Little Stupid Things

017

De dagen verliepen sloom. Ik zat eigenlijk een beetje verdiept in een boek op mijn kamer. Morgen zou ik weer naar school gaan, wat ik eigenlijk ook al die dagen al wilden, maar mijn moeder vond dat ik nog heel eventjes mijn rust moest pakken. Mijn nieuwe iPhone 5 trilde. Ik had het van papa gekregen, als cadeautje. Ik pakte het toestel op en keek wat voor melding ik had. 'Rein: Hey, love. Ik mis je.' Ik glimlachte. Zulke berichtjes krijgen was een van de fijnste dingen die bestonden. Ik opende Instagram. Al mijn social media pagina's stonden vol met beterschap wensen. Het was niet normaal. Ik, Rein en Owen zijn heel vaak op TV geweest. Als het niet bij het Jeugdjournaal was, was het wel bij RTL Boulevard of RTL late night. Of Carlo en Irene, het NOS journaal. Ik heb de afgelopen dagen verspild aan het terugkijken. Het voelde heel raar, ik weet het niet. Van iedereen van ons drie hadden ze een foto in het ziekenhuis en die foto is elke keer terug gekomen. In de uitzendingen van de laatste week kwam ook de Instagram foto van mij en Rein in een ziekenhuisbed terug. Ik zucht, en ben blij dat het nu een soort van een beetje achter de rug was. Ik voelde me moe, puur door de ziekte van pfeiffer. Het was twee weken geleden dat me verteld was dat ik die ziekte had. Het kon uiterlijk zes weken duren - waar ik niet vanuit ging - maar stel het was zo, dan had ik de helft al gehad. Ik liep naar mijn bed en zakte erin. Ik deed mijn ogen dicht en viel vrijwel meteen in slaap.

Ik sla woest mijn wekker uit en ga rechtop zitten. Half zeven, het leven kan weer beginnen. Met mijn ogen gesloten voel ik onder mijn kussen of ik mijn telefoon kan vinden. Ik open mijn ogen en wordt aangevallen door het felle licht van het apparaatje. Ik sla mijn dekens van me af en loop nog slaapdronken naar de badkamer om een frisse douche te nemen. Nadat ik dat heb gedaan en mijn make up, haar, outfit en heb ontbeten zit ik naast mijn vader in de auto richting school. Veiliger, vond hij. Het is akelig stil. 'Pap?' Verbreek ik de stilte. 'Ja, Juulie?' 'Wat eh, vind jij eigenlijk van Rein?' Papa was niet altijd even spraakzaam. Op de ene momenten was ie ontzettend druk en grappig en praatte hij in één stuk door, maar op het andere moment kwam er geen woord uit. Over Rein heeft hij nooit wat gezegd. Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen. 'Het is een goeie jongen.' Ik zucht opgelucht. Mijn ex, Mick, vond het nooit fijn bij mij thuis. Dat zei hij niet, maar dat wist ik gewoon. Papa had het niet zo met hem. Hij wilde me beschermen. Maar hallo, ik was bijna veertien. Ik was geen kleuter meer ondanks dat ik me af en toe wel zo kon gedragen. Het is geen fijn gevoel als je vriendje niet graag bij je thuis is, dus gelukkig vind hij Rein geen probleem. 'Ik denk dat Rein jou niet zomaar pijn zou doen. Hij houdt echt van je, dat zie ik in zijn ogen als hij naar je kijkt,' ik hoor dat hij het meent. Ik zeg niks, het enige wat ik doe is met een klein glimlachje uit het raam kijken.

Papa stopt de auto naast mijn school en ik stap uit. Ik zie het plein dat vol staat met leerlingen. Ik had hier één beste vriendin. Ze was half Surinaams met felblauwe ogen en bruine krullen. Ze had een heel licht tintje, maar zo licht dat het leek alaof ze gewoon bruin was van de zon. Ze was een super mooi meisje. Ik stapte de auto uit.
'Doei pap, tot straks.' Hij zwaaide en wenste me succes en ik liep met moeite het schoolplein op. Nog steeds deed mijn lichaam pijn, maar het hoorde bij het herstel. 'JULIA!' Ik hoorde Jennifer's stem en ze stormde op me af. 'Ohmygod je leeft nog.' Ik hoorde dat ze huilde. 'Ik wist het niet tot ik je een dag later bij RTL boulevard zag en ik appte en belde je de hele dag tot ik besefte dat je telefoon natuurlijk kapot is en ik wist niet in welk ziekenhuis je lag en oh my god ik heb nachten wakker gelegen.' Ik lach. 'Ik ben oké.' stel ik haar gerust en we lopen de school binnen. Over een kwartier begint de eerste les pas, maar ik moet nog wat dingetjes doen in mijn kluisje. Ik voel dat mensen me aan staren. Er zaten nog wat rode strepen en schaafwonden in mijn gezicht en op mijn armen. Ik zucht en loop mijn lokaal binnen, waar ik door iedereen bezorgd en opgelucht ontvangen word. Ik ben een beetje laat omdat ik eerst nog naar de wc ben geweest en niet precies wist welke boeken ik beter in mijn kluisje kon laten en welke niet, dus vandaar dat iedereen al zit. Er is nog één plekje over, naast een jongen. Ik ga snel naast hem zitten en hij kijkt naar me. Ik laat een pluk haar voor mijn gezicht vallen zodat de wonden in mijn gezicht niet zo zichtbaar zijn. Op dat moment gaat mijn telefoon af, en klinkt er een melodie door de klas. 'Ga maar even naar de gang,' glimlacht mevrouw Krempel. Ze is de allerliefste docent ever. 'Dank u wel.' Zeg ik en ik sta snel op. 'Hallo met Julia?' 'Hey, met Rein. Alles goed op school?' Ik zucht. 'Ik zat in de les aap.' 'Oops. Ben je eruit gestuurd?' 'Nee, nouja ik mocht opnemen en daarna weer terug komen.' Rein grinnikt. 'Oke, mooi. Succes vandaag, ik hou van je.' Ik glimlach. 'Ik hou ook van jou. Heel veel,' ik hoor Rein glimlachen. 'Ik ga, oke? Doei Rein, ik kom snel naar Eindhoven.' 'Is goed, doei Juul.' Ik hang op en loop terug de klas in.