Little Stupid Things

014

'Juliaaa?' Hoor ik een zachte stem in mijn oor fluisteren. Ik open mijn ogen en een steek van pijn gaat door me heen. Een zacht kreetje van de pijn vult de kamer. Ik zucht zachtjes en kijk om me heen om te zien wie het was. Als ik naar rechts kijk zie ik Nils. 'Hey, hoe is het?' Vraagt hij zacht. Ineens rollen de tranen over mijn gezicht. 'Ik heb pijn, heel veel pijn.' Zeg ik met moeite. Hij gaat naast me zitten. 'Je moet sterk blijven.' 'Nils, ik lig hier al meer dan een maand. Elke dag word ik wakker met een lichaam dat met de minuut meer pijn gaat doen. Het ging goed, maar nu, ik heb het gevoel dat ik dood ga.' 'Wow, Juul, je bent helemaal geel. Ik haal een dokter.'

Er moest bloed afgenomen worden. Het was volgens de dokter niet gezond om nu nog zoveel pijn te hebben en dat ik geel kan worden. Mijn moeder is er al de tijd bij geweest, wat ik fijn vond. Ik zat in de rolstoel wat ontzettend veel pijn deed vanwege mijn ribben. De uitslag zou er over een aantal dagen pas zijn. Mama rolt me door de ziekenhuis gangen. 'Mam?'
'Ja, lieverd?' 'Breng me naar Rein.. Alsjeblieft.' Mama zei niks, maar ik wist dat ze knikte. 'Ik laat jullie alleen, ik ben in de wachtkamer. Geef maar een gil als ik moet komen.' Ik knikte en mama reed me naast Rein's bed. Mama liep de kamer uit en Rein's ogen gingen open. 'Hey,' fluisterde hij. 'Hoe is het?' Zei hij. Tranen schitterden in mijn ogen. 'Juul, niet huilen. Ik wil je zien lachen.' Hij zei het zachtjes. 'Hoe weet je wie ik ben?' Fluisterde ik. Hij keek raar. 'Wat is er met jou aan de hand?' Hij leek me niet te snappen, en mijn mondhoeken krulden omhoog toen ik besefte dat zijn geheugen terug was. 'Hoe oud ben ik?' 'Zeventien?' Zei hij nog steeds even verbaasd. 'Hoe leerden we elkaar kennen?' Zei ik, terwijl mijn lach breder werd. 'Justin? Juul, waarom vraag je dit allemaal? En wat zit je te lachen?' Zegt Rein. 'Ik hou van je,' negeerde ik zijn vragen. 'Ik ook van jou, dat weet je toch?' Ik knikte en pakte zijn hand. 'Alles komt goed, oke?' Rein knikte. 'Tuurlijk komt het goed, met mij en met jou.' Het is een paar minuten stil. Ineens voel ik me zo verdrietig. 'Rein, ik was zo bang.' Zeg ik. Onopgemerkt rollen de tranen wéér over mijn gezicht. 'Waarom?' 'Ik was bang, dat je het niet zou redden. Dat je dood zou gaan, dat ik geen leven meer zou hebben, dat al je fans zich dood zouden huilen, dat Mainstreet geen Mainstreet meer zou zijn, dat, dat-' 'Ssst,' onderbreekt hij me. 'Dat is niet gebeurd, en dat gaat ook niet gebeuren. Rustig, Juul.' Hij wrijft met zijn duim over mijn hand. Hoe graag ik hem ook een knuffel zou willen geven.. Maar ik kan simpelweg alleen zijn hand vasthouden. Rein's moeder komt binnen gelopen met Chrisje. Hun ogen vallen op mij. Ze kennen mij natuurlijk niet. Ze weten alleen dat ik zijn vriendin ben, en het is duidelijk zichtbaar dat ik ook in de auto gezeten heb. Chrisje loopt als eerst naar me toe. 'Hoi, ik ben Chrisje. Rein's zus, jij bent Julia toch?' Ik knik en schud haar hand. Ik knijp mijn ogen dicht, omdat mijn pols zwaar gekneusd is. 'Oh, sorry!' Zegt ze met een schuldig gezicht. 'Maakt niet uit. Ik ga wel weer, sterkte.' Zeg ik tegen ze en ik rol de kamer uit. 'Julia?' Hoor ik Rein nog zeggen. Ik kijk achter me, waar ik Rein nog kan zien. Hij glimlacht, en zegt niets. Ik glimlach terug.

---

GUUUUYS!!! Wie wilt er de hoofdpersoon van mijn volgende boek zijn? Laat je naam achter in de comments, en zet erbij waarom je de hoofdpersoon wilt zijn!!! Ik ben dit boek namelijk aan het afronden al, maar dit boek gaat sowieso 20 parts hebben hoor hahahaha. Maar oke, laat je naam en de reden achter in de comments en in het laatste deel laat ik weten wie de hoofdpersoon krijgt!!!