Little Stupid Things

016

TEN EERSTE: SORRY SORRY SORRY SORRY SORRY!!!! HET HEEFT VEEL TE LANG GEDUURD MAAR IK ZIT IN EEN HELE DRUKKE SCHOOLPERIODE + M'N ANDERE STORY EN ECHT SORRY. ER KOMEN MEERDERE PARTS VANDAAG!!!! EN MISSCHIEN HET EINDE HIHI
(Vergeef me)
-------

'Justin!' Gil ik en niet veel later voel in de gespierde armen van mijn broer om me heen. Een tevreden zuchtje verlaat mijn mond. Justin ploft op mijn bed en kijkt even naar me. 'Ik heb een verrassing voor je.' Zegt hij en ik kijk hem nieuwsgierig aan. Hij buigt naar me toe. 'Je mag vanavond naar huis.' Fluisterd hij in mijn oor en ik hoor dat hij glimlacht. 'You're kidding, right?' Hij schud lachend zijn hoofd. 'Nope!' Een stroming van blijheid stormt mijn lichaam in. Rein komt mijn kamer binnen lopen, in een spijkerbroek, t-shirt en krukken. 'Zo,' zeg ik lachend. 'Zo te zien gaat het goed met je.' 'Ofcourse.' Zegt Rein nonchalant en dan vallen zijn ogen op Justin. 'Hey maat.' Ze geven elkaar een voorzichtige knuffel en begroeten elkaar lachend. 'Ik mag zo naar huis.' Verteld Rein. 'Ik vanavond,' zeg ik verbaasd. 'Echt?' Rein gaat naast me zitten en we kijken even voor ons uit. Hij legt zijn hand op mijn hand en langzaam verstrengelen ze in elkaar. 'Julia?' Zegt Justin. Ik kijk hem vragend aan en dan begint Justin ineens te huilen. Ik schrik even, Justin huilt nooit. Ik kruip naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Ik leg mijn hoofd in zijn nek en zijn tranen vallen op mijn been. 'Wat is er?' Vraag ik zacht. 'Ik.. Ik sliep zo slecht de laatste tijd. Ik was zo bang dat je dood zou gaan, ik durfde niets meer en ik heb dagen in mijn bed gelegen.' Zegt hij huilend. 'Just, ik ben niet dood en ik gá niet dood. Ik zit gewoon naast je.' Hij glimlacht tussen zijn tranen door. Ik druk een kus op zijn wang en veeg zijn tranen weg. Daarna ga ik weer naast Rein zitten die me aanstaart. Hij drukt zijn lippen op die van mij. Justin staat op. 'Ik ga mama en papa zoeken. Ik zie jullie straks.' Ik knik. 'Love you brother.' Hij lacht. Ik plof achterover. Rein pakt zijn telefoon, en wilt een selfie maken. Ik schrik van mezelf. Ik heb al die weken niet in mijn spiegel durven kijken, bang om te zien hoe ik eraan toe was. En nu pas, zie ik, op Rein's telefoon, de sneeën en wonden op mijn gezicht. 'Wow' mompel ik terwijl ik met mijn hand over mijn gezicht ga. Rein drukt een kusje op mijn wang. 'Komt goed.' Zegt hij. Rein was trouwens ook niet helemaal zonder wonden. Hij had een grote snee op zijn voorhoofd en een snee in op zijn kaak. De meeste waren bij hem al genezen. 'Lachen,' ik glimlach naar de telefoon en Rein maakt een foto.

'Everything's gonna be alright, don't worry Mainiacs ❤️.' Zet Rein eronder en hij post hem op Instagram.

'Rein? Mag ik je telefoon even?' Mijn telefoon was gesneuveld in de auto en ik heb al die tijd dus niet op social media gezeten. Niet dat ik het had gemist of zo, mijn hoofd stond er niet naar. 'Tuurlijk,' hij overhandigt mij zijn telefoon. Ik log in op Twitter en ik heb honderden meldingen.

--

'Juul? Ga je je omkleden? We gaan zo.' Hoor ik Rein. Hij mocht 's middags al naar huis, maar hij is voor mij gebleven zodat we samen konden. 'Ja,' roep ik en ik sta langzaam op. Lopen deed nog steeds pijn maar het ging. Van de ziekte van pfeiffer had ik niet heel veel last, op de vele hoofdpijn en duizeligheid na. Ik trek een donkergrijze sweater aan met een zwarte spijkerbroek en doe mijn stijle bruine haar in een staart. Rein komt de kamer binnen en waggelt naar me toe. Hij slaat zijn armen om me heen. 'Kom je?' Fluisterd hij. Ik knik, en kijk naar mijn ingepakte tas. Een tevreden zucht verlaat mijn mond. Eindelijk weg van dit stinkhok. Rein pakt mijn hand en we verlaten het ziekenhuis.