STITCHES

00.35

00.35

✁

SHAWN MENDES / STITCHES
NF / PARALYZED

Ve örümceği doladıkları bileklerin hala dikişlerininin izleriyle dolu, sen yaralısın; makasın kestiği saçların ya da iğnenin batırıldığı o siyahların Kadın, bundan sonra hep aynı yerden kanayacaksın.

🕷

Aksların.

Aksadı, hiçbir şey sandığın her şey; varlığının bir anlamı olmadığını anladığın o an, yapmayı çok isteyip de elinden bir şey gelmediği o zaman ya da soyutlanmaya yüz tutmuş benliğinle hâlâ yaşama tutunmaya çalıştığın, içinde bir ihtimal silinmeyip kalan o umut. İzlerini taşımaz mıydı aslında insanın, acaba bir ihtimal diye düşündüğü şeyler içinde? Pişmanlıkları daha çok; asla yapmamam gerekirdi dediği şeyleri değil, keşke yapsaydım dediği şeyleri taşır. Sanmıyorum ki sadece bir his bu, bir yanılgı. İzler kalır o yanılgıdan sonra, o da izler kalır.

Ve hiçbir şey aslında asla tam anlamıyla hiç bir şey olmamıştır. Gözünle gördüğüne kör değilsen, yüreğinle hissettiğine de yanılmazsın; ben yanıldım.

"Ha, Yaratgan? Geldi bak, senin kadının değil mi bu? Boşa sıkılmış bir silah sesine bile geldiğine göre seni gerçekten seviyormuş, şaşırdım. Aşk demek böyle bir şey, ya da aptallık mı demeliyim? Sanırım ikisi için de geçerli. Zira aşkın ne büyük aptallık olduğunu hayatını hiçe saymadan, ölmek pahasına dahi olsa değmeyecek bir adamı kurtarmak için buraya gelen sevgilin öğretti."

Siyah takım elbiseli adam bana bakıp gülerek bir şeyler konuşmaya başladığında, kulağım o an ona gitti fakat ürkek ve titrek gözlerim hala Arkan'ın üstündeydi. Bileklerinden duvara doğru asılmıştı, çarmıha gerilmiş gibi yarı çıplak bir şekilde duruyordu; dudağının ve kaşının kenarından akan kanlar üstüne damla damla damlarken, kısık gözlerle o da bana baktığında sanki git dermiş gibi duruyordu fakat bu bakışlarda o an bile öfke seziyordum. Diğer yandan Alp...O da çok fena dövülmüştü ve arkadaki adamlar da onu dizlerinin üzerine çöktürmüş bir şekilde tutuyordu. Burası cehennemden farksızdı.

Yutkunluğum anlık olarak boğazımda durup beni boğmaya başladığı esnada, "Arsil," diyerek bir anda nefes nefese yanımda beliren Kira'nın sesiyle ayıldım. Dönüp bakmadım fakat üçünün de geldiğine emindim. Üçünün aynı manzaraya donuk donuk baktığına emin olduğum gibi.

"Hiçbiriniz eksik kalmamışsınız," dedi adam o andan sonra, gözleriyle arkamdakiler süzerek sertçe baktı ardından. "Kira'ydı, değil mi? Sanırım tanışmadık, en azından siz benimle. Ne de olsa tanıştığına memnun olacağınız son kişiyim." Kafasını hafif kaldırıp gözlerini bize döndürdüğünde olabildiğince korkutucu bir ifadeyle dudaklarını araladı ve, "Karan Alihan," dedi fısıltıyla. "Memnun oldum."