gitna ng madilim na gabi at mahinahong himpapawid ay nakaramdam pa rin ako ng matinding pighati.

Ipinikit ko ang mga mata at napatingala. Pilit kong inalala ang mga memoryang siguradong pang-buhay ko lang gugunitahin... sapagkat alam kong isa lang itong patikim.

Loving Aidan was not hell at all. It was every little bit a taste of heaven I could only ever wish in my life. Sapagkat ang taong kagaya ko... kahit ikumpara pa sa lahat ng kasalanan niya'y kahiya-hiya.

Because we're just the same. Anthony and I are just the same people.

Tumayo na ako. Marahan kong hinubad ang pinatong niyang kumot sa akin. Hinimasmas ko ang telang kay puno na ng damo at dahon dahil sa malakas na hangin.

Anthony and I are just the same... evil person.

Tumahan na ang ambon ngayon kaya nakalapag kami ng banig sa maduming lupa. Ilang oras na ang lumipas at natapos ko na ang kinakailangan gawin.

I sighed.

Sinulyapan ko ulit ang maliit na papel. Sigurado akong hindi ito sapat na sagot para sa lahat ng katanungan ni Aidan. Subalit isa lang itong maliit na gawa.

I sighed and slowly grabbed my belongings. Sa bawat paghakbang ko'y sinigurado at sinulit na ang huling sandali na makasama siya.

Pinigilan ko ang sarili na yakapin si Aidan dahil baka magising pa siya. Kaya sa malayong dako ay tinanaw ko na lamang ang anino niya.

Aidan's hand rested on the empty place beside him. His face was always been as familiar. Pero sa kaloob-looban ko'y pilit na ipinagkibit-balikat ang palaisipang siya si Anthony.

Not the Anthony I wanted to kill.

And the wind blew again and his figure was slowly disrupted by the flying strands of my hair.

But the Anthony I loved.

I scoffed. Nagmahal ulit ako... pero sa tao pa talagang kamukha niya.

But I know that fate wouldn't lead us together if he didn't look like him. Because before, all I could say was that I could never love someone else other than a man like him.

Unti-unti akong tumalikod at kumuha ng lakas ng loob para gumawa ng isang hakbang.

Goodbye, Aidan. Goodbye, love.

Sa oras na nakatapak ako habang iniisip na sa wakas ay papakawalan ko na siya'y napatakbo ako patungo sa gitna ng malalaking halaman at puno, kahit hindi sigurado kung saan ang patutunguhan ko.

My breath slowly turned ragged. Panic started to consume me... including the unconquerable dark.

Dahan-dahan kong inalo ang sarili.