Kartopu (눈 뭉치)

17.Bölüm - Kırık

Bölüm OST: Park Jung Min - If You Can't

Multimedya resim: Lee Dong Yul

Yine aynı hayat, aynı şehir, aynı ev. Can sıkıcı bir monotonluk almış başını gidiyordu.

Hayat da hep aynıydı.

Aynı duygular, aynı hayal kırıklıkları, aynı buruk mutluluklar...

Saat 15.00 gibi Dong Yul ve Myung Dae eve gelmişlerdi. Myung Dae, bu eve girmeyi özlemiş miydi?

Kendi kendine garip sorular...

Busan'da en azından Cho Hee'den uzaktı.

Ondan uzak olmak isteyip istemediğine karar da veremiyordu ya, neyse.

Dong Yul, valizini kaldığı odaya götürdü. Myung Dae öylece valizi bırakıp salona geçti. Bu ev, canını acıtıyordu.

Kendi evi.

Az sonra yavaş adımlarla Dong Yul gelmişti. Karşısına oturdu.

''Şey, iyi misin? Durgun görünüyorsun.''

''Nasıl olmamı bekliyorsun? Eve geldik işte. Ama birkaç dakika içinde çıkacağım. Ne zaman geleceğimi bilmiyorum. Acıkırsan dışarıdan yemek söyle.''

''Ben de gideceğim. Akşam gelirim.''

''Sen bilirsin.''

Dong Yul, koltuktan kalkıp giden Myung Dae'nin arkasından bakakalmıştı.

Myung Dae, odasından girince garip hissetti. 3 gün içinde kendi evine nasıl bu kadar yabancı olabilmişti ki?

Hiç istemiyordu gitmeyi. Fakat gitmek zorundaydı, yoluna koyması gereken bir işi vardı.

Dolabını açtı, koyu lacivert takım elbisesini giydi. Ne giyse zaten yakışıklıydı.

Giyindikten sonra siyah ayakkabılarını ve kombini tamamlayan siyah kravatını taktı. Her zamanki gibi aynanın karşısına geçip saçlarını havaya doğru taradı. Saatini takıp parfümünü sıktıktan sonra hazırdı, huzur kokan adam.

Pardon, artık yağmur adamdı değil mi?

Gri paltosunu giyip, arabasının anahtarını aldıktan sonra evden çıkıp Seul'ün meşhur trafiğine atıldı.

Yine geliyorum. Sana mı geliyorum yoksa senden uzaklaşıyor muyum? Yanındayım ama bir o kadar uzağım.

Biliyor musun, üç gün boyunca seni düşünmedim. Bunu yaptığım için kendime kızıyor muyum onu da bilmiyorum. Doğru olanı mı yapıyorum?

Galiba evet.

Sen mutlusun.

Ben değilim.

Ama en azından... Biraz da olsa rahatlamaya çalışıyorum.

Çok yalnızım. Etrafımda kimse yok.

Beni bu durumdan çekip çıkaran bir dostum bile yok.

O duyguyu merak ediyorum.

Ve insanlar beni yargıladıkça öğrenmem de imkansız.

Peki bu sesi benden başka kim duyuyor? Kimse.

Bu benim iç sesim. Cha Myung Dae'nin kalbinin sesi.

Sen de hep sağır oldun Cho Hee. Bu sesi hiç duymadın.

Her şeyi duydun, bunu duymadın.