Akasya, geçmişinin ona hissettirdiklerinden kaçarken her yıl şehir değiştirmek zorundadır. Bir yıl boyunca edindiği arkadaşlıklarını, ilişkisini geride bırakarak doğum gününde yola koyulur. On sekiz yaşından beri her gittiği şehirden biraz daha yarı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8. DURAK
•Rehber / Sorgu
"Fedakârlık inancın bir kapısıdır. İnandın, ve ne kadar inandıysan o kadar yanıldın."
Bir insana inanmak fedakârlıklara yol açardı. Kendinden bir parçayı feda etmek kim için olursa olsun ziyan olmak demekti. Kopan bir parçanın yerine konması mümkün olmadığı gibi, geçen zamanın, yiten duygunun, giden insanın da bir telafisi yoktu ve her ne olursa olsun, kendinden kopardığın parçalar için pişman olurdun.
Bu yüzden insan, kimsenin ondan fazlasını almasına izin vermemeli, kimse için eksilmemeliydi. Daha önce birisi için kendimden bir parça feda etmemiştim ama hayatımı bir kumar masasında bile bile harcamıştım. Benim gibi düşünenlerin, toplum içindeki sıfatı bencillikti ve ben bu kavramla cebelleşmeyi uzun süre önce bırakmış, bütünleşmiştim.
Bencillik benim kendimi korumak için kalkanımdı ve bu kalkanı çocukluğum örmüştü. Kimsenin onu yıpratmasına izin vermeyecektim.
Yekta'nın tavrının normal olmadığının farkındaydım fakat o her zaman farklıydı. Beni eve kabul ettiği, bana yardım etmeye çalıştığı her an farklıydı. Tanıştığımız ilk andan beri hiçbir şeyin normal olmadığını bildiğimden bu konu üzerinde düşünmek istemedim.
Apartmanın önüne geldiğimizde kalbimde açtığı boşluk yerini belli edercesine sızlıyordu. Kelimeler benim hayatım için yol gösterici değildi fakat O'nun kurdukları hep daha fazlasıydı. Ona karşı kendi içimde büyüttüğüm bu hissin normal olmadığının farkındaydım fakat içimdeki tutku beni olduğumuz konuma sürüklüyordu.
Apartmanın eski kapısını açarak içeriye girdiğinde ardından ben de girdim. Merdivenlerden aşağıya doğru ilerlediğinde konuşmadan onu takip ettim. Cebindeki anahtarı çıkartarak dairenin kapısını açtı ve bir ayağıyla diğer ayağındaki ayakkabıyı itekleyerek ayakkabılarını çıkarttı.
İçeriye girdiğinde eğilerek ayakkabılarımı çıkarttım ve ardından içeriye girerek kapıyı kapattım. İçeride ses yoktu. "Evde kimse yok mu?" dedim Yekta'ya seslenerek. "İştelerdir." Ona cevap vermeden ardından ilerlemeye devam ettim. "Üstümü değiştirip anahtarı alayım yukarı çıkalım."
