School of Law #2: Prosecuted (COMPLETE)

Chapter 31

"Mang Kanor, nasaan po kayo noong araw na mabaril si Mang Armando at ano pong nangyari noong araw na iyon?

Umayos ako ng tayo at itinuon lang ang aking tingin kay Mang Kanor na nasa witness stand. Humigpit ang hawak ng aking kanang kamay sa aking kaliwa. Huminga ako nang malalim.

"Mga tanghali rin po noon at papunta ako sa bahay nila Pareng Armando kasi makikikain sana ako at may usapan din kami ni pare noon...nang palapit na po ako, nakasalubong ko po ang isang nagmamadaling itim na SUV. Nakita ko po sa loob si Sir Matthew na nagda-drive at seryoso ang mukha. Hindi nga ako binati noong binati ko siya. Siyempre nagtaka po ako kasi namamansin naman po iyong si Sir. Nang malagpasan niya po ako ay narinig ko na lang ang iyakan nina Mareng Marie tapos ay nakita ko iyong anak ng kapit-bahay naming si Isay na umiiyak at patakbo na palayo."

Huminga ako nang malalim at bumaling sa judge. "No more questions, Your Honor." Tumalikod na ako at bumalik na sa upuan ko. Nasapo ko ang aking noo pagkatapos.

Isang witness na lang ang ipi-present namin para makompleto iyong elements ng murder. Napasandal na lang ako sa likod ng upuan. Nakakapanghina ang mga pangyayari. Hindi naman sa nagmamalaki akong maipapanalo ko ito, pero kung titingnan naman ang mga ebidensya, halata na namang pabor sa amin. May mga kaso lang talagang alam mong tagilid. Ayokong mangyari ito kay Tito. Ayoko siyang makulong pero amas kasalanan siya at kailangan niya iyong pagbayaran. Mahal ko si Teon at ayoko siyang nagdurusa nang ganito pero hindi ko rin naman kayang baliin ang prinsipyo ko dahil doon. Hindi porket mahal mo ay susuportahan mo sa lahat ng bagay kahit mali kasi kung mahal mo talaga ang isang tao, hindi mo siya hahayaang mapunta sa maling daan.

~***~

Sobrang hinang hina ang katawan ko pagkatapos ng hearing. Pakiramdam ko ay wala na nga akong lakas para umuwi pa. Para akong lumulutang na lang. Blangkong blangko ang aking isip habang papasok ako ng aking apartment. Sa sobrang kawalan ko ng gana at panghihina ay hindi na ako kumain at dumiretso na ako pahiga ng kama.

Ganoon pa rin ang pakiramdam ko nang mga sumunod na araw. Alam mo iyong pakiramdam na parang hangin ka na lang at wala nang direksyon ang ang buhay mo. Iyong parang sobrang empty sa loob. Ni wala na akong makapang emosyon. Napapansin ko na lang na natutulala na ako habang nagbabasa ng mga complaints. Wala akong kinakausap kahit na sobrang dami sa mga katrabaho ko ang nagyayayang lumabas o kung ano pa man. Ganito ba ang pakiramdam ng walang buhay? Iyong lumulutang ka lang at wala ka nang patutunguhan.

May ilang araw pa ako bago ang susunod na hearing namin at pilit kong kinokondisyon ang sarili ko para sa araw na iyon pero wala nauuwi lang ako ganitong pakiramdam ulit. Sobrang empty. Sobrang blangko.

Muntik na akong mapatalon sa aking kinauupuan nang tumunog ang cell phone ko. Huminga ako nang malalim at hinilot ang aking sentido. Kinuha ko ang cell phone at tinapat iyon sa aking tenga nang hingi tinitingnan kung sino iyong tumawag.

"Cassia! Juskong bata ka! Anon ang nangyayari sa'yo diyan?!" Sandali akong natigilan nang marinig ang boses na iyon.

Umawang ang aking labi at agad na tiningnan ang caller ID.

Ate Arra.

Napabuga na lamang ako ng hininga. Hindi agad ako nakasagot. Hindi ko alam kung ano ang aking isasagot, sa totoo lang. Ni hindi ko na nga naisip na tawagan pa si Ate Arra simula noong pumutok ang kaso.

"Cassia Farrise! Anong nangyayari, ha? At ano itong nabalitaan namin?! Ikaw ang nagpakulong sa ama ni Teon?!" halos hindi makapaniwalang sabi niya.

Naipikit ko na lang ang aking mga mata. "Wala po, ate. Ongoing ang hearing. Confidential ang mga detalye," simpleng sabi ko.

Narinig ko ang pagsinghap niya sa kabila. "Paano ka? Paano kayo? Okay ba kayo, ha? Okay ka lang ba? Bakit iba ang tunog ng boses mo? Cassia, nag-aalala naman ako!"