Chapter viii

29 14 2
                                    

Malice's POV.

"Hayy." I sighed nang malagay ko na ang huling gamit na nililipat ko rito sa sinabi kong kwarto sa paaralan namin.

Walang tumulong sa 'kin dito ngayon sa pag-aayos dahil walang may nakakaalam sa lugar na ito at busy rin si Daddy. Weekdays din kasi kaya walang tao ngayon.

Siguro ang nakakaalam lang nito ay ang tumulong kay Dad at siya. Kahit ang malapit kong kaibigan na si Paulhan ay walang kaalam-alam.

"This is so worth it," sabi ko sabay tingin sa paligid. Sa loob ng mga buwan ay nag-ipon ako ng mga libro. Sinuportahan ako ni dad at ni mommy kahit hindi niya alam kung saan ko iyon nilalagay.

Kitang-kita ko ang ganda sa isang gilid na puno ng mga libro. Halos lahat ay mga nobela. Isang may kahabaang mesa ang nasa tabi nito. Mayroon pa akong nilagay na isang computer desk na binigay ni Dad. At ang sarili kong laptop.

Nawawala rin ang bahala o na malaman ng karamihan ito dahil sa ang paligid ng kwarto ay tuluyan ng isinarado ni daddy. Hindi na talaga siya halata maliban na lang kung masinsinan mo itong titignan.

Sa totoo, ay sa buong buhay ko ngayon lang ako natuwa at naging proud sa mga sarili kong gawa. At kung paano ko nilaan ang sariling oras para maiayos ulit ito.

"See you tomorrow, loves," I whispered before I could locked the room. Bitbit ko ang isang backpack laman ang laptop ko at isang librong nais na basahin mamaya.

"Good morning, Malice! You didn't come again yesterday." It's Meenara again, always. Hindi ko talaga alam ba't ang hilig nilang gumala. We are still young, 'di ba sila pinapagalitan?

"Busy," I just said and sat on my seat.

I heard her sighed. "Always."

I rolled my eyes and just took the book I'm still reading.

"So, will you held a party ba Meen?" I heard Kayesha asked to Meen. And suddenly, my brows knotted. They are so excited, we are still fresh-mens tho. They are just wasting moneys.

And you heard it right, it's been 3 months since Paulhan left me. But we always talking to each other. And I am thanking that no one is asking me about him, people may rarely see us together and it's because I am not that well-known before. Ayaw kong gambalain ako ng iba.

*****

"WITH highest honors, Rabaya, Malice Kherstine C." I stood up as the emcee called my name para umakyat na sa stage. Time flies so fast, parang kailan lang ako tinuruan kung paano magsulat ng istorya ni Lihan. Parang kailan lang kami nag-iyakan dahil sa pagka-alis niya. Parang kailan lang kami nag-celebrate ng pasko at new year virtually, and this is happening. Second year na agad kami.

I smiled as mom put my medals with me, pati na rin ang mga certificate dahil sa mga sinasalihan ko. We took pictures and eventually go back at our seats again.

I sighed. Time flies...

"Congratulations, Mal!" Lihan greeted me through video call. I can see the mix emotions in his eyes.

"Congratulations to us." Balita ko rin kasi ay malaki rin ang mga parangal na natanggap niya.

I bit my lower lip as I saw him looked down with a sad eyes. "I really want to hug you so bad, Mal. I'm so proud of you... for this achievement and for having a three thousand followers earlier, galing mo ah. Maaabutan mo na ako." He chuckled.

Umiling ako. "No, you are still the best among us," giit ko.

"And uh... I read your new story. Malapit ng matapos 'yon 'di ba?" I bit my lip again dahil biglang hiyang naramdaman. It's all about him anyways!

I just nod, walang nasabi.

"Yes, and thank God, natapos ko na 'yong unang story ko. Kaunti na lang," saad ko.

"Maganda 'yon kung ganoon. Lumelevel-up ka na ha. Malapit na rin mag one hundred thousand reads 'yon, ano?"

"'Di ko naman ipinagmamalaki 'yon, Lihan. You deserve it more."

He rolled his eyes. "Sige, deserve natin." He laughed.

I smirked at umiling. "How's Lola La, anyway?" I asked about his Lola suddenly. Ang alam ko kasi ay lumalakas na ito nang unti-unti.

"Ayon, I can now see her smiles everyday. Naalala na rin niya si Mommy nang unti-unti," he answered. Aside kasi sa sakit diabetes ay may alzhymer din pala ito.

"That's good, sana maka-visit ako riyan soon."

Napakamot ito sa ulo. "Drawing na naman 'yan."

I rolled my eyes. "I don't know..." I laugh.

***


"YOU wanna have a vacay with us, Malice?" tanong sa 'kin ni Meen, hindi ko naman ginusto na makasama siya sa grocery store, we just accidentally met.

"I better not, I have a lot of things to do, e'," I answered.

Bigla itong tumingin sa 'kin na parang may gustong sabihin. "Are we that bitch, Mal? You always making reasons na hindi ka makakasama sa amin. We are just living our lives. Sana ikaw rin," umiling na saad nito at tuluyan na akong iniwan.

Sa sinabi niya ay napa-isip ako. What did she mean? Living their lives by wasting money? Shopping anytime as if it's their own moneys? Pathetic.

But until days, months passed. My life is still the same. No friends, no complete family, no sibling. Our family started to became miserable, all I know is Ate Mich got pregnant. At ang nakakaalam lang ay kaming magpapamilya. Gustong-gusto ni dad na ipalaglag ito ni ate dahil sa masisira raw ang reputasyon nila ni mom.

And those days, I'm just crying, writing all my emotions in a book. Lihan knows all my pain I've been through. He is always with my side. He is the best that all I ask.

Gusto ko man puntahan na lang siya, pero bawal. Lots of things are happening to me. This is suppose to be my resting time, but why? Why pain are always with me, can I just have the genuine happiness instead?

And that's when I questioned my self. We have wealth... in Money. But not in love. So what's the used? It's Useless... money is useless without any one by your side.

Money is nothing against true people, true friend. I am useless without my best friend, I am drowning and saving my own. Because no one will help me, it's just like you have things that will help you, but no one will lend it to you. And that's freak, it's fake...


Wicked Writers Series 2: Disclaimer [COMPLETED]Where stories live. Discover now