Malfoy ailesinin bir prensesi vardı. Uzun sarı saçları, masmavi gözleriyle insanları büyülerdi. Hogwarts'ta güzelliği herkese kendisinden söz ettirir cinstendi. Slytherin binasının güzel ve ulaşılmaz prensesi... Selene Melanie Malfoy.
Aynı zamanda...
Selene saçlarını tararken abisi çoktan odasına girmişti. Abraxas, kız kardeşinin hala hazır olmamasına mırıldanırken, Selene işini daha yavaş yapmaya devam etti.
"Hadi ama Selene. Senin yüzünden bir kez daha treni kaçıramayız."
"Tren haricinde tüm seyahatleri seviyorum. Sizin o 'taptığınız' çocuk ile en azından göz göze bile gelmiyorum."
Selene Tom'dan nefret ediyordu. Abisi ona saygı duyuyordu. Nedeni belliydi. O Salazar Slytherin'in varisiydi. Selene ise bunu hiç umursamıyordu. Onunla aynı ortamda dahi olmak istemiyor, hatta zorunda oldukları durumlarda kelimeleri sınırlı tutuyordu.
"Neden bir şeyi de ciddiye almıyorsun?"
"Bu ciddiye almak ya da almamak meselesi değil. Siz onun kölesi gibisiniz."
"Küçük kardeşim sözlerine dikkat etsen iyi olur."
Annesinin aşağıdan onlara seslenmesiyle beraber Selene kaşlarını çatarak abisine bakmaya başladı. Ondan nefret ediyordu.
....
Hogwarts Treni ona binmeyi istemiyordu. Üstelik birkaç adım önünde abisiyle ve Nott ile konuşan Riddle'ın varlığı bile onu sinir ediyordu.
"Kaşlarını bu kadar çatarsan ileri de kırışıkların oluşur."
Morgan'ın gülümseyerek yanına gelmesi morali fazlasıyla düzelmişti. Roiser eğlenceli bir kızdı. En azından kendisi gibi bazı durumları takmıyordu. Fakat bir eksisi, o fazlasıyla Tom'a bağlıydı. Bu durum bazen arkadaşından uzaklaşmasına neden oluyordu.
"Neden olduğunu biliyorsun? Bunu seninle tartışmak istemiyorum."
Morgan, Selene'nin Tom'dan hoşlanmadığını biliyordu. İkisi arasında geçmeyen tek konu işte bu konuydu. Her zaman olduğu gibi abisi ve arkadaşları Tom ile aynı kompartmanda olacaklardı ve Selene onlardan ayrı olmak için tüm treni dolaşacaktı.
"Trene en son binmek istiyorum o zaman, onunla karşılaşmak zorunda kalmam."
Morgan yanından gittiğinde abisi ve diğerleri de trene binmişti. Rahat bir şekilde boş kompartman aramaya başladığında elindeki çantasını daha sıkı sardı.
Kapıları tek tek açıp boş yer soruyordu ama boş yer bulmak sandığından da zordu.
Açtığı kapı ile birlikte abisiyle bakıştığında kapıyı daha yarısında geri kapatıp yürümeye devam etti. Fakat abisi çoktan koridora çıkmıştı.
"Selene hemen geliyorsun yanıma."
"Bunu aklından bile geçirme. Onunla yan yana olmak, asla! Duydun mu? Asla!"
Tom duyduklarıyla kaşlarını çatarken Abraxas'ın kiminle konuştuğunu merak ediyordu. Kitabını kapatıp yavaşça ayağa kalktı ve kapıyı açıp konuştuğu kişiye baktı.
"Senden ve 'taptığınız' o kişiden nefret ediyorum!"
Abraxas kız kardeşine elini kaldırdığı anda Tom, Abraxas'a seslenmişti. Bunun üzerine Tom kızın gözlerinde öfke görmüştü. Bir kişinin kendisine karşı duyduğu nefretin en saf hali bu kızın gözlerinde yatıyordu.
"Daha fazla binamın küçük düşmesine izin vermeyeceğim. Bir sorun varsa yalnızken tartışın."
"Seni ilgilendiren bir durum yok Riddle. Bunun Slytherin binası ile de ilgisi yok. Babama istediğini söyle. Bu seni yalnızca korkak yapar abi."
Çantasını tekrar eline aldığında yavaşça uzaklaştı. Boş bulduğu kompartmana girdiğinde Tom Abraxas'a bakıyordu.
"Kız kardeşim adına özür dilerim. Bu aralar fazlasıyla asi."
Tom'un yüzünde beliren gülümsemeyi neye yoracağını bilmeyen Abraxas sesini çıkarmadı. Tom ise Malfoy ailesinden bir kızın bu kadar cesaret sahibi olacağını hiç düşünmemişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
