Open your eyes [Richard Freitag] ZAKOŃCZONE

Rozdział 37

Czwartkowy poranek był dla Darii prawdziwą katorgą. Na samą myśl o tym, co czekało na nią tego dnia, dostawała mdłości. Na dodatek bezsenna noc dawała się we znaki. Co prawda około trzeciej w nocy zażyła tabletki nasenne, ale mimo wszystko rano po przebudzeniu czuła się, jakby przejechał po niej walec. Od dwóch godzin leżała w łóżku, wpatrując się w sufit. Wiedziała, że powinna już wstawać, żeby zacząć szykować się na rozprawę, ale nie mogła znaleźć w sobie na to wystarczająco dużo sił. Uniosła się na łokciach, kiedy usłyszała lekkie pukanie w drzwi od sypialni.

— Proszę — powiedziała i po chwili do pokoju weszła Iga, która skrzywiła się, widząc twarz siostry.

— Nie wyglądasz najlepiej — odezwała się kobieta, podchodząc do łóżka, by na nie usiąść. Zajęła miejsce obok siostry, obserwując ją z troską.

— I tak też się czuję. Żołądek mam poskręcany z nerwów.

— Zobaczysz, wszystko będzie dobrze — odparła Iga, uśmiechając się delikatnie. — Ojciec jest już w kontakcie z twoim adwokatem.

— Boże, na co mi to wszystko było? Mogłam to załatwić inaczej — westchnęła dziewczyna, przecierając twarz dłońmi.

— Jak? Dalej pozwalać sobą pomiatać? Ten facet nie dałby ci spokoju. Prędzej by cię zabił, niż pozwolił dobrowolnie odejść. — Iga nie mogła pojąć rozumowania siostry, przecież wiedziała, że swoją ostatnią dziewczynę skatował i zostawił w parku, nie przejmując się jej losem. — Wstawaj, zrobiłam śniadanie — dodała po chwili.

— I tak nic nie przełknę.

— Musisz coś zjeść, inaczej padniesz na sali. — Brunetka próbowała jakoś wpłynąć na Darię. — Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze. — Pocieszała ją.

— Swoim klientom też tak mówisz?

— Zależy. Jeśli bronię winnych, to nie. Nie lubię dawać ludziom złudnych nadziei. Jedyne co mogę im obiecać to, że będę walczyła o jak najmniejszy wymiar kary.

— No właśnie. Jak najmniejszy wyrok — zamyśliła się Ruda. — Adwokat Lukasa zapewne też tak będzie robił, czyli zrobi wszystko, żeby zdyskredytować mnie w oczach sędziego i ławników. — Iga zagryzła wnętrze policzka, nie odpowiadając nic na te słowa.

Daria, chociaż nie studiowała prawa, doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak to wszystko będzie wyglądało. Przecież, żeby wybronić jednego, trzeba winę zrzucić na drugiego i doskonale wiedziała, że ta sprawa, pomimo oczywistej winy Millera, wcale nie będzie łatwa.

— Chodź na śniadanie — powiedziała Iga, wstając na nogi.

Ruda cicho westchnęła i mimo wielkiej niechęci, w końcu opuściła łóżko, po czym przeszła do łazienki, żeby się umyć. Skrzywiła się, widząc swoje odbicie w lustrze. Teraz wiedziała, co siostra miała na myśli, mówiąc, że nie wygląda najlepiej. Jej oczy były lekko przekrwione, z wielkimi workami i sińcami wokół. Wyglądała, jakby nie spała co najmniej od tygodnia. Przemyła twarz zimną wodą, po czym wklepała pod oczy żel chłodzący, żeby choć trochę zniwelować skutki bezsennej nocy, a chwilę później zrobiła lekki makijaż. Rozczesała włosy i ubrała przygotowane dzień wcześniej ubrania. Założyła czarne materiałowe spodnie oraz białą bluzkę. Stwierdziła, że taki strój będzie najbardziej odpowiedni na salę sądową. Wzięła głęboki wdech, po czym wyszła z pomieszczenia i przeszła do kuchni, gdzie przy stole siedziała jej siostra wraz z ojcem. Waldemar zacisnął zęby, widząc, jak wyglądała Daria. Nie sądził, że córka będzie to wszystko aż tak bardzo mocno przeżywała. Lewicka usiadła przy stole i wyciągnęła dłoń po herbatę, jednak cofnęła ją, gdy widziała, jak mocno drżała. Przymknęła oczy, biorąc głęboki wdech, żeby jakoś się uspokoić, ale to na nic się nie zdało.