Unwanted Love (COMPLETED)

kab. 18 flashback

Helena Galvez's POV

"Wala akong tiwala sa lalaking iyon Helena hindi ko alam kung ano ang nagustuhan mo duon." Segunda sa akin ni Daddy habang kumakain kaming dalawa sa hapag.

"Lorenzo is kind and I love him, Daddy sapat na dahilan na iyon para pumayag ka Dad." Saad ko. Mabait si Daddy lagi niyang inuuna ang kapakanan ko simula nang mawala si Mommy dahil sa sakit nito ay si Daddy na ang nag alaga at nag palaki sa akin buong atensyon nito ay sa akin na nilaan.

"Mas gusto ko si Pablo para saiyo Helena may prinsipyo iyon at tingin ko ay mamahalin ka at aalagaan ka nuon kaysa sa Lorenzo na iyan." Saad nito. Matigas ang loob niya kay Lorenzo hindi ko alam ang dahilan upang lubos niyang ayawan ang lalaking mahal ko.

"Let me decide even now Dad, mahal ko po si Lorenzo." Basag na boses na saad ko kay Daddy dahil kahit anong pilit ko ay ayaw niya talaga.

Kita ko sa mata nito ang awa kaya't ayaw man nito at tutol sa kasal namin ay napilitan itong ikasal kami.

Kita ko ang saya sa mga mata ni Lorenzo nang iabot nang Daddy ko ang kamay ko sa kanya. Walang pag lagyan iyon ang parehas na saya na nararamdaman namin dalawa.

"Finally my love." Bulong nito sa akin kita ko ang pamumula nang magaganda niyang mga mata.

Lorenzo and i had a great time together hindi niya binigo ang mga pangako niya sa akin. Wala akong hihilingin pa dahil nakatagpo ako nang lalaking mamahalin ko hanggang sa huli.

"Take a rest Helena huwag kang mag pakapagod." Malambing na saad nito habang nakayakap sa akin likuran.

"Matatapos na ito Love." Saad ko dahil niluto ko ang poborito nitong menudo na kahit hindi ako sanay mag luto ay talagang pinilit kong matutunan.

"Mag pahinga kana pag katapos mo diyan baka kung mapaano ka at ang Baby natin." Saad nito sa akin at himas ang nakaumbok ko na tiyan.

I gave birth to our first child. I named it Hope. According to the bible Hope is an application of your faith that supplies a confident expectation in God's fulfillment of His promises. Coupled with faith and love, hope is part of the abiding characteristics in a believer's life.

Kita ko kung paano buhatin at haplusin ni Lorenzo ang amin unang anak. Naiiyak ako dahil lahat nang pinangarap ko ay natupad na at wala na akong ibang hihilingin pa.

"My Love, thank you for bearing so much of pain for bringing our own child to this world." Naluluhang saad nito at hinagkan ako sa akin labi.

Mabilis lumipas ang bawat araw na puno nang saya sa amin dalawa lalo pa nang dumating ang anak namin na si Hope.

"Uuwi muna ako nang Nueva ecija emergency iyon." Saad sa akin ni Lorenzo matapos magaling sa trabaho.

Napapadalas ang uwi niya sa Nueva Ecija nang mga nag daan buwan, hindi ko iyon pinag iisipan nang masama dahil may tiwala ako sa asawa ko.

"Ano ba ang pinag kakaabalahan nang asawa mo at laging wala sa tabi mo kung kaylan nag kaanak kayo saka siya wala sa tabi mo." Inis na saad ni Daddy habang karga ang natutulog na si Hope sa kanyang bisig.

Lorenzo's disappearance lasted almost a month. Lagi namin pinag tatalunan ni Daddy ang hindi pag uwi ni Lorenzo wala akong ibang maidahilan dahil lagi nitong sinasabi na kaylangan siya ng pamilya niya ngayon wala akong magawa dahil hindi ko rin ito mapilit lagi rin namin pinag aawayan.

There was no room for my joy when I saw Lorenzo after a month. Pero ang mga ngiti na iyon ay nawala nang makita ko ang babaeng kasama nito sa kanyang likod.

"Bagong secretary ko Love, this is Maria." Nakangiti saad sa akin ni Lorenzo habang akoy tila naguguluhan sa nangyayari. Hindi pa niya kaylangan ng secretary dahil tinuturo pa lang ni Daddy ang mga bagay na dapat niyang matutuhan.

"Hello Mam." Maikling saad nito sa akin.

Tahimik nitong hinahalikan ang anak namin na si Hope, habang natutulog ito hindi ko maiwasan hindi itanong sa kanya kung bakit dito pa niya gustong patirahin ang Secretary Maria na iyon.

"Wala ba siyang matutuluyan na malapit rito Lorenzo?" Tanong ko. Pero nag iba ang timpla nito.

"She's my secretary she should always be by my side, Helena at wala siyang ibang matitirhan dito dahil nag sisimula pa lang siya." Saad nito sa akin at umalis.

Ang malalagkit nilang tingin at ang bawat kilos nila natila may nililihim ang lalong nag palikot sa tahimik kong pag iisip dahil habang tumatagal ay napapansin ko lang magiging malapit nila sa isa't isa.

"When will you get that Lorenzo? Para naman guminhawa tayo nila Hanie at Hazel." Saad ni Maria. Kita ko silang dalawa sa veranda gabing gabi at palihim na nag uusap.

Natutop ko ang akin bibig upang hindi makagawa nang ingay ang maliliit na hikbi ko nang mag lapat ang mga labi nila tila ba uhaw na uhaw sa isa't isa.

"Kaonti tiis na lang kinukuha ko pa ang loob nang tatay ni Helena." Saad nito nang mag hiwalay ang mga labi nila.

"Wala sa napag usapan natin na mag kakaanak ka sa kanya." Saad muli ni Maria.

"That's part of the plan if I don't do that Rafael Galvez will doubt me." Saad ni Lorenzo at halos hapitin ang bayweng ni Maria upang mag dikit ang katawan nilang dalawa.

"Nag seselos ako kase mag kasama kayo sa iisang kuwarto." Puno nang pag tatampo ang tono ni Maria nang sabihin iyon. Halos mag ugat ang paa ko dahil sa sakit na akin naririg at nakikita.

"I don't love her, you're the only one I love you know the reason why I do this. Para ito sa atin at nang mga anak natin." Saad nito sa nag tatampo na si Maria.

Umalis ako sa lugar na iyon nag tungo ako sa Office room ko lahat nang yaman at lupa at ang buong plantation ay nakapangalan sa akin. Tumawag ako sa akin secretary upang lahat nang iyon ay ilipat kay Hope. Nag bulag bulagan ako nang matagal bawat araw ay pikit mata kong hinaharap sinisigurado ko na wala silang mapapala sa lahat nang pag hihirap at pag titiis nilang ginawa sa mahabang panahon lahat nang iyon ay mauuwi sa wala pag dating nang araw.

End.