Little Stupid Things

012

'Hoi. Ben jij Julia?' Ik kijk ze onderzoekend aan. 'Ehm, ja?' 'Oh, hoi. Ik ben Daan en dat is Nils. Wij zijn Rein's bandgenoten. Klopt het dat hij hier ligt?' Vraagt hij voorzichtig. 'Ja.' Zeg ik met een kurkdroge mond. 'Maximaal twee personen mogen naar binnen, Owen is al binnen.' Zeg ik zachtjes. 'Ga jij maar.' Zegt Nils tegen Daan. 'Ik ga zo.' Vervolgt hij. Daan knikt en loopt langzaam het kille kamertje binnen. Nils kijkt me aan. Het is een nogal awkward want geen van beide weet wat ie moet zeggen, ik ken deze jongen tenslotte nieteens. 'Ken eh, je Rein al lang?' Vraagt hij me. 'Ongeveer drie jaar.' Zeg ik zacht en vooral zwak omdat ik me nog heel slecht voel. 'En, kan je mij uitleggen wat er precies is gebeurd? Owen is niet zo spraakzaam de laatste tijd en we willen het de fans kunnen uitleggen.' Hij stopt even om de tranen uit zijn ogen te vegen. 'Ik wil niet dat dit Rein overkomt.' Zegt hij zachtjes, snikkend. 'Hey, het komt goed. Kijk naar mij. Volgens de dokters en artsen was ik na het ongeluk een hopeloos geval en is het een wonder dat in er in 2 weken zo bovenop ben gekomen. Rein heeft de klap het hardst gehad, maar hij is niet kansloos. Hij heeft een overlevings kans. Niet opgeven, alsjeblieft.' Hij gaat op een bankje zitten en ik rol wat dichterbij. 'Ik hoop het.. Wat gebeurde er precies?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet het niet, ik heb een zware hersenschudding opgelopen en de dingen vlak voor het ongeluk zijn compleet verdwenen, op een paar vage stukken na. De dagen ervoor weet ik nog, maar alles voor het ongeluk, ik weet het niet. Sorry Nils.' Hij wuift het weg. 'Het is oké. Heel veel sterkte, trouwens. Hopelijk kom je er weer helemaal boven op.' Zegt hij en hij staat op, aangezien Owen en Daan bleek Rein's kamer uitgekomen zijn. Met veel pijn rol ik mijn stoel naar ze toe. 'Juul, wij gaan even wat halen van de kantine.. Jij mag de afdeling nog niet af, sorry.. Wil je ook wat?' Ik schud het weg. 'Nee, dankje.' ze knikken en lopen weg. Ineens merk ik de akelige stilte, die verstoord worden door een pratende stem. Het komt vanuit Rein's kamer. Zacht rol ik mezelf er naar toe. 'Rein, alsjeblieft laat me niet in de steek! Ik... Ik' hij komt niet goed uit zijn woorden. Dan ineens vallen mijn ogen op Rein, die ik lang al niet meer gezien heb. Mijn ogen vullen zich met tranen. 'Tot 2007, had ik een zusje. Ze was gek op de natuur en alles wat er mee te maken had. In de loop van de jaren kreeg ze steeds meer zelfstandigheid. Op haar achtste ging ze alleen naar mijn tante, die langs een autoweg woont. Naast die autoweg was een supergroot veld, vol met gele en witte tulpen. Mijn zusje vond ze altijd prachtig en aangezien ze alleen was en het anders niet mocht, ging ze bloemen plukken. Ze was zo enthousiast dat ze haar sleutel op de weg liet vallen. Maar ze hoorde de auto niet aankomen. Toen ze haar sleuteltje wilde pakken, werd ze aangereden. Het was de meest vreselijke tijd uit mijn leven,' hij stopt even om zachtjes uit te huilen en de tranen rollen nu ook over mijn wangen. Hij is zo geconcentreerd op Rein dat hij mij niet ziet. 'Ze lag uiteindelijk ook in coma. Weken lang, dag in dag uit. De kans dát ze er levend uit zou komen was 12%. En hoe ze er dan uit zou komen was de vraag. Waarschijnlijk kon ze niet meer lopen en praten, zou ze niemand meer kennen en alles opnieuw moeten leren. Uiteindelijk hebben mijn ouders besloten de stekker eruit te gooien. Het zou beter voor haar zijn en dat weet ik. Ik ben die jaren als verdoofd geweest. Tot ik jullie en jou leerde kennen. Ik bloeide helemaal op en leefde van de muziek. Mijn ouders en Stijn, wat waren en zijn ze trots op me.. Niemand van mijn vrienden weet dit.. Als jij.. Als jij dit niet red, raak ik weer depressief.. Alsjeblieft, laat me niet in de steek.' Hij huilt en ik zie de tranen op Rein's arm vallen. Mijn ziekenhuis jurk is nat van de tranen. 'Nils..' Hij schrikt op en trekt bleek weg. 'Heb, heb je alles gehoord?' Zijn stem klinkt verbaasd, verdrietig en een beetje bang tegelijk. 'Ja, sorry.. Het was niet de bedoeling..' Nils slaat zijn ogen neer. 'Ik vind het heel mooi dat je dit hebt verteld aan Rein, en heel sterk ook.' Mijn stem klinkt zwak en ik voel me duf van de pijn. Hij slaat zijn ogen neer en als hij opkijkt zie ik dat tientallen tranen over zijn wangen rollen. Ik rijd de stoel naar hem toe en kijk hem aan. 'Het is oké, je mag huilen..' Hij kijkt me even aan. 'Wat loop ik hier slap te janken, jij was bijna dood en ik zit hier als een lul te huilen om een herinnering.' Zegt hij gefrustreerd. 'Doe rustig, je facking zusje is dood. Dat is niet niks, ja? Je moet niet alles opproppen, dat is echt niet goed voor je. Gooi het eruit, daar is nu het juiste moment voor.' Nils snikt. 'Ik ken je een kwartier en ik zit nu al janken.' Ik haal mijn schouders op. 'Jij hebt mij toch ook al zien huilen?'

---

Comment wat je ervan vindt :).