Little Stupid Things

011

'Nee!' Schreeuw ik weer. 'Rustig meisje,' ik kijk naar het reanimeer apparaat wat van me af wordt gehaald. 'Rein, Owen!' Ik wil voorover gaan zitten maar word teruggeduwd. 'Nee!' Naast me zie ik hoe Owen ligt te slapen. Of.. Slaapt hij wel? 'Nee!' Schreeuw ik weer en de tranen rollen over mijn gezicht. Weer word ik terug geduwd. 'Je moet rustig doen, rustig.' Ik kijk om me heen en val in slaap.

'Julia?... Juuuulia?' Ik word wakker en een helse koppijn overvalt me. Ik lig in een bed en zie dubbel. Mijn handen trillen nog. 'Julia?' Ik hoor Owen's stem. Hij ligt naast me in een ander bed. Ademen doet enorm veel pijn. 'Wat is er gebeurd..' Kreun ik. Alles doet pijn, ik moet geen onverwachtse bewegingen maken. 'Een spookrijder.. Ik ben er het best aan toe, in tegendeel van jullie..' Ik probeer Owen aan te kijken maar mijn hoofd doet pijn. Vaag zie ik verwondingen in zijn gezicht en verband om zijn hoofd. Ineens raak ik in paniek. Ik begin zwaar te ademen en te zweten. 'Rein!' Schreeuw ik en de tranen rollen weer over mijn wangen. 'Help! Waar is Rein!' Schreeuw ik en ik huil van de pijn. 'Julia rustig! Rustig, Julia!' Owen drukt op de rode knop naast zijn bed en al snel zijn er een aantal zusters. Owen wijst naar me. 'Nee! Ga weg!' Schreeuw ik. 'Rustig meisje, rustig...' Fluisteren ze en ik kijk ze met tranende ogen en een behuild gezicht aan. 'Ik wil naar Rein, waar is Rein..' Snik ik terwijl ze over mijn voorhoofd strelen om me rustig te houden. 'Je kan voorlopig nog niet naar Rein, hij is er slecht aan toe. En daarbij heb jij ook je herstel nodig. Ga maar even slapen, je hebt je rust nodig.' 'Ik wil niet slapen en ik gá niet slapen.' Bits ik. 'Ik laat je weten als je naar je vriend mag, oke, Julia?' Ik knik - wat enorm veel pijn doet - en ze verdwijnt de kamer uit. Ik begin zachtjes te huilen. Ineens stokt mijn adem in mijn keel en begin ik te hoesten. 'Julia, gaat het?' Ik heb het gevoel dat ik stik en schud mijn hoofd. Ademen lukt niet meer, mijn luchtpijp lijkt dicht te zitten. Het enige wat ik me nog kan herinneren is hoe ik een zuurstofkap op krijg.

-

Twee weken vlogen voorbij, en mijn ouders kwamen elke dag langs. Met Owen gaat het ontzettend goed, hij mag vandaag naar huis. Hij had er twee gekneusde ribben aan over gehouden, een lichte hersenschudding en een aantal verwondingen en hechtingen. Vanwege zijn ribben moest hij lang blijven. Ik heb een zware hersenschudding, een gebroken arm en drie gekneusde ribben. Mijn gezicht lag helemaal open en ik heb hartkloppingen gehad. Volgens de dokter was het een levend wonder dat de reanimatie geholpen heeft. Ik was een hopeloos geval, tenminste, dat vertelde hij. Door het vele sloot water in ademen zijn er verkeerde dingen in mijn maag gelopen, waardoor mijn maag is leeg gepompt. De kans dat ik in het water zou stikken zou super groot zijn geweest. Ik heb al geoefend met lopen, het was een marteling maar het gaat elke dag beter. Met Rein gaat het slecht, heel slecht.. Hij ligt in coma. Ik heb het gevoel dat hij elke dag een beetje meer aftakelt. Volgens de dokter is dat niet zo, maar ik weet het niet. Ik laat mijn ogen door de kamer rollen. Op dat moment komt Owen binnen gelopen. Owen is een hele steun voor me geweest de afgelopen 4 welen. 'Ga je?' Owen schud zijn hoofd. 'Over een anderhalfuurtje.' Ik trek een wenkbrauw omhoog. 'Waarom ben je dan al helemaal klaar?' Owen loopt naar mijn bed. 'Ga je mee?' Vraagt hij. 'Waar naar toe?' 'Iemand die jij heel erg gemist hebt.' Mijn ogen worden groot. 'Mag ik?' Owen knikt met een glimlach. Met moeite en pijn tilt hij me de rolstoel in. Langzaam rolt hij me door de ziekenhuis gangen naar de IC. Ik ben daar onderhand al weg, ik had geen kunstmatige zuurstof meer nodig. Dat had wel een week nodig en ik heb heel wat paniek aanvallen gehad. Stukje bij stukje ging het beter, ondanks dat het nu nog steeds ontzettend slecht gaat. Owen rolt de stoel Rein's kamer in en ik voel een traan in mijn haar vallen. Mijn ogen zijn gesloten. Ik durf Rein niet te zien. Ik hoor Owen naar het bed lopen en tegen Rein praten. Langzaam draai ik me om en rol de kamer uit. Áls ik Rein durf te zien, wil ik alleen met hem zijn. Ik voel een tikje op mijn schouder. Langzaam draai ik mijn hoofd - omdat het ontzettend veel pijn doet - en zie twee jongens staan.

---

Zoooo, lekker lang en op dezelfde dag omdat het vorige part zo kort was. Hihi. PLEASE VOTE EN COMMENT IK HEB ZO LANG GEDAAN OVER DIT PART (ik schrijf vooruit voor je denkt van wtf dit post je nog op dezelfde dag wat bedoel je lang)