Yitip giden bir şuur bu, şah damarımı kendine getirip, onu intihara sürükleyecek kadar kafasına girebilir. Zehri çekebilir içine, ölmeden önceki son şey olabilir bu hayatta kalma çabası.
🕷
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şimdi, demiştim. Şimdi söyle bana, aydınlat beni. Bir yakarıştı bu, anlamadın. Böylesine kapkara bir şehrin içinde aydınlığı aramak... Arkan. Ölümle karşı karşıya geldiğinde var gücünle koşmak kadar saçma değil midir?
"Dövmelerini neden sildiğini bana hâlâ söylemedin. Daha kaç kere sormam gerek? Başka bir tane mi yapacaksın? Bileklerinde güzel duruyorlardı halbuki, en azından o dikişleri kapatıyorlardı."
"Belki de."
Belki de...
"Aks'a neden geldik peki? Birkaç gündür gelmiyordun, ne zaman gelip seni sorsam burda olmadığını söylüyorlardı. Bir sorun mu var? Göz altların bile morarmış, tenin bembeyaz, saçların dağılmış. L'in kız hali gibisin."
Barın içine girdiğimizde, "Sadece yorgunum," deyip Veda'ya döndüm. "Ben gelenekadar buralarda takıl. Bir şeyihalledip geleceğim."
"Tamam, bekliyorum."
Yanından ayrıldığımda alt kata, mahzene indim ve içeri girdim. O günden sonra tam üç gün geçmişti ve yeteri kadar düşünmüştüm. Ben burada Arkan için çalışmaya başlamıştım ama artık bir önemi yoktu; ne burda çalışmanın, ne bileğimden sildiğim yara bandı dövmelerinin, ne de ona olan sevgimin. O ve ben, belki başka bir dünyada, başka bir hayatta.
Mahzenin ana odasınageldiğimde burada kimse yoktu. Yine aynıydı; salonun ortasında bir masa ve etrafında koltuklar. Masanın yanına gittiğimde üzerinde durankartlardan birini alıp önceden yaptığımgibiincelemeye başladım, yine aynı kartlardı, değişmemişti. Ve yine değişmeyen tek şey, arkamdan gelen o ses.
"Burda ne yapıyorsun?"
Gözlerim anidenaçıldığındaarkamı döndüm. Cidden mi? Arkan, elinde bir havluyla durmuş saçlarınıkuruluyor ve bir yandan da ruhsuz bir ifadeyle bana bakıyordu. O günden sonra birbirimize bakmaya bile yüz bulabiliyor muyduk? Ne dram ama, değil mi?
