Kitap kapağını yapan sevgili arkadaşım kim_kai_baek12 sıla'ya çok ama çok teşekkür ederim.
Bundan önceki bölümü okumayanlarınız var o bölümü okumadan bu bölüme geçmeyiniz.
Ve başlamadan önce oy verirseniz mutlu olurum.🥰
Sınır: 10 oy 250 yorum 2200 görüntüleme
Şarkı:waste it on me (Steve aoki, BTS)
İyi okumlar~
" Senin sırlarını bilmiyorum ama parçaları toparlayacağım."
Kaç çiçek soldu, kaç sonbahar yaşadı bu kalp fırtınalı bir kış gününde boyunu aşan karın altında kalsa bu kadar üşümezdi kalbim belkide üşüyen kalbim değildi parçalanan ruhumun sessiz haykırışlarıydı.
Kafamın içinde yankılanan tek cümle "neden ben?" Her şey neden beni başıma geliyordu? ben ne gibi büyük günah işledim de bana bu hayattı reva gördün Allah'ım. Bu parçalanan kalbim, ruhum bir gün iyleşemeyecek mi? Canım çok yanıyordu aile kelimesi hiç bu kadar büyük hiç bu kadar ağır gelmemişti.
Ailemin yanındayken, onlara çok kızardım beni çok kısıtladıklarını düşünürdüm şayet beni kısıtlamamış olsalardı en başından Kore'ye gelmezmiydim? Gelirdim! Ve bunların hiçbirini yaşamamışta olurdum.
Aklıma onları son kez telefondan dinlediğim zaman geldi.
O zamanda beni yanlış anlamışlardı ama onlara kızmamıştım. kızamazdımda çünkü insan bilmeden her konuda atıp tutabiliyor, etrafında yayılan dedikodulara inanabiliyor. Bunu hepimiz yapıyoruz ama sonra yanıldığımızı anladığımızda çok pişman oluyoruz ne yazık ki benim ailem yanıldığını bile anlayamayacaktı.
Ya kardeşlerimden ne istediniz o melekler ne suç işledi de canına kıydınız küçük bir çocuğun canına kıyarken hiçmi vicdanınız sızlamadı!
Hafızamda ki bütün anılarım bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu. Ve her bir anımda yeni bir hıçkırık boğazıma düğümleniyordu. Ahh be hayal yine şu koca hayatta tek kaldın artık hasta olduğunda sana bakacak bir annen gerçekten kalmadı, bir suç işlediğinde seni önüne alıp nasihat verecek babanda kalmadı! Sana kızdığında defterlerini yırtacak kardeşlerim bile kalmadı sen bu hayatta yine yalnız başına, aciz biri olarak kaldın.
Yere düşen telefonumdan sonra bedenimde ayakta duracak güç bulamamıştı. Gözümden akan yaşlara eşlik eden hıçkırıklarımın sessiz olmasını istemiştim kimse farketmesin ağladığımı istemiştim ama yanı başımda ki Jin bir şeyler olduğunu çoktan anlamıştı. Yanıma gelerek yüzümü avuçlarının içine alarak endişeli gözlerle şu soruyu sormuştu.
"Hayal iyi misin? Ne oldu? Kim sana ne dedi?"
sesli bir şekilde "ailem ölmüş" demeye nasıl gücüm yeterdi. Ben onların öldüğünü nasıl kabullenirdim!
Omuzlarımı sıkarak beni kendime getirmeye çalışıyordu, ama bu imkansız gibi bir şeydi. Ben kimim ki kendime geleyim! ben keşke gerçek bir hayal olsaydım ve yok olsaydım!
"Hayal!! Kendine gel!"
Dudaklarımdan fısıltı şeklinde "ailem...ölmüş" cümlesi çıktığında boğazıma düğümlenen hıçkırıklarım düğümleri çözülmüşçesine rahat bir şekilde ses çıkarıyordu.
"Ba..bana bak hayal sakin ol."
"BENİM YÜZÜMDEN ÖLDÜLER!"
"Hayır, hiçbir şey senin yüzünden olmadı."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝕷𝖎𝖋𝖊 𝕿𝖗𝖎𝖆𝖓𝖌𝖑𝖊 "𝖑𝖆𝖇𝖎𝖗𝖊𝖓𝖙" 𝐾𝑖𝑚 𝑆𝑒𝑜𝑘𝑗𝑖𝑛
Fanfic[TAMAMLANDI] Bir grup genç vardı; geçmişleri bir olan, yaraları aynı yerden kaynayıp aynı yerden sarılan bir grup genç. Onlar çoğu zaman üzgün olduklarını göstermez her şeyi şakaya vururlardı ama geçmişleri böyle değildi. Ya geçmiş kapanmamışsa? Lif...
