Kartopu (눈 뭉치)

8.Bölüm - Hikaye

Bölüm OST: 2NE1 - If I Were You

Dong Yul, uzun koridorun sonundaki beyaz kapılı odanın önüne gelmişti. Yavaşça kapıyı tıklatıp içeri girdi.

Güler yüzlü genç doktor, Dong Yul’a oturması için işaret etti. Dong Yul, kahverengi masanın önündeki koltuklardan birine oturdu. Meraklı bakışlarını doktora yöneltmişti.

‘’Benimle görüşmek istemişsiniz, hemşire hanım söyledi.’’

‘’Evet, doğru. Sizinle görüşmem için erken olduğunu söyledim ama olaylar sandığımdan daha farklı gelişince sizden yardım almaya karar verdim.’’

‘’Yardım mı?’’

‘’Sizinle açık konuşmalıyım. Kendisiyle görüştüm. Durumu gayet iyi fakat bir kere daha buna kalkışma ihtimali hayli yüksek. Şuan kafasından başka yöntemler geçiriyor bile olabilir. Üstelik çalıştığını söyledi. Bu halde işe gidemez. Fakat rapor yazarsam işinden olabilir ve bu onu daha da üzebilir. O yüzden sizden yardım almaya karar verdim. Başka birimden bir doktor arkadaşım onun için rapor yazacak ve işini kaybetmemesi için hastalığını bahane edeceğiz. Bu durum geçici, birkaç gün dinlenirse kendisine gelir.’’

‘’Peki… Yanlış anlamazsanız, sorunu ne?’’

‘’Hasta-doktor ilişkisine göre her şey gizlidir. O yüzden, size bu konuda açıklama yapamam. Fakat ne yapabileceğinizi söyleyebilirim. Hazır birbirinizi çok iyi tanımıyorken biraz vakit geçirebilirsiniz. Hem yeni biriyle tanışmış olur, hem de kafası dağılır. Buna ihtiyacı var.’’

Bu Dong Yul için oldukça zor bir istekti. Dong Yul merhametsiz biri değildi, hiç tanımadığı birine yardım edebilirdi fakat Myung Dae ile ilişkisi hiç iyi başlamamıştı.

Ama Dong Yul’un da bir kalbi vardı.

Az sonra yavaş adımlarla acilin önüne gelmişti. Hava iyice soğuyordu, saat ilerlemişti. Sürekli düşünüyordu. Gururuna dokunmuştu, kalbi kırıktı. Ama Myung Dae de kendi gibi insandı. Sorunun ne olduğunu bilmiyordu fakat intihara kalkışacak kadar ciddi bir şey yaşadığını idrak edebiliyordu bir tek.

Zamana bırakmak her şeye olduğu gibi buna da iyi gelebilirdi.

Ya da olaylar hiç ummadıkları şekilde gelişecekti.

…

Dong Yul, az sonra odaya girmişti. Myung Dae, boş bakışlarını Dong Yul’a çevirmişti. Onu fark edince başını öteki tarafa çevirip bıkkın bir sesle konuştu. 

‘’Yine mi sen? Beni rahat bırak.’’

‘’Bir şey yapmayacağım. Koridor soğuktu da…’’

‘’Ne zaman evime gideceğim?’’

‘’Şey, bu gece buradasın. Yarın sabah gidebilirsin.’’

‘’Bir bu eksikti… Neyse, anahtar sendedir. Git hadi.’’

‘’Yok, burada kalacağım. Birbirimizi tanımıyoruz ama insanlık ölmedi değil mi? Yalnız kalmanı istemem.’’

‘’Buradasın diye yalnız değilim mi oluyor? Çok basit şeylere inanıyorsun.’’

‘’Neden ki? Bu bence basit bir şey değil. Bir insan hastayken yanında biri olsun ister.’’

‘’Benim hiçbir zaman olmadı, şimdi de yok. Senin burada olman benim için bir şey ifade etmiyor, o halde sen neden kendini zorluyorsun ki? Evimde kalacaksın madem, git takıl.’’