Aşkbazî

18.BÖLÜM

   Yeni bölümm geldi. Biraz geç kaldı, kusura bakmayın. 🥰
    #ÖMERVA  için 💛 alayım şuraya.
    Bölüm şarkısı; İMERA, Ayrıldım yüreğinden.
    Keyifli okumalar.
***
Kendimi zor gücün çektiğimde anında bir tokat attım.  Bir an kendini kaybetmiş gibi bakıyordu.
"Özür dilerim." Cevap vermedim. İtici bir bakış attıktan sonra masaya gittim. Oturdum. Rengim bezim gitmişti. Bunu Aybüke söyleyince anladım.

Herkes yedikten sonra sofrayı topladık. Ben ile Aybüke bulaşıkları yıkadık. O sıra da Nuriye teyze yanımıza geldi. Hemen ardından Emine.
"Gençlere misafirhanede  yatak kurdum dinlensinler. Hadi sizde yoldan geldiniz. Geçin odanıza dinlenin."  Aybüke'nin sırtını sıvazladı. Bana dönüp baktı.
"Yanlış anlama Erva'm. Bir şey soracağım sana. Siz neden Ömer ile sofrada zıtlaştınız?" Usulca sordu.
"Erva'nın eski kocası."diyerek atladı Emine. Dik dik baktım. "Ne yalan mı?" Yüzümü çevirdim.
"Pek eskimemiş gibi ha kızım?" Bana bir anne gibi şefkatle bakıyordu.
"Evet Nuriye teyze. Eskimeyen bir şey var o da yaralarım. Kendi başıma sarmaya çalıştığım ama başaramadığım yaralar." Gözüm doldu. Ağlamamak için avucumun içini sıkıyordum.
Mutfak masasının sandalyesini çekip oturdum. Benim ardımdan onlar da oturdu.
"Anlatmak ister misin?" Sırtıma dokundu.
"Yani... Çok zor zamanlar yaşadım. Her şey annesiyle başladı, öyle de bitti... Sürekli annesi evlenmesi için baskılar yapıyormuş. Ağabeyi genç yaşta vefat ettiği için  için bir nevi duygu sömürüsü yapıyormuş. O zamanlarda ben ona sırılsıklam aşıktım. Hayattaki tek neşem, tek amacım gibi bir şeydi. O bilmiyordu başlarda. Sonradan öğrendiğinde beni seçmiş, o şanssız kız olarak." Gözümden yaşların akmaması için kendimi sıksamda olmuyordu. Gözyaşlarıma hakim olamıyordum.
"Öyle deme abla."diyerek  elimi tuttu Aybüke.
"Öyle öyle... İşte sonra biz evlendik. Sürekli eve geç geliyordu. İstemediğini o kadar bana iyi anlatmıştı ki o kısa sürede. 1 ay sonra kapıda polisler, Ömer tutuklanmış. Geç geldiği gecelerden birinde tacize uğrayan bir kızı kurtarmak isterken adamı öldürmüş. O bir kahramandı bu beni sevindiriyordu ama beni o cadı annesiyle sürekli yalnız bırakması zoruma gitmişti. Hayat aslında benim için yeni başlamıştı. Annesi beni uğursuz bir gelin olarak görmeye, zulmetmeye başladı. Sonum geldiğini hissetmiştim. Çok kez görüşüne gitmek istedim.  Onu çok sevdiğimi,  ölene kadar onu bekleyeceğimi söyleyecektim ama annesi bırakmadı . Hamile olduğumu öğrendim. Kızmış. Annesi zorla kolumdan tutup aldırtmak istedi. Kızdı diye. Sanki suçmuş gibi."
Ben ağlarken onlar da duygulanmış ağlıyorlardı. "Kuzum..."diyerek elimi tuttu Nuriye teyze, hemen ardından Emine.
"Sonra bana her şeyi anlattı . Ömer'in beni sevmediğini. Ben olanlara dayanamadım. Amcamın evine gittim. Orada da zulüm bitmemişti. Yaşlı bir amca görücüye geldi. Mecburen evlendim."
O sırada içeri  Ömer girdi. Hemen göz yaşlarımı sildim. Gözleri kızarmıştı. Sanırım dinlemişti.
Nuriye teyze ayağa kalktı.
"Bir şey mi istiyorsun oğlum?"
Afalladı.
"Şey... Mutfak... Mutfak yokta su alacaktım." Gözyaşlarımı hemencecik sildim ama bende bir şeyler olduğunu anlamıştı. Nuriye teyze verirken ben de yukarıya çıkmak için kalktım. Tam yanından geçtiğimde o kokusu burnuma geldiğinde içim acıdı. Buraya mutlu bir çift olarak da gelebilirdik. Olmadı. Bize mutlu bir gelecek çizemedi. Elini hafifçe kaldırdı önüme doğru. Yorgun ben, hafifçe ittirdim. O ele şimdi değil yıllar önce ihtiyacım vardı. Yolun başında, sonunda değil.
***
Nasıldı bölüm?
Ömer'e üzülenler el kaldırsın bakem. :)
Umut var mı dersiniz yoksa imkansız mı?
Hoşça kalın.