ferox | dreamnotfound

vos noscere

Heyecan tüm vücudumu esir almıştı, hareket edemiyordum. Tüm gözler bana döndü, üçlünün dikkatinin dağılmasını fırsat bilen dövülen çocuklardan biri, hızlıca gözden kayboldu.

Geriye kalan diğer çocuğun tek yapabildiği ise arkasından bakmaktı.

Üçlüden mavi gözlü, uzun saçlarından nasıl görebildiğini çözemediğim çocuk, kovalamak için harekete geçmişti ancak bereli çocuğun omzuna koyduğu el onu durdurmuştu.

Sanırım çok güzel benzetilecektim.

Yaşasın.

Çatık kaşları beni görünce düzelip havalanan sarılı, beni bandanalının elinden bir çırpıda çekip aldı.

"Benden kaçıp gittikten sonra seni bir daha görmem sanmıştım, ama işte buradasın. Seni aramadığım iyi oldu, kendi ayaklarınla bana geldin."

Deli gibi çarpan kalbimin sesini duymamasını umarak sesimin özgüvenli çıkmasına özen gösterdim.

"Sana mı gelmişim, ben okulun diğer ucundan duyulan çığlıklar için geldiğimi sanıyordum."

Gözlerimi yavaşça, yardım çağırmaya bile mecali kalmayan çocuğun üzerinde gezdirdim.

Sarılının tersine gitmeye devam edersem ben de böyle olabilir miydim acaba?

Denemekten zarar gelmez.

"Ne o, sik kadar boyunla kurtarmaya mı geldin? Kendince kahramanlık mı oynayacaktın?"

Burnumdan sert bir nefes vererek güldükten sonra işaret parmağımı önce bandanalıya, sonrasında bereli çocuğa doğru uzattım.

"Onlar sik kadar boylarıyla kendilerince zorbacılık oynayabiliyorlarsa ben de kahramancılık oynayabilirim diye düşünmüştüm. Yanlış mı düşünmüşüm?"

Parmağımı indirirken göz ucuyla sarılıya bir kaşımı kaldırarak baktım.

Göğsümde iki el, sırtımda ise sert duvarı hissettiğimde gülümsedim.

Sırtımı çarptığım için birkaç saniyeliğine nefesim kesildi. Bu hissi özlemişim.

Beni kimin ittiğine bakmaya karar verdiğimde gözlerimi biraz indirmem gerekti. Karşımda, beresinin kenarlarından siyah saçları düzensizce çıkmış çocuk vardı. Ve hiçte mutlu görünmüyordu.

Aklıma gelen şeyle normalden daha sesli bir kahkaha attım.

"Tanrım, bir Chihuahua'ya benziyor!"

Cümlemi bitirdiğim anda elmacık kemiğime aldığım darbe, kahkahamı sessiz gülücüklere dönüştürmüştü.

Zafer benimdir.