Wicked Writers Series 2: Disclaimer [COMPLETED]

Chapter xxxv

Malice's POV.

"Is this real?" naluluha kong tanong nang makitang kompletong inabangan at sinorpresa ako ng pamilya ko sa pagka-uwi.

"Sweetie... y-yes. But-- uhm--"

"Hindi pa rin kayo nagkakabalikan," dugtong ko at tatango-tango na yumuko. "I get it..."

"S-sorry... but uh!" Dad exclaimed. "We missed you... so much," madamdaming saad nito.

"I missed you all too, Dad," naluluhang sabi ko at niyakap na ang mga ito. Hindi ko agad nagawa 'yon kanina dahil sa sobrang pagkabigla.

"Baby... I missed you too. Give mom a hug, please," mom sweetly said.

I chuckled and hug her tight.

"Malice... si ate rin..." nakangusong sabi naman ni ate at nilahad na ang kamay para makayakap ako. "Sorry..." aniya nang tuluyang mayakap ako.

"B-bakit kompleto kayo? Anong meron?" tanong ko at inilibot ang mata sa paligid. May mga handang nakapalibot pa sa paligid.

"Kasi we are just hapy na bumalik ka, 'nak. It's been so long since we made this thing, to bond. At saka I've read your letter- we all read your letter and-- uh." Mom hold ny hand. "We are sorry... so sorry. Hindi ka na namin natuunan ng pansin. I felt so terrible while reading your letter. Naramdaman ko sa sinulat mo kung gaano ka nasaktan. And I am so sorry for that... for being selfish," umiiyak na ani Mommy.

"N-no... finding your own happines is not being selfish, Mom. Like what Dad did." Tumingin ako kay daddy, at ngayon kita ko na ang pagbagsak ng mga luha niya. "He found his happiness for so long then. And you too... you deserve it. Maybe I-I was just not so good daughter to let you feel a happiness by just from me. Maybe I was so also selfish..."

"N-no... you wasn't. Trabaho namin na alagaan ka... trabaho namin ng Daddy mo na pasiyahin ka. But I think we end finding our own happiness... with someone."

"We are sorry too, Sweetie. For making you feel so lonely... for letting you find your happiness alone. Your Mom is right, it's our job. And we feel so useless to make you feel like this," Dad entered. "And we are sorry for lying about me and your mom relationship. I'm sorry for everthing, sweetie... I really am," umiiyak na saad ni Daddy.

Naptingin ako sa kanilang lahat. "I-It's fine... but I'm thankful for you, mom, dad, for making me a strong one. I know life now, I learned from being alone for so now."

"I'm so proud of you sister..." Napatingin ako sa mata ni Michaela nang sabihin niya ito.

"I am too for you, Ate. Please let CM have a complete family now. I know you, we understand how does it feel. H'wag nating hahayaan na sa susunod na mga henerasyon natin ay mararamdaman nila ang gan'tong pamilya. Kasi mahirap e, mahirap." I burst into tears after I've said those line.

"Y-yes, thank you, Malice... for being a good sister for me. I love you... so much."

"I love you too, I love you all." Nang sabihin ko 'yon ay huminga ako nang malalim at pinagaan na ang lugar. "Nagugutom na ako, My. May leche flan pa d'yan?" I randomly said.

They chuckled and breathe. "Oo, meron. Tara na nga," natatawang saad ni Mommy.

Sa araw na iyon ay lubos ang sayang naramdaman ko. Ramdam kong tapos na ang problema ko sa pamilya. Tatanggapin ko na lang may sari-sarili na silang mga tunay na minahal. Naramdaman ko naman na parte pa rin ako nila, na importante naman ako sa kanila. Hindi ko lang naramdaman at hindi rin naman nila ipinakita dati dahil alam kong binubuo pa lang nila ang mga ito.

Sa araw din na iyon ay pinaramdam nila ang isang hiling ko noon. Kahit isang araw lang na kompleto kami.

Kinabukasan ay nagplano akong pumunta ako sa puntod ni Holgan.