Little Stupid Things

20. Last part

020.

Ik herinner het me allemaal nog als de dag van gisteren. Amsterdam. De opnames van de clip. Het lied was prachtig. Engels, langzaam, zacht. Het werd een hit in Duitsland en kwam daar eerder in de top 3 dan in Nederland ooit gebeurd was. De clip was meer dan prachtig geworden. Het begon donker, diep in de nacht en er werd een schot van de zonsopkomst gemaakt. Vanaf Duitsland stroomde het door naar België, Luxemburg, natuurlijk Nederland, en toen naar Engeland. Naar Spanje, Italië. In heel Europa werd het een hit. Ze maakte hun derde album, met duetten met allerlei artiesten. Ze braken door. Na vier jaren bikkelen. Het was ze gelukt. Ze gingen touren door Europa maar ook buiten Europa was er belangstelling voor ze. Televisie programma's en radio stations vonden het ongekend, waanzinnig dat er zoveel kon gebeuren in slechtst 9 maanden. Morgenavond sluiten ze hun tour af in het Amsterdam Arena, en ik zal op de eerste rij staan met mijn Mainiac t-shirt. Maar eerst was het tijd om Rein op te halen van het vliegveld. Ik had hem 4 maanden niet gezien. Hij beloofde me de volgende tour mee te nemen. Er waren beveiligers ingehuurd op het vliegveld. Ik stap in de auto en tranen prikken nu al in mijn ogen bij het idee dat ik hem zo ga zien. Mijn telefoon trilt. 'Rein: ik ben geland. Tot zo. Ik mis je. Meer dan wie dan ook.' Een traan vindt zijn uitweg over mijn wang en spat uit elkaar in mijn trui. Ik neem een diepe zucht en de motor start. 'Ben je er klaar voor, meisje?' Papa keek me aan. Hij wist als geen ander hoe moeilijk dit voor me was. 'Ja.' Zei ik en we reden de straat uit.

De aankomst hal was overspoeld door mensen, en na een heel gedoe mocht ik er van de beveiligers door. Vele mensen kwamen door de hallen, maar Rein was nergens te bekennen. Het awkwardste was, de fans stonden tegen hekken geduwd met wat beveiligers voor zich en ik stond ervoor tegen de muur, waar ik het perfecte uitzicht had waar Rein aan zou komen. Mensen maakten foto's van me en schreeuwden mijn naam. Ineens, zag ik een pet, bruin haar, en de rest ging zo snel. Iedereen schreeuwde en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht terwijl veel dikke tranen over mijn wangen rolden. Ik en Rein renden op elkaar af en ik voelde zijn armen om me heen. Hij tilde me op en ik huilde langzaam uit op zijn schouder. 'Rein.' Kwam er moeilijk uit. 'Niet huilen. Alsjeblieft, ik ga ook huilen zo.' Mijn handen trilden en ik moest lachen tussen mijn tranen door. Ik liet Rein los terwijl zijn armen om mijn middel bleven rusten. Hij drukte zijn lippen tegen de mijne en dit gevoel was wat ik het allerergst had gemist. Ik wist dat mensen ons filmden en het boeide me nieteens. Het was namelijk aan de andere kant ook wel weer mooi om dit terug te kunnen zien. Na een minuut trok ik terug. Ik keek hem aan en begon weer te huilen. 'Ik wil je zoveel zeggen maar ik weet de juiste woorden niet.' Zei ik en Rein lachte. 'Je hoeft niets te zeggen. Ik ben zo blij om je eindelijk weer in mijn armen te hebben,' vertelde hij. Hij haalde zijn duimen onder mijn ogen en veegde zo mijn tranen af. Hij drukte een kus op mijn neus. 'Rein, ik ben zo trots op je. Meer dan dat. Veel meer dan dat. Ik kan niet beseffen hoe..' Rein legde zijn vinger op mijn lippen. 'Zeg niets. Ik weet dat je trots bent, je hoeft me niet te overtuigen.' Opnieuw knuffelde ik hem en daarna liet ik hem los, draaide mijn hoofd kwartslag en zag iedereen naar ons kijken. Rein had nog altijd zijn armen om mijn middel en ik zou willen dat hij ze nooit meer weg zou halen. 'Ga naar ze toe. Zeg iets tegen ze. Ze verdienen het.' Rein lachte. Hij zwaaide naar iedereen. Ik voelde twee armen om me heen, draaide me om en zag Nils staan. 'Hoe is het?' Ik glimlachte. 'Met mij gaat het goed. Met jullie?' 'Kijk om je heen en je hebt het antwoord.' Zei hij en hij glunderde. 'Julia?' Rein's hand pakte de mijne beet.

'Dankjewel dat je altijd vertrouwen in me hebt gehouden.'