Kartopu (눈 뭉치)

2.Bölüm - Yabancı

Bölüm OST: Baek Ji Young - Because of You

Multimedya: Cho Hee (Sandara Park)

Saatler 12.30’u gösterdiğinde Seul, kış olmasına rağmen güneşli bir öğlen yaşıyordu. İş yerlerinden öğle yemeği için çıkan insanlara dolup taşıyordu şehir...

Myung Dae, tüm öfkesini ve hüznünü çalışarak atmaya çalışıyordu. Az sonra sabahki arkadaşı yanına gelmişti.

‘’Myung Dae? Yemek yemeyecek misin?’’

‘’İşim var, çalışıyorum.’’

‘’Yapma hadi, bu zamanı deli gibi bekleyen sendin. Ne oldu sana?’’

‘’Sabah geç kaldım ve iş birikti.’’

‘’Saçmalama alt tarafı 10 dakika geciktin ve inan bana bugün tüm müşteriler sana akın etmedi 10 dakikada. O yüzden beni kandıramazsın, şimdi hemen yemeğe çıkıyoruz ve itiraz istemiyorum.’’

Az sonra bankanın tam karşısındaki restorandalardı. Myung Dae zar zor bir iki bir şey sipariş etmişti.

Bakışları masaya dikilmişti öylece. Kalbinin acı titreyişi yüzüne yansıyordu.

Arkadaşı az sonra bu kısa, hüzünlü sessizliği bozdu.

‘’Neler oluyor? Anlatmayacak mısın? Bu halini beğenmiyorum, sabahtan beri bir garipsin. Cho Hee ile bir sorun olmuş belli. Bugün nedense onu görmedim… Masasında yoktu.’’

Myung Dae, donuk bakan çekik gözlerini boşluktan ayırmadan cevapladı.

‘’Ayrıldık.’’

Arkadaşının ağzı açık kalmıştı. Bu nasıl olabilirdi?

Myung Dae bile buna anlam veremezken o hiç veremezdi. 

‘’Ne? Ciddi olamazsın.’’

‘’Olmamayı çok istedim.’’ 

‘’Myung Dae bu… Bu çok… Garip. Yani siz birbirinizi… Seviyordunuz?’’

Seviyor’’duk.’’ Duk… Acı veren zaman kipi. Ne çabuk geçmiş oldu ki?

Myung Dae için en acı ve en anlamsız soruydu bu.

‘’Neden?’’

Hiç mi sevmedin beni…

Bir parça bile mi?

‘’Nedenini bilmiyorum. Hiçbir gerekçe göstermedi. Göstermelik olarak bir şeyler dedi sadece. Gerçek sebebinin söyledikleriyle bir alakasının olmadığını biliyorum. Galiba bildiğim tek şey bu. Ve bu olarak kalacak. Ama... Kalbim acıyor sanki. O kadar hızlı gelişti ki… Ne hissedeceğimi bile bilmiyorum. İçimde bir boşluk oluştu. Bu boşluğun bu kadar can yakacağını bilemezdim. Onsuz olmaya nasıl dayanırım bilemem. Ben tüm hayatımı ona feda etmeye hazırdım. Kalbimi de ona verdim, giderken onu da götürdü. Bu neden oluyor sence? Bu sızı nasıl geçer ki…’’ 

‘’Myung Dae… Haklısın. Üzülmekte çok haklısın. Beni de sevdiğim bir insan bıraksaydı en az senin kadar üzülürdüm. Fakat… Alışacaksın inan bana. Üzüleceksin ve sonra geçecek. Yıpranırsın biraz sadece. Ama hayat kaldığı yerden devam eder.’’

Eder mi gerçekten?

…

Akşamın kasveti şehre çöktüğünde Myung Dae de işten çıkan herkes gibi evine gelmişti. Hareketleri yavaştı, uyuşmuş gibiydi. Üstünü değiştirdikten sonra küçük salonundaki kanepeye oturdu. Evinde bile her yer Cho Hee’ydi.