Malfoy ailesinin bir prensesi vardı. Uzun sarı saçları, masmavi gözleriyle insanları büyülerdi. Hogwarts'ta güzelliği herkese kendisinden söz ettirir cinstendi. Slytherin binasının güzel ve ulaşılmaz prensesi... Selene Melanie Malfoy.
Aynı zamanda...
Masa etrafında toplanan kalabalığa baktı. Buradaki bu bir grup insan arasında işe yarar bir insan bulamıyordu.
Hepsi uzun zamandır ona biat ediyordu ama hiçbir sonuç elde edemiyordu. Her işi kendisi mi yapmalıydı.
"Bu kadar beceriksiz olmak büyük bir meziyet olmalı. Hepiniz için!"
Tom uzun zamandır bu kadar sinirli olmamıştı. Neden hiçbir şey istediği gibi gitmiyordu. Lanet Potter'lara erişmek bu kadar zor olmamalıydı!
Dumbledore, her seferinde önüne bir engel koymaktan başka bir şey yapmıyordu!
"Bakanlıktaki adamlarımız tek tek avlanıyor ve siz sadece oturup keyif mi yapacaksınız? İçinizden birisine yalvarana kadar işkence mi yapmalıyım?"
Öfkeyle parıldayan kırmızı gözler herkesin kabusu gibiydi ve uzun zamandır onu dizginleyen birisi yoktu. Leydi'nin ölümü herkesi Voldemort'un gazabına bırakmıştı. En ufak kriz anı ölüm demekti.
"Aptallığınıza dayanamıyorum artık!"
Masaya ellerini vurmasıyla birlikte herkes büyük bir korkuyla silkelendi. Planlarını önceden bilen ve bildiren bir köstebek aralarındaydı. Bu masada bulunan birisi tüm konuşulanları bildiriyordu. Yüzüne kondurduğu ifadesi olacakların habercisiydi.
"Her birinize birer görev vereceğim! Nasıl yerine getireceğiniz hiç önemli değil! Her birinize birer mektup gelecek. Bekleyecek ve harekete geçeceksiniz! Abraxan sen kal! Diğerleri gidebilir!"
Herkes masadan kalkıp cisimlendiğinde Tom derin bir nefes alıp geriye doğru yaslandı. Melanie yanında olsaydı, bu kadar öfke dolu olur muydu?
"Doğrulandı değil mi?"
"Evet, içimizden birisi... Luigi bunu doğruladı. Ama kim olduğunu görememiş. Bakanlıkta her birimizi ifşalayan da zaten oymuş."
"Ah! Bazen düşünüyorum da her birine ölümün kıyısına gelinceye kadar işkence etmeliyim."
"Selene'in bunu onaylayacağını sanmıyorum!"
Alaycı bir şekilde baktı. Tom onun ne yapmaya çalıştığının farkındaydı. Abraxan her zaman Melanie'nin adını kullanarak onun öfkesini kontrol edeceğini düşünüyordu. Yaptıklarını düşünme aşamasını çoktan geçmişti.
"O köstebeği bulup kendi ellerimle öldüreceğim! Kadınımın mezarının yollarını, beni Potter'lara götürecek engelleri koyan kişilerin kanıyla suluyacağım."
Tom yerinden kalktı ve sessizce arkasını döndü. Geçmişe dönebilmek için uzunca bir süre çalışmıştı. Yıllarca geri gitmek mümkün değildi. Umutlarını yitireli çok olmuştu. Onun hatırası Diana ve Adrian aklını kaybetmesini önleyen yegane temeldi.
"Çocukları böyle yetiştirdiğinizi söylemeyin lordum!"
"Seni ilgilendirmeyen şeylere çok karışma Abraxan!"
...
"Baba bugün Adrian ile Lucius abinin yanına gittik! Orada büyük annemle büyük bir kek yaptık!"
Riddle kızının yüzüne baktı ve gülümsedi. Yaptıklarını hevesle anlatırken yemek yemeyi unutmuştu.
"Güzel bir gün geçirmişsin Melanie ama tabağındakilere dokunmalısın!"
Tom sakince elindeki çatalıyla tabağı işaret etti. Diana tabağındaki sebzeleri ayıklayıp yemeye başladığında Tom gülümsedi. Melanie'si de sebzelerini ayıklardı. Diana çoğu yönünü annesinden almıştı.
"Adrian herhangi bir sorun yaşandı mı?"
"Hayır baba, endişelenecek bir şey olmadı."
Şarabından bir yudum alan Tom sakince çocuklarının yüzüne baktı. Birkaç gün sonra onlar yanında olmayacaktı. Çalışmalarına geri dönecekti.
Melanie'sine kavuşma çabalarına...
Zamanda geriye gitmek, kanunları yeniden yazma çabası, bilinse bile kimsenin onaylamayacağı bir durumdu. Sessizce çocuklarına baktı. Onları kaybetmeyecekti. Melanie'sine kavuştuğunda onlar bir bütün olacaktı.
Geçmişe gittiğinde geleceği tekrar yazacaktı!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Upuzun bir aradan sonra merhabalar...
Yoğun bir depresyon dönemini geri de bırakıp daddy Tom'a geri döndüm.
İşsizlik ve ayrılık depresyon dönemini atlattıktan sonra sonunda dışarıya çıkabildim ve hayata dönmeye çalışıyorum.
Hikayeyi gerçekten seviyor musunuz, bilmiyorum ama arada yorumlarınızı okuduğumda gerçekten kendime geldiğimi hissediyorum. Sizleri gerçekten seviyorum ve hepinizin mutluluğunu diliyorum.
