İsyan

Bölüm 1

Annem tabakları sofraya sert bir şekilde koyup yerine geçti. Her zamankinden sessizdi. Genelde güleç, neşeli davranırdı. Şimdi ise çok soğuk duruyordu. Onun dalgın gözlerine baktığımda, o gözlerin ardında değişen bir şeyler olduğunu hissediyordum. Ben hemen fark etmiştim. Kendi korkularından başka bir şeyi algılayamayacak bir halde olan babamsa annemi görmedi bile.

Tek başıma o soğuk ortamı ısıtma, konuşmayı başlatma cesaretim olmadığından yemeğimizi sessizce yedik.

Sofrayı annem topladı.

On dakika sonra üçümüz de televizyonun karşısındaydık. Hepimiz haberleri dinleyip bir nefes almak istiyorduk. Birinin bize "Hepsi bitti. Eylemler bastırıldı." demesini bekliyorduk.

Ama haberler başladığında her şey çok garipti. Her zaman haberleri izlediğimiz kanalda eylemlerle ilgili tek bir kelime yoktu. Diğer kanallarda sırayla haberleri inceledik. Sanki hiç olay kalmamış gibi saçma sapan şeylerden bahsediyorlardı. Uluslararası bir haber kanalında Antarktika'daki kuşlarla ilgili bir belgesel bile vardı. Saatlerdir silah ve bağırış seslerinin kesilmediği mahallemizde oturmuş haberlere bakıyorduk ve televizyon bize gösterilecek hiçbir olay olmadığını söylüyordu.

Babam, aradığı rahatlatıcı haberleri duyamamanın verdiği öfkeyle söylenmeye başladı: "Kimi kandırmaya çalışıyorlar böyle? Halk daha çok korkuya kapılmasın, kaos büyümesin diye saklıyorlar kesin. Demek ki hükümet hala sorunu çözememiş."

"Böyle, her şeyden habersiz daha çok korkuya kapılıyoruz ya." dedi annem.

"Nerden öğreneceğiz şimdi, dışarda ne olup bittiğini?"

"İnternete bakalım. Sosyal medyada insanlar paylaşıyorlar. Hem daha güvenilir de olur." dedim. Onayladılar. Bilgisayarımı getirdim. Yemek masasına kurduk. Hepimiz karşısına dikildik. Ailem ilk defa benimle bilgisayarın başına geçiyordu. Bilgisayar hep onlardan uzak ve bana yakın bir şey gibi gelirdi. Ve genelde ekran başında çok vakit geçiriyorum diye bana kızarlardı. O yüzden garip hissetmiştim. Sanki ilk defa benim ilgi duyduğum bir şeyi ciddiye alıyorlardı. Sanki ilk defa beni ciddiye alıyorlardı.

Yayınlanmış videoları izlemeye başladık. Korkunç şeyler izledim. Yaşıtım herkes gibi her şeye hazırım, çok büyüdüm zannediyordum ama çok yanıldığımı görmüş oldum. "Polisin sert müdahalesi" diyordu başlıklar ama bu müdahaleden çok insanları öldürmeye çalışmak gibiydi. Kadınlar saçlarından yerlerde sürükleniyordu. Her yer kandı. Kadınların çığlıklarını duydum ve oradaki öfkeyi, isyanı hissettim. Gördükleri bütün o şiddet onları korkutmamış gibiydi ve onların korkmaması beni korkutmuştu.

Görüntülere bakmaya devam ettik. Şu saatlerde kadınların dağıldığı mesajları vardı. Bugün olayın bittiğini söyleyen paylaşımlar vardı. Bu küçük isyanımsı eylem bitmişti. 

Artık bağırış, slogan ve silah sesleri olmadan uyuyacağım için sevindim.