"Şu haline bir bak.Asalak sersemin tekisin.Çöp parçasından farkın yok.Hava israfısın.Hiçbir boka yaramayan sersemin tekisin.Babanın ölmesinin nedeni sensin.Siktir git ne hayat yaşıyorsan yaşa.Bir daha buraya adımını bile atma."
Hyunjin'in annesi babasını boşadıktan sonra psikolojik sorunlar yaşamıştı.Babası uyuşturucudan dolayı öldükten sonra ise iyice delirmişti.Tüm bu suçun,ailesinin dağılmasını,babasının ölmesini oğluna bağlıyordu.
Kapının önüne atılmış eşyalarını izledi Hyunjin.Tek tek gözünün önünde cayır cayır yanıyorlardı.Annesinin söylediklerini gülerek dinliyordu.Dalgın,düşünceli,sanki biraz da kırgın gibiydi.15 yaşında dünyanın yükünü almış biri gibiydi de aynı zamanda.
Küçük yaşta yalnızlığın kurbanı olmuştu.Sadece yalnız hissetti.Daha çok yalnızlığa ihtiyacı varmış gibi hissetti.Sadece o olsun istedi.Kimseye ihtiyacı yok gibiydi.Asla sarılacak biri ya da kafasını yaslayacak bir omuz istemedi.Kendi kendine yetebileceğini düşündü.
Kapı yüzüne çarptığında gitme vakti gelmişti.Derin bir nefes aldı.Doğduğu,büyüdüğü,kavga ettiği,oyun oynadığı,hayatının hatalarını yaptığı,kahkahalarının saklı olduğu bu yerden ayrılıyordu.
Ayaklarını yere sürte sürte taşlara bakarak yürümeye başladı.2.adımdan sonra yerdeki taşa takılmıştı gözü.Taşı yavaşça eline aldı ve bağırmaya başladı.
"ANNE!SENİ BİR DAHA ÜZMEYECEĞİME SÖZ VERİYORUM!LÜTFEN BIRAKMA BENİ!"
Son bir kez şansını denemek istedi.Bir daha annesinin koynunda uyuyup masal dinleyebilecek miydi bilmiyordu.Sadece son bir umut istedi.Son bir umut ışığı.
"Gel buraya Hyunjin."
Çocuk yavaşça gülümseyerek ona seslenen annesinin yanına gitti.Aynı oyun oynadıktan sonra eve çağırdığı gibi çağırmıştı onu.
Yanına yaklaştığı an şiddetle yüzüne yediği soğuk suyla afallayıp yere düştü.
"Hadi git."
O gün onun için bir milat olmuştu.Bir daha asla bu sokağa uğramama kararı aldı.Ama bir anı bırakmak istedi.Elindeki taşa bakıp gözyaşlarını sildi.Ardından elindeki taşı büyük bir hızla cama fırlattı.Taş camı kırmıştı.
Rüzgarın göz yaşlarını havada savurmasına izin verdi ve son hız kaçmaya devam etti.Annesinin arkadan bağırışlarını duyabiliyordu.Ama hâlâ yüzünde kahkaha kırıntıları vardı.
Cama taş atma ve zil çalma alışkanlığı işte o günden sonra başlamıştı.Bütün ailelerden nefret etti.Hepsini deliler gibi kıskandı.Her gün mutlu ailelerin zillerine basıp onların delirmelerini izlemek büyük bir zevkti.
Hiçbir sevginin gerçek olmadığını biliyordu.Bu zamana kadar herkesin duygularıyla oynadı.Kimseye sevgi vermenin mantıklı olmadığını düşündü.
#Flashback sonu# ... İşte Hyunjin'in geçmişi buydu.Daha önceki bölümlerde babası uyuşturucu bağımlısıydı demiştim ama öldüğünü yazmayı unutmuştum amk.Neyse şimdi düzeltirim öğrenmiş oldunuz.Öyle kolay kolay ağlamam da neredeyse ağlıyodum yazarken amk.Of zaten hasretinden geberiyorum.Bir de bölüm ve alttaki resim üstüne gelince duygularımın anası skldi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
