Aşşağıya indiğimde siteye doğru gelen zeynebi gördüm beni görünce daha hızlı yürümeye başladı. Ortada buluşunca az ilerideki park gidelim mi? Diye sordum tamam deyince yürümeye başladık. Parka girdik ve gölge bir ağacın dibine oturduk. Boş boş oturmaya başladık. Ne konuşa bildim ne de ağlaya bildim berbattı ama Zeynep yanımdayken daha güçlü olduğumu anladım. Ama sanırım daha fazla bu berbat hisse dayanamayacağım. Yaşlar gözlerimden akmaya başladı. Ve hıçkırıklara dönmüştü.
- Deniz ağlama bak bende ağlarım.
-S-sen ağlama. Ben senin yerinde ağlarım.
Birisi gelip yanımızda durunca kafamı kaldırdım ve gelen kişinin semih olduğunu gördüm. Eyilip önce gözyaşlarımı sildi sonrada yanıma oturup bana sarıldı.
-Ağlama ama ağlayınca iyi hissediceksen benim omzumda ağla. Kim için olursa olsun göz yaşlarını benden saklama.
Bir süre sonra ağlamam durdu. Semih ten ayrıldım. Gözyaşlarımı sildik. Birazını ben birazını semih.
-daha iyimisin ?
Kafamı evet anlamında sallayınca elimden tutup beni kaldırdı. Zeynep te kalkınca yürümeye başladık. Bizim eve gelmek üzereydik ama semih hala elimi bırakmamıştı bir saniye bile olsa. Eve çıkınca. Babam kapıyı açtı. İçeriye girdik. Balkona yanlarına oturduk. Zeynep annemlere dönüp deniz bizde kalabilir mi? Diye sordu. Annemler de tamam kalsın dediler.
Semih; Bizdede kalır. İki yıldır hiç gelmedi kalmaya.
Babam konuşmaya başladı.
Kızıma iyi bakın aradada yanıma getirin. İstediğiniz kadar kalabilir.
Semih; Sen merak etme özkan amca
Zeynep ; Evet, özkan amca biz geliriz yanınada özletmeyiz denizi. Hadi deniz gel çantanı ayarlayalım.
Zeynebin beni sürüklemesiyle odama gittik. Kıyafetleri en çokta pijamalarımı çantaya koyduk. Bir kaç eksiği daha çantaya koyduk ve çantamı kapını yanına bırakıp. Balkona çıktık. Tekrar eski yerlerimize oturduk. Bir az daha oturduk sonra semih kızlar hadi artık gidelim. Dedi ve hep birlikte ayağa kalktık. Kapıya yöneldik. Annem ve babama sarılınca babam kedisinin bırakabileceğini söyledi ama yürüyelim dedim. Ve bu yüzden yürüyerek gideceğiz. Yürümeye başladık. Hava kararmaya başlamıştı. Zeyneplerin evine gelince hep beraber yukarıya çıktık. Hatice teyze kapıyı açınca bize sarıldı ve içeriye girdik. Hep birlikte Salona geçtik ve kendimizi koltuklara bıraktık. Bu arada Zeynebin babası biz 6 yaşındayken kalp krizi geçirdi ve doktorlar kurtaramadı. Ve biz onu kaybettik. O yüzden Hatice teyze tek çocuğu olan Zeynep le birlikte bir birlerine dayanarak yaşıyorlar. Neyse. Hatice teyzeye burada kalıcağımı söyledim. Oda çok mutlu oldu. Semihe dönüp sende kal oğlum dedi oda bilmiyorum. Abimle bir işimiz vardı. Sonra kalırım hem Bizdede kalırlar. Dedi. Bizde sen bilirsin dedik. Hatice teyze konuşmaya başladı.
- Siz anaokuluna gidiyordunuz. Orada arkadaş olmuştunuz. Zeynebin babasını kaybetmiştik. O zamanlar. Sonra ikiniz zeynebi hiç yalnız bırakmamıştınız. Hatta aynı pijamaları giyip birlikte uyurdunuz. Zeynep sizin yanından her geldiğinde mutlu olurdu. Yüzü gülerdi. Hatta bir fotoğrafınız var böyle bir birinize sarılmışsınız. Uyuyorsunuz. Durun onları tümünü bulim semih sende yarın abinle yatıya gelin o fotoğrafları çekelim. Çünkü abinde var birazında.
En başta semih sonra Zeynep ve bende kabul ettik ve yarın eğlenceli olucaktı.
Evet bu bölümde sonlandı takipte kalın diğer bölümlerde görüşürüz.
