Wicked Writers Series 2: Disclaimer [COMPLETED]

Chapter xii

Malice's POV.

"Mally!" Napa-ikot ang mata ko sa inis nang tawagin ako ni Holgan. Nandito kami ni Lihan sa isang maliit na Shop at kanina ko pa natatanaw si Holgan. Kaso ayaw ko naman siyang makita ni Lihan, at ako mismo, kaya pinipilit kong makagawa ng paraan para hindi kami magkita.

Ilang buwan ko na rin kasi siyang hindi kinakausap. Magkaklase kami at magkaibigan pero hindi ko inakalang may tinatago pala itong pagtingin sa akin. Kaya sa huli nang inamin niyang may gusto siya at nais pang manligaw ay hindi ko na siya kinausap. Mabuti na nga lang at tamang-tama sa graduation namin kaya kampante akong hindi na magc-cross ang landas namin ulit, kahit ilang buwan lang.

Kaso, ito nga, hindi naman malayong hindi kami magkikita't lalo na nasa iisang bayan lang kami.

"Mally! Hey!" sa muling tawag niya sa nickname na binigay niya sa akin ay gigil akong tumingin dito. Tumingin pa ako kay Lihan para tignan kung napansin niya si Holgan, pero nang makitang busy ito sa pagpili ng kung ano ay dahan-dahan akong lumayo sa kaniya at hindi pinahalatang may iniiwasan.

"Hmm?" tanging nasagot ko lang.

"How are you? You're not answering my calls anymore. You didn't even bother to answer my question, so I became worried about you. How are you going?" mahabang pahayag niya.

Napa-pikit ako sa pagka-cringe na naramdaman. Writer ako oo, pero hindi ako mahilig sa pagiging romantiko.

"Mally..." he suddenly said softly.

"I'm fine Holgan, just... don't waste your time on me, okay?" naiirita kong buwelta.

"W-why? I just want to court you, just let me... please..." Mas lalong kumunot ang noo ko dahil sa pagmamakaawa nito.

"This is nonsense, Holgan. I'm not into relationship." Gustong-gusto ko ng sumigaw sa inis. Nagpipigil na lang talaga ako dahil baka marinig kami ni Lihan at makita.

He sighed heavily. "Just let me give it a try... a chance--"

"Please... stop!-"

"Mal? What's happening?" Napalaki ang mata ko dahil sa biglang narinig na boses ni Paulhan.

"A-ah... nothing--"

"Hi, are you a friend of Malice? Manliligaw niya ako," walang hiyang pakilala naman ni Holgan kay Lihan. Kaya dahil doon mas lalo akong nainis.

Tumingin ako kay Lihan para tignan ang naging reaksyon nito. I saw how his jew clenched at ang mga mata niya ay parang nag-i-imbestiga.

"N-no..." Bumaling ako kay Holgan. "You are not! Holgan--" duro ko pa sa kaniya.

"Yes, I am..." I face-palmed in frustration.

"Let's go somewhere else, Lihan," yaya ko kay Paulhan nang makitang nandidilim na ang tingin nito.

Hindi pa man nakakasagot ay kinuha ko ang kamay niya palabas dahil sa biglaang hiya at awkward na naramdaman.

"I-It's nothing, Lihan... I-I told you I won't have a boyfriend unless I'm 18--"

"It's nothing, Mal. You could do whatever you want. I'm just your friend, at wala akong karapatan sirain ang mga gusto mo."

Halos manigas ako sa kintatayuan ko nang bigla akong iwan nito. I didn't do anything wrong tho. I'm cofused! He is reacting over? Or it was just me?

I sighed heavily at nagsimula na rin siyang sundan. "Manong Ernest, uwi na lang tayo," utos niya sa driver namin.

Napa-ismid ako sa inasal nito. Sobra pa siya sa amo.

"Wala ka na bang bibilhin, Paul?" tanong naman ni Manong.

"W-wala na p-po..." bigla itong napa-utal nang marinig ang pangalan ng Ama nito. Manong Ernest knew us since then, at ito talaga ang tawag niya kay Paulhan lalo't sabi ni manong magkamukha raw talaga sila ni Tito Paul.

"Manong..." pahiwatig kong banta kay Manong.

"A-ay... sige sabi ko nga, aalis na."

Pagkarating sa bahay ay dumiretso lang ito sa guess room at hindi na nag-abalang pansinin ako.

"Tita Pia, sa taas po muna ako, magpapahinga lang," paalam niya kay Mommy

Nagtataka namang tumingin sa 'kin si Mommy dahil sa kakaibang kinikilos nga ni Paulhan. I know Mom, he has his period.

I just shrugged as an answer to mom at tuluyan na ring pumasok sa sariling kwarto.

Pagkapasok ay matiwasay akong humiga sa kama at huminga nang malalim. Hindi ko maintindihan si Holgan, he is such a stubborn.

Napabangon ako nang kaunti nang narinig ko ang biglaang pag-notify ng phone ko.

Ang alam ko ay email ko lang ang nagn-notif sa 'kin ng ganto. 'Yon lang para sa 'kin ang mas importante.

Hi, Malice. It's me Kriel, and I'm the brother of Kole Ladan that you've met. And I'm now sorry for bothering you. I just wanted to ask if I can add you on Facebook? You could reply your username on me if you agree. Have a good day anyways!

Napalaki ang mata ko a gulat. Yes, I remembered him, who would not? Halos magkamukha na rin kasi sila, ibig sabihin no'n pogi rin siya!

At dahil sa kilig na naisip na baka isa siya sa maging tulay ng pagiging malapit namin ni Ladan ay agad ko ng binigay ang Facebook username ko rito. Agad naman akong napatili dahil sa kilig para sa naiisip.

Naalala ko rin ang unang meet namin. He's like body guard of Ladan that day dahil sa lagi itong nakabuntot dito.

Ilang minuto ay nakita ko na ang account niya.

Kriel Aldy Adamson.

His full name is handsome! And guess, his account is private and prohibited. Parang kakilala niya lang ang lahat na nandito.

Klier: Hi Malice! Thank you for accepting my friend request:)

Napa-iling ako sa unang chat nito. Ang alam ko ay isang taon lang ata ang linayo ng age-gap namin, hindi katulad ng sa 'min ng kuya niya.

At lumipas ang mga araw ay nalalapit na ri ang pag-alis ni Paulhan pabalik sa kanila. Hindi raw dapat siya mas magtagal dito dahil sa kailangan din siya ng pamilya niya sa Negros, and I understand him.

At sa mga araw rin na iyon? Ay nakakainis. Holgan's kept on bugging me, while Kriel on the other side is always talking to me. I don't want to assume that he likes me tho. I like his brother eh! Tapon susi!

But suddenly, I heard my phone beeps while I am cleaning my desk. And... it's from Kriel

Kriel: Hi, Malice. Can I court you?